در عصر حاضر داشتن تلفون وامکانات ارتباطات تلفونی  دست کم برای اکثر مردم جهان به یک امرعادی مبدل شده است؛ اما تا رسیدن به این دستاورد ها حدود بیش ۱۴۵ سال سپری گردیده است.

برای نخستین بار ورنرزیمنس، با آنکه خودش مخترع تلفون نبود، اما حق ثبت اختراع تلفون آلمان را به نام خود تضمین نمود. یکی از نویسنده های آنزمان آلمان نوشته بود« تلفون به طور شایسته ای در خدمت همه اقشار جامعه است»‌. اما در واقعیت فقط تعداد معدودی از داشتن امکانات تلفونی در منازل شان برخورداربودند.

در سال ۱۹۴۰ حکومت نازی های آلمان ضمن صدور یک قانون، همه شهروندان یهودی این کشور را از حق داشتن تلفون و روابط تلفونی محروم نمود.

تلفون به عنوان وسیله ارتباط جمعی در جمهوری فدرال آلمان در میانه دهه های هفتاد و هشتاد قرن گذشته مروج گردید. در سال ۱۹۶۳ فقط یک خانواده از هر هفت خانواده این کشور از داشتن خط تلفون در منازل خویش برخوردار بودند. در جمهوری دیموکراتیک آلمان رقم خانواده هایی که به خط تلفون در منازل شان برخوردار بودند، به مراتب کمتر از این بود.

تا سال ۱۹۸۳ رقم مشترکان تلفون در جمهوری فدرال آلمان به  ۸۸ درصد افزایش یافت. این رقم در سال ۱۹۸۹ حین وحدت دو آلمان به ۹۷درصد بلند رفت. در آنزمان در آلمان شرق حدود ۳/۱ میلیون خانواده هنوز منتظر دریافت یک خط تلفون بودند. 

نخستین تلفون قابل انتقال «همراه»‌در آلمان در سال ۱۹۲۶ در میان خطوط قطار برلین و هامبورگ آغاز به فعالیت نمود.  اما برای استفاده از این تلفون « عامه قابل انتقال محلی» نیاز به یک دستگاه فرستنده خیلی بزرگی می رفت.

در سال ۱۹۵۸ نخستین شبکه سرتاسر تلفون های همراه در آلمان به فعالیت آغاز کرد.

این تلفونهای خیلی بزرگ که تا سال ۱۹۷۷ و از شبکه موسوم به « شبکه ا» برای فعالیت و کاربرد از آن مورد استفاده قرار می گرفت، حدود ۱۶ کیلوگرام وزن داشت و بیش از همه در صندوق عقب موتر های لوکس «لیموزین» جاسازی شده بودند. بهای این تلفون ها بیش از بهای یک موتر کوچک در آنزمان بود.

سال ۱۹۸۶ شبکه موسوم به «شبکه سی» در آلمان ایجاد شد  که در ابتداء‌صدهزارمشترک از آن استفاده می کردند رقمی که به سرعت از صد هزار به ۸۰۰ هزار افزایش یافت.

nf/hm/KNA