نینگاوا کانال، متولد شده در فقر شدید در ایالت جنوبی کارناتاکا در هند، در کودکی تصمیمی بزرگی گرفت که مسیر زندگی‌اش را کاملاَ تغییر داد.

کانال، کوچک‌ترین عضو یک خانواده ده نفری، دیده بود که چگونه خواهر بزرگ‌ترش به تن فروشی کشانده شده و به تامین‌کننده هزینه‌های زندگی کل خانواده‌اش مبدل گردیده بود.

نینگاوا کانال به دویچه وله گفت: "آن روزها وضعیت ما به اندازه‌ای بد بود که اگر روزی والدین ما کار پیدا نمی‌توانستند، شب هیچ چیزی برای خوردن نداشتیم."

او تنها هفت سال داشت که تصمیم گرفت برای حمایت از خانواده‌اش مسئولیت بگیرد و در مسیری مشابه به تن‌فروشی گام بردارد. به این ترتیب او یک دیواداسی یا «برده خدا» شد.

استثمار جنسی

وقتی یک دختر جوان نرسیده به سن بلوغ دیواداسی می‌شود، از طریق «ازدواج با خدا»ی این جامعه خود را وقف معبد روستا می‌کند. به این معنی که او هیچگاهی در زندگی‌اش با یک مرد فناپذیر ازدواج کرده نمی‌تواند.

کانال بعد از این که تبدیل به دیواداسی شد، در ایالت اوتارپرادش در شمال هند به عنوان یک کارگر جنسی کار می‌کرد و تا هژدهمین سالگره‌اش صاحب دو فرزند دختر بود.

این زن که حالا ۵۴ سال دارد، آن روزگار را به یاد می‌آورد و می‌گوید: "من در محافل عروسی رقص می‌کردم اما بعضی اوقات مردان مرا به زور به موترهای شان می‌بردند و بر من تجاوز می‌کردند."

سیستم دیواداسی هند چیست؟

دیواداسی یک سنت چند قرنه است و ریشه آن به افسانه‌های الهه "ییلاما" که معبدش در شهر ساونداتی موقعیت دارد، بر می‌گردد.

دیواداسی‌ها همچون میانجی بین خدا و پیروان‌اش نگریسته می‌شدند که با رقص و موسیقی خدا را خشنود می‌ساختند.

اما نمایش آنان برای خدا، توجه مسئولان معبد، زمین‌داران ثروتمند، مردان طبقه بالا و پادشاهان را به خود جلب می‌کرد. به این ترتیب، دیواداسی‌ها وارد رابطه جنسی با مردانی از طبقه بالا و مسلط بر جامعه می‌شدند.

دیواداسی‌ها تا قرن نزدهم میلادی از جایگاه بلند اجتماعی-اقتصادی برخوردار بودند.

داکتر سمیتا پرمچندر، بنیان‌گذار و دبیر سازمان غیردولتی "سمپارک" که برای توانمندسازی زنان کار می‌کند، می‌گوید: "این واقعیت است که آنان صاحب جایگاه بودند، اما دلیل آن، حمایت مردان ثروتمند و با نفوذ بود، نه این که دیواداسی‌ها منزلتی داشته باشند."

او افزود که با گذشت زمان دیواداسی‌ها حمایت شان را از دست دادند، چون انگلیس‌ها این عمل را غیرقانونی اعلام کردند.

دالیت‌ها در معرض خطر

در یک گزارش سمپارک در سال ۲۰۱۵ در مورد وضعیت دیواداسی‌ها که به سازمان بین‌المللی کار ارائه شد، گفته شده که ۸۵ درصد زنان دیواداسی پاسخ‌دهنده در این تحقیق از جوامع دالیت بوده اند. دالیت‌ها در سیستم طبقاتی هند پایین‌ترین طبقه یا کاست اند.

