مورخان ممکن است زمانی در این مورد مشاجره کنند که از دید سیاسی چه چیزی از عملیات ایالات متحده امریکا در افغانستان به جا مانده است. اما آنچه که از همین حالا روشن است، این که زباله‌های زیادی از این ماموریت به جا مانده است.

بگرام تقریباً مدت ۲۰ سال مرکز فرماندهی نیروهای نظامی ایالات متحده امریکا در افغانستان بود. روند خروج سربازان امریکایی و ناتو در ۱۱ سپتمبر پایان می یابد. اردوی امریکا بسیاری از تجهیزاتش را با خود می‌برد و بخشی از آن‌ها را به نیروهای امنیتی افغانستان واگذار می کند. اما بسیاری از زباله های برقی و ضایعات دیگر به جا می مانند.

در دو دهه اخیر بیش از ۱۰۰ هزار سرباز ایالات متحده امریکا در پایگاه بگرام مستقر بوده و خدمت کردند. این پایگاه در فاصله ۷۰ کیلومتری شمال کابل، به مرور زمان به صورت یک شهر کوچک امریکایی گسترش یافت، با سرک ها، دکان ها و رستورانت ها.

بعضی افغان‌ها و کهنه‌فروشان این کشور در پیش روی دروازه‌های پایگاه نظامی بگرام در میان این زباله‌ها به دنبال اشیایی هستند تا بتوانند آن‌ها را مورد استفاده قرار بدهند یا بفروشند؛ مانند این مرد که یک جوره بوت سربازان امریکایی را یافته است. او مانند دیگر جستجوکنندگان امیدوار است که از فروش بعضی از این اشیاء پول به دست آورد. 

زباله‌های کمپیوتری و فن‌آوری نیز در نزدیکی پایگاه بگرام انبار شده اند. در چنین آلات پلاتینی ممکن است چیزهای وجود داشته باشد که بار دیگر مورد استفاده قرار بگیرد. افزون بر آن، این ضایعات الکترونیکی حاوی فلزات قیمتی مانند مس و حتی خورده‌های طلا نیز اند. این اشیاء برای سربازان امریکایی فقط زباله اند، اما برای شماری از افغان ها ممکن است بسیار با‌ارزش باشند.

بگرام به عنوان پایگاه نظامی در افغانستان تاریخ طولانی دارد. در زمان اشغال نظامی این کشور توسط شوروی سابق بعد از سال ۱۹۷۹ از بگرام به عنوان پایگاه ارتش سرخ استفاده می شد. حالا با خروج سربازان امریکایی، این هراس وجود دارد که این پایگاه به دست طالبان بیفتد.

از اول ماه می به این سو روند خروج سربازان بین المللی از افغانستان جریان دارد. برای پاک سازی زباله ها فرصت کافی وجود ندارد. در جریان خروج نیروهای بین المللی به دلیل حملات احتمالی طالبان، سلاح های ثقیله و نیروهای اضافی به حالت آماده باش در آمده اند. ۳۶ کشور عضو و متحد ناتو در ماموریت افغانستان سهیم بودند.

همه می‌خواهند از میان زباله ها چیزی به دست آورند. این دختر یک جعبه سنگین فلزی را از محل زباله ها گرفته و بر سرش انتقال می دهد. باوجود فقر زیاد، دختران و زنان جوان افغانستان از ماموریت نظامی به رهبری امریکا بیشتر سود بردند. برای شمار زیادی ازآنها امکان رفتن به مکتب فراهم شد وزنان دربالاترین مقام های دولتی ودیگر نهادها حضور یافتند. اما آینده زنان کشور یک بار دیگر در هاله ای از ابهام قرار گرفته است. 

بعضی اشیاء که ارزش مادی ندارند، نیز در میان این زباله‌ها طرفدارانی دارند. در چهار اطراف بگرام، خانه‌های رهایشی بسیاری توسط نیروهای محلی افغان ایجاد شدند که از کار در این پایگاه نیروهای امریکایی امرار معاش می کردند. بسیاری از آن‌ها حالا از آینده و سرنوشت خود و خانواده‌های شان بعد از خروج سربازان خارجی نگران هستند.

