بند امیر به فاصله ۷۵ کیلومتری غرب مرکز بامیان و با ارتفاع ۳ هزار متر از سطح بحر و در بین کوه های هندوکش و بابا موقعیت دارد که دارای طبعیت زیبا و دیدنی است. این محل در سال ۱۳۸۷ به عنوان نخستین پارک ملی افغانستان انتخاب و معرفی شد.

سیاحان می‌توانند در موسم گرمی با پای پیاده و یا هم با وسایط نقلیه از نقاط مختلف بند امیر دیدن کرده و یا هم به کوپروک، سبزایل، قلعه جعفر، جاروب‌کشان و دیگر مناطق دیدنی در اطراف بند امیر رفته و از مناظر شگفت انگیز آن لذت ببرند. اما در فصل زمستان گردش در این منطقه دشوار به نظر می رسد.

در این اواخر متوقف شدن پروازها، مسدود بودن راه های مواصلاتی به دلیل بارش برف، طوفان های شدید، برف کوچ، نا امنی و خرابی جاده ها، مانع رفتن شماری از گردشگران در ولایت تاریخی بامیان و مخصوصآ بند امیر شده است.

با آنهم شماری به دلیل عشق و علاقه ای که به بامیان دارند، راه های پر خطر را پشت سر گذاشته و از طریق کوتل شیبر خود را به بند امیر می رسانند.

وجود برف و سرما مانع از گردش این افراد در بند امیر نشده است. آنها با احتیاط راه می روند. اما به هر صورت می خواهند از دیدن این منطقه لذت ببرند.

اشعه نور خورشید که تازه از پشت کوه های سر به فلک کشیده و پر از برف بامیان سر بر می‌آورد یا در هنگام غروب، زیبایی این منطقه را دو چندان می‌سازد.

بند امیر بامیان دارای شش دریاچه طبیعی و جذاب می باشد که بزرگترین آن بند ذوالفقار است. بنابر بر آوردها این بند حدود ۴۹۰ هکتار مساحت دارد.

دریاچه های آبی رنگ بند امیر که پیش از این چشم هر گردشگر را به خود خیره می کرد، اکنون از برف پوشیده شده و آب آن نیز یخ زده است. باشنده های محل توسط اسب از این محل رفت و آمد می کنند و همچنان شماری از گردشگران بالای یخبندان توپ بازی کرده و جوانان تمرین ورزش کرلینگ را بالای این محل انجام می دهند.

در بند امیر جانوران و پرندگان زیادی نیز وجود دارند. در این منطقه بر علاوه موش های کوهی جانواران وحشی مانند بزکوهی، آهو، گرگ و روباه زندگی