آشا رامش، مدافع حقوق زنان گفت: "در این عمل (سیستم دیواداسی) کاست یا طبقه یک عنصر مهم است. این عمل در میان پائین‌ترین طبقه دیده می‌شود."

 سیستم دیواداسی در بسیاری از ایالت‌های هند عملی می‌شود، اما عمدتاَ در کارناتاکا، مهاراشترا، اندراپرادیش و تامیل نادو وجود دارد.

حکومت محلی کارناتاکا در سال ۱۹۸۲ با تصویب قانونی رسم دیواداسی را غیرقانونی اعلام کرد، اما در گزارش سال ۲۰۱۹ مرکز "تحقیقات قانون و پالیسی" آمده است که حکومت ایالتی تا حال پیش‌نویس قواعدی را برای عملی‌سازی این قانون آماده نساخته است. 

پرمچندر می‌گوید که هرگاه دختران زیر سن در معرض تبدیل شدن به دیواداسی قرار می‌گیرند، باید با استفاده از حقوق حفاظت از کودکان از این کار جلوگیری شود.

بیشتر بخوانید: دختر نوجوان هندی پس از دو ماه روزه گرفتن درگذشت

سمپارک استدلال می‌کند که در کنار قانون منع دیواداسی، قوانین مرتبط دیگر مانند قانون منع ازدواج کودکان و قانون برنامه‌ریزی شده "کاست" و قبایل نیز برای جلوگیری از این وضعیت باید مورد استفاده قرار گیرند.

کمیسیون ملی حقوق بشر هند در اکتوبر گذشته در یادداشت‌هایی به دولت مرکزی و شش حکومت ایالتی از آن‌ها در باره اقدام شان برای از میان برداشتن تهدیدهای "سیستم دیواداسی در معابد مختلف" به خصوص در بخش شمالی هند درخواست معلومات کرد.

مبارزه دیواداسی‌ها برای کرامت انسانی

در سال ۲۰۲۲ حکومت ایالتی درج نام پدر را در ثبت نام فرزندان در مکتب‌ها اختیاری ساخت.

بی.ال. پاتین، بنیانگذار سازمان غیردولتی "ویموچانا سانگها" که به جامعه دیواداسی کمک می‌کند، گفت: "در این سنت کودکان دختر معمولاَ از مادران شان پیروی می‌کنند و مبدل به دیواداسی می‌شوند." او افزود که برای جلوگیری از این کار، آنان برای اطفال دیواداسی یک مکتب مسکونی راه اندازی کرده اند.

بر بنیاد آخرین سروی که در سال ۲۰۰۸ انجام شد، ۴۶۶۰۰ دیواداسی در کارناتاکا زندگی می‌کردند. این نظرسنجی به لحاظ این که به دیواداسی‌ها اجازه استفاده از طرح‌های رفاه اجتماعی را می‌داد، بسیار مهم بود.

اما هزاران دیواداسی مشمول این طرح‌ها نشدند و بسیاری دیگر که پس از انجام این سروی به این عمل رو آوردند، شامل این آمار نیستند.

مهانندا کانال در میان کسانی است که شامل این سروی نشده بودند. او از یک نوع بیماری جلدی به نام زونا (shingles) رنج می‌برد و تنها از سوی یک پسر نوجوان‌اش حمایت می‌شود.

مهانندا کانال، دیواداسی ۳۵ ساله، گفت: "من هیچ گاهی به علت بیماریی که دارم از روستا بیرون نشده ام و به همین دلیل در باره سروی آگاهی نداشتم." او افزود که به شدت به کمک‌های اجتماعی ماهانه نیاز دارد.

پرمچندر گفت: "براساس نیازمندی‌های دیواداسی‌ها، بسیار مهم است که سروی تازه انجام شود." او افزود: "این زنان هنوز زنده و به شدت نیازمند استند. حتی اگر این عمل غیرقانونی هم شده است، دیواداسی‌ها همچنان وجود دارند".