از حضور ۲۰ ساله نیروهای نظامی ایالات متحده امریکا در افغانستان به جز چکمه‌های پاره پاره و فلزهای زنگ‌زده چه چیزی باقی می‌ماند؟ جو بایدن در ۲۵ جولای در کاخ سفید در دیدار با اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان اطمینان داد که با خروج سربازان کشورش، «مشارکت میان ایالات متحده امریکا و افغانستان پایان نمی‌یابد.» میلیون‌ها افغان امیدوار اند که رئیس جمهور ایالات متحده امریکا، به وعده‌اش پابند بماند.

ماموریت سربازان بین المللی در افغانستان بعد از تقریبا ۲۰ سال پایان می یابد. بعد از اعلام این خبر در ماه اپریل سال ۲۰۲۱ که نه تنها سربازان ایالات متحده بلکه نیروهای ناتو نیز می‌خواهند این کشور را ترک کنند، این روند جریان دارد.

خروج سربازان بین المللی از افغانستان نگرانی همکاران محلی این نیروها را در پی داشته است. از جمله کارمندانی که سال ها برای اردوی آلمان به عنوان ترجمان، متخصص، محافظ امنیتی یا کمکی کار کرده اند. این کارمندان محلی نیروهای بین المللی حالا نه تنها نگران زندگی و امنیت خود، بلکه نگران خانواده هایشان نیز می باشند.

طالبان در بسیاری از مناطق افغانستان حضور و فعالیت دارد. بنا بر این، این نگرانی بی اساس نیست. کارمندان محلی بعد از خروج نیروهای بین المللی از خطر انتقام‌گیری طالبان نگران اند. طالبان اخیرا اعلام کرده اند که اگر ترجمان های نیروهای خارجی ابراز پشیمانی کنند، تهدیدی متوجه شان نیست و آنان می‌توانند به زندگی شان در افغانستان ادامه دهد. اما سوال این است که آیا کارمندان محلی به طالبان اعتماد می‌کنند؟

ده ها هزار افغان با سربازان کشورهای عضو ناتو کار کرده اند. یکی از آنها ایازالدین هلال است که به عنوان ترجمان با نیروهای امریکایی کار کرده و به خاطر خدمات اش از سوی ایالات متحده امریکا ستایش شده است. او نیز نگران امنیت خود و خانواده اش است. تنها در سفارت امریکا بنا بر معلومات خودشان به تازگی به بیش از ۱۸ هزار درخواست ویزای خاص مهاجرت زیر کار قرار دارد.

برخی کشورها برای کارمندان محلی افغان نیروهای شان زمینه خروج از افغانستان را مهیا کرده اند. مثلاً آن همکاران اردوی آلمان که تحت خطر درجه بندی شده اند، می توانند برای خود و اعضای نزدیک خانواده شان درخواست سفر و پذیرش در آلمان را ارائه کنند. اکثریت همکاران محلی افغان اردوی آلمان می خواهند از این طریق در آلمان حفاظت به دست بیاورند. در أواسط ماه می این رقم حدود ۴۵۰ نفر بود.

طالبان به این همکاران محلی نیروهای خارجی "غلام اشغالگران" خطاب می کنند. در سال های اخیر ده ها همکار نیروهای بین المللی از سوی طالبان شکنجه و یا کشته شده اند. نیروهای ویژه اردوی افغانستان بارها کسانی را که در زندان های طالبان بوده اند، آزاد ساخته اند.

قرار است تا ۱۱ ماه سپتمبر خروج نیروهای بین المللی از افغانستان تکمیل شود. تا آن زمان همکاران محلی این نیروها از هر فرصتی استفاده می کنند تا توجهات را به وضعیت شان در افغانستان جلب کنند. چنانچه در این عکس شماری از ترجمان ها در کابل گردهمایی کرده اند. زارا کلاین/ ناصر احمدی- انتخاب عکس ها: الریکه شولتس و فلوریان گومر