داکتر نصرت الله محسنی، رییس خدمات صحی جمعیت هلال احمر افغانی می گوید که هرچند فعالیت های این سازمان تاریخ طولانی دارد ولی طی یک دهه گذشته مردم با این نهاد بیشتر آشنا شده اند و اکنون جایگاهش در میان مردم به خوبی باز شده است.

رضا کار به گروهی از کارمندان هلال احمر می گویند که در بدل کاری که می کنند رسما هیچ گونه معاشی دریافت نمی کنند.

او می گوید: «مردم رضاکارانه حاضر هستند با جمعیت هلال احمر افغانی همکاری کنند». به گفته او رضاکاران بخش کمک های اولیه صحی در جمعیت هلال احمرافغانی یکی از بخش های قوی این نهاد است.

او می افزاید: «فعلا در 34 ولایت این برنامه توسط 24 هزار رضاکار صحی به پیش می رود. هر ولایت یک تن استاد دارد که مسولیت کنترول تمام رضاکاران صحی را به عهده دارد. رضاکاران به شکل گروه های 20 نفری کنترول می شوند و به تمام مردم نیازمند ما کمک می کنند».

به گفته آقای محسنی 60 درصد رضاکاران را مردان و 40 درصد دیگر شان را زنان تشکیل می دهند. به قول او رضاکاران در ابتدای کار یک دوره آموزشی کوتاه مدت صحی می بینند و بعد از آن همه ساله کورس های کوتاه مدت برای توسعه کاری شان دایر می گردد.

به گفته رییس خدمات صحی هلال احمر افغانی هر سه ماه برای تمام رضاکاران وسایل کاری و ادویه لازم توزیع می شود تا در موقعیت های ضروری به افراد نیازمند کمک کنند.

آقای محسنی می گوید: «درکنار کمک به آسیب دیدگان، رضاکاران به آگاهی دهی به مردم از امراض انتقالی و ساری و پاک ساختن نیز می پردازند. امراض ساری جنسی و همه این موارد را همین رضاکاران درنظر می گیرند و به مردم در مورد آنها آگاهی می دهند».

وی تصریح کرد که بودجه بخش کمک های اولیه صحی را فدارسیون بین المللی صلیب سرخ تامین می کند و در برخی موارد خود رضاکاران در بدل آموزش هایی که به کارمندان سایر نهادهای دیگر می دهند، پول اخذ می کنند.

محمد ایمل کاکر، باشنده ولسوالی قره باغ کابل می گوید: «بیش از هشت سال می شود که با جمعیت هلال احمر افغانی رضاکارانه کار می کنم واز این که فرصتی به دست آورده ام تا به افراد آسیب دیده کمک کنم همیشه احساسی خوب دارم».

وی دلیل روی آوردن به این کارش را نبود مراکز صحی در مناطق دوردست تعریف کرده، اضافه می کند: «همیشه مردم قربانی ماین و سایر حوادث طبیعی وانسانی می شدند؛ همین موجب شد من به رضا کاری در هلال احمر روی بیاورم.»

او یکی از خاطره هایش را از دوره ای که در هلال احمر است، چنین تعریف می کند: «ساعت 10:30 شب بود که دروازه ما تک تک شد، در وازه را که باز کردم دیدم دو نفر ایستاده هستند و به من گفتند کمی دوا به ما بدهید، ما یک زخمی از طبقه اناث داریم، خود ما زخمش را بسته کرده می توانیم. وقتی من دوا را دادم و برای اطمینان خاطر آنها را تعقیب کردم، دیدم به زیر یک درخت رفتند و سگی را که جنگ انداخته بودند و زخمی شده بود، پانسمان کردند. اگر چه به من دروغ گفته بودند اما خاطره جالب این است که با همین کمک های اولیه هلال احمربه یک حیوان هم کمک صورت گرفت».

معمظمه ظاهری، دختری دانشجو در دانشگاه کابل است. او هم می گوید که هفت سال است با هلال احمر رضاکارانه کار می کند و در چندین ماموریت به بیرون از شهر کابل به کمک آسیب دیده گان حوادث شتافته است. او در مورد کارش اضافه می کند: «حس بشردوستی وادارم ساخته که به مردم و ملت خود کمک کنم. سه دهه جنگ وبه تعقیب آن حوادث غمبار دیگر که هنوز هم واقع می شوند، مردم را درد رسانده و می رساند و من خواستم تا درد مردمم را کم بسازم».