یک جوان در چیتاگانگ در بنگله دیش. حدود یک چهارم همه کارگرانی که در بخش ویرانکاری قایق ها کار می کنند جوانان ۱۸ ساله اند. حکومت ها در جنوب آسیا در این باره بی اعتنا هستند. نه کارگران ونه هم محیط زیست حفاظت می شود.

جوانان واطفال دستمزد کمتری دریافت می کنند، اگر چه آنها نسبت به همکاران بزرگسال شان ساعات بیشتری کار می کنند.

کلاه، کفش و یا هم عینک ایمنی برای کارگران در اینجا وجود ندارد. این همواره باعث وارد شدن آسیب های جدی به کارگران می شود.

این مرد جوان شیجوو نام دارد و در شفاخانه ای در چیتاگانگ بستری است. او مشغول کار در یک کشتی قراضه بود که آن کشتی ناگهان دچار آتش سوزی شد. او اکنون دچار سوختگی شدید شده است.

ادریس کارگر سابق یک پای اش را در جریان کار در یک کشتی در گورستان کشتی ها از دست داده است.

نه تنها کارگران از ابتلا به مسومیت رنج می برند، بلکه در اطراف گورستان کشتی ها خاک و آب های زیر زمینی نیز با سرایت تیل وده ها ماده سمی دیگر آلوده می گردند.

تخریب اکوسیستم آنقدر پیشرفت کرده است که کشاورزی وماهیگیری به سختی امکان پذیر است.

در الانگ شهرکی در گجرات هندوستان، بزرگترین گورستان کشتی در جهان موقعیت دارد. تقریبا تمام کارگران آن مهاجرانی از شمال هند هستند. آنها در خانه های ساده و فقیرانه زندگی می کنند. ازسال ۲۰۰۹ به اینسو آن ها بیش از ۲۶۰۰ کشتی قراضه را تخریب و اجزای آن را از هم جدا کرده اند.

خانه های این کارگران بسیار کوچک است ودر آن آب وبرق نیز وجود ندارد.

وقتی که باران به شدت ببارد، کارگران مجبورند از کار دست بکشند وبر روی یک عرشه کشتی شکسته جمع شده و برای خود سقفی بیابند.

گورستان کشتی ها نه تنها کارگران را جذب می کند، بلکه گردشگران زیادی نیز به اینجا می آیند تا لاشه های کشتی های خرابه را از نزدیک ببینند و از آنها عکس بگیرند. نویسنده: Ebbighausen, Rodion/ پ.ع