ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان دیگر نمی خواهد پناهجویان را در کشورش جای دهد. او این موضوع را به صورت روشن ابراز داشته است. اما پناهجویان باز هم به مرزهای این کشور می رسند. به طور مثال به کلیبیا.

مردم با امیدواری به سوی کلیبیا می آیند تا از این گذرگاه عبور کنند. دولت صربستان و مجارستان توافق کرده اند که روزانه تا به۲۰ مهاجر اجازه عبور داده شوند. بعد از اینکه آنها ثبت نام شدند برای شان یک وقت ملاقات برای مصاحبه داده می شود تا به مرز بیایند. در اینجا آنها توسط مقامات مجارستان مصاحبه می شوند و اسناد آنها بررسی می گردد.

کارها به درستی پیش نمی رود. محمد جمال ۱۸ ساله سوریایی بعد از اینکه نامش را در لیست مصاحبه شوندگان دید، به کلیبیا آمد. اما یک مقام مرزی به او گفت که وقت مصاحبه از یک مهاجر مصری به همین نام بوده است و اسناد او تاکنون اصلاَ به اینجا نرسیده است.

جمال بدون امکانات انتخاب در کمپ عبوری گذرگاه مرزی باقی مانده است. جایی که حدود ۱۰۰ نفر برای رسیدن زمان مصاحبه خود انتظار می کشند. در کمپ فقط یک نل آب وجود دارد و از سازمان های امداد رسانی هم همه روزه کسی به آنجا نمی آید. متقاضیان پناهندگی مجبورند عملا به تنهایی این وضعیت را تحمل و سپری کنند. این دختر یکی از ۹ فرزند یک خانواده ایزدی است که هفته ها در این کمپ مانده اند.

جمال به دویچه وله گفت: «من راه دیگری پیدا می کنم». او با قاچاقچیان در کمپ صحبت کرده است. جمال ماه گذشته ۱۵۰۰ یورو پرداخت کرد تا از حصار مرزی عبور کند اما گرفتار شد و دوباره به بلگراد بازگشت داده شد. گشت و گذار هلیکوپترها و نیروهای پولیس عبور غیرقانونی از مرز را دشوار کرده است. جمال می گوید: «باور کن، اگر از پولیس تیزتر باشی، سگ را به جانت ایلا می کنند.»

اطفال ولید خالد، انجنیر موتر از اربیل عراق در نزدیکی حصار مرزی بازی می کنند. دو ماه پیش خالد همراه با خانواده اش به اینجا آمدند. از آن وقت مشکلاتی در اسناد مهاجرت آنها وجود دارد. او می گوید: «پولیس همیشه در پاسخ به سرنوشت مان می گوید که من نمی دانم». او ادامه می دهد: «اینجا وضعیت بسیار خراب است اما باز هم از جاهای دیگر بهتر است».

کلیبیا یکی از دو کمپ این منطقه است. پناهجویان از شرق میانه به اینجا می آیند. افغان ها و پاکستانی ها در هورگوس می مانند. خالد در حالی که در کمپ آتش را با کالای کهنه روشن می کند، می گوید که او ترجیحا در کلیبیا می ماند. حتی اگر کار پناهندگی او پیش نرود. در کمپ های دیگر او و فامیلش چندین بار مورد دزدی و چپاول قرار گرفته اند.

سیدنی فرناندرز از سازمان امدادی صربستانی "نورد ستار" می گوید: «در یونان مردمی که با شما صحبت می کنند به طور معمول ابراز همدردی و مهربانی می کنند». او همچنان گفت: «در اینجا مردم محلی فکر می کنند که باید در خانه هایشان بمانند و برای کشورشان مبارزه کنند».

در روستکه در یک خط آهن قدیمی پناهجویان با پای پیاده از مرزها به سوی هنگری می روند.

طول دیوارمرزی جدید 175 کیلومتر است. با این دیوار مرزی هنگری می خواهد از ورد پناهجویان به خاک این کشور جلوگیری کند.

در ایستگاه مرکزی قطار در سیگید در حدود 20 کیلومتر دورتر از مرز پناهجویان منتظر قطار هستند تا به بوداپست بروند.

بسیاری از پناهجویان از ایستگاه قطار در بوداپست تکت قطار به آلمان ویا کشورهای دیگر اروپایی را خریداری می کنند. اما در حال حاضر این ایستگاه توسط پولیس هنگری محاصره شده است.

مسدود کردن راهها منجر به اعتراضاتی شد. از جمله دربرلین و ویانا واکنش نشان داده شده است. سیاسمتداران اجازه ادامه سفر را نقض قانون اتحادیه اروپا می پندارند.

اعتراض به خاطر ایجاد موانع پناهجویان در خارج از ایستگاه قطار به خاطر ممانعت ادامه سفرشان توسط پولیس هنگری تظاهرات می کنند.

بعضی پناهندگان هنگامی که تحت فشار قرارداده شدند شروع به فریاد زدن کردند، اما مقاومت آنها هیچ کمکی نکرد. پس از آن صدها مهاجر در مقابل ایستگاه قطار جمع شدند. شمار زیادی فریاد می زدند آلمان! آلمان! یعنی جایی که آنها بیشتر می خواهند بروند.

بسیاری از پناهجویان تکت قطار برای سفر به دیگر کشورها را خریداری کرده اند و اکنون نمی توانند با آن سفر کنند.

از آنجا که از ادامه سفر پناهجویان توسط پولیس هنگری ممانعت شده است، برای پناهجویان تنها یک راه باقی می ماند؛ صبر کردن.

خیمه ها برای آنها از قبل در مقابل ساختمان ایستگاه قطار تنظیم شده است.

همچنان بدون خیمه نیز گاهی اوقات مهاجرین به خواب سنگین می روند.