1. رفتن به محتوا
  2. رفتن به مطالب اصلی
  3. رفتن به دیگر صفحات دویچه وله

کبیر؛ نمایندۀ خوشبین افغانستان در پارالمپیک لندن

۱۳۹۱ خرداد ۲۱, یکشنبه

هفده سال پیش وقتی که فقط هفت سال عمر داشت، انفجار یک ماین در کابل سبب شد تا دست چپش در آوان کودکی اش قطع شود، اما این رویداد امیدش را نابود نکرد و در تلاش او برای رسیدن به هدف، تأثیر چندانی نداشت.

عکس: DW/Parsa

او چندی پیش توانست در مسابقات آسیایی رشتۀ دوش، دو مدال بگیرد. در کنار گرفتن دو مدال برنز میان ورزشکاران بیست‌ و‌یک کشور دنیا، سهمیۀ پارالمپیک لندن را نیز به ‌دست آورد. به این ترتیب او نخستین ورزشکار معلولِ افغانستان شد که توانست از مسابقات برون مرزی، مدال بیاورد.

کبیر خوشبین عضو تیم ملی دوش معلولان و معیوبان افغانستان می باشد. قرار است او و یک وزنه ‌بردار افغان، دو نمایندۀ افغانستان در پارالمپیک لندن باشند.

او بیست‌ و‌چهار ساله است و شش سال می شود که به صورت رسمی عضویت فدراسیون معلولان و معیوبان افغانستان را دارد؛ در چندین رقابت برون‌ مرزی در رشته ‌های تنیس روی میز«پینگ پنگ» و دوش شرکت کرده، اما رشتۀ اصلی ‌اش دوش است.

کبیر خوشبین:«افغانستان کشوری فقیر است، ما توانانی مالی رقابت با دیگر کشورها را نداریم، اما اراده داریم که با همین امکانات کم با جهانیان رقابت کنیم؛ پیروزی ما سبب شادی مردم می‌ شود. من به این‌ که با این امکانات ناچیز، سهمیۀ حضور در پارالمپیک را گرفته‌ام، افتخار می‌کنم».عکس: DW/Parsa

کبیر پس از دریافت سهمیۀ حضور در پارالمپیک لندن، سه ‌ماه ‌فرصت دارد تا خودش را برای رقایت در مسابقه آماده سازد. او سه ‌روز در هفته برای دوساعت در خط دوش غازی‌ استدیوم تمرین می‌ کند، اما می ‌گوید برایش امکانات کمی فراهم شده و به این ترتیب موفق شدن در المپیک کاری سخت ‌است.

خوشبین با گلایه از مسئولین می ‌گوید:«حتا پس از کسب سهمیۀ المپیک از سوی مسوولان تشویق نشدم و امکانات لازم برای آمادگی گرفتن در سطح شرکت در مسابقات پارالمپیک نیز برایم مهیا نشد».

او می افزاید:«معاش یک‌ ماهۀ یک بازیکن تیم ملی که به ‌نام عصریه پرداخته می ‌شود یک‌ هزار افغانی ‌برابر با بیست دالر امریکایی است؛ شما حساب کنید که من با این پول ناچیزچه می ‌توانم بکنم».

کبیر در یک خانوادۀ شش نفری در شهر کابل زندگی ‌می ‌کند. او برای تأمین خرج خانواده، به عنوان کارمند دولت در کمیته پارالمپیک افغانستان کار می کند که معاش مأموریت، او را اندکی برای تأمین هزینه های خانه، کمک می‌ کند.

او وضعیت معلولان را در کشور خوب نمی ‌داند، اما به این باور دارد که معلول بودن ناتوانی نیست و همۀ معلولان می ‌توانند با حضور فعال در جامعه، در بخش‌هایی که دوست دارند، مشغول باشند.

عکس آرشیف: کبیر خوشبین، حالا سرگرم تمرینات برای حضور در مهمترین رقابت ‌ورزشی معلولان در جهان (پارالمپیک) است؛ او آرزوهای بسیاری را در سر می ‌پروراند و خوشبین است افتخار کسب مدال پارالمپیک را نیز به کارنامۀ خودش اضافه کند.عکس: dapd

خوشبین حضور در پارالمپیک را اتفاق بزرگی در زندگی خودش می‌ داند و می ‌گوید:«افغانستان کشوری فقیر است، ما توانانی مالی رقابت با دیگر کشورها را نداریم، اما اراده داریم که با همین امکانات کم با جهانیان رقابت کنیم؛ پیروزی ما سبب شادی مردم می‌ شود. من به این‌ که با این امکانات ناچیز، سهمیۀ حضور در پارالمپیک را گرفته‌ام، افتخار می‌کنم».

افغانستان تا به ‌حال هیچ‌ مدالی از رقابت‌ های پارالمپیک نگرفته است، کبیر خوشبین می‌ گوید:«امیدوارم دولت با من در زمینۀ فراهم ‌آوری امکانات کافی همکاری کند تا تمرین‌ هایم را بهتر انجام دهم و بتوانم اولین مدال ‌آور پارالمپیک افغانستان باشم».

کبیر خوشبین، حالا سرگرم تمرینات برای حضور در مهمترین رقابت ‌ورزشی معلولان در جهان (پارالمپیک) است؛ او آرزوهای بسیاری را در سر می ‌پروراند و خوشبین است که افتخار کسب مدال پارالمپیک را نیز به کارنامۀ خودش اضافه کند.

مصدق پارسا / دویچه ‌وله

ویراستار: رضا شیرمحمدی

عبور از قسمت گزارش روز دویچه وله

گزارش روز دویچه وله

عبور از قسمت مطالب بیشتر از دویچه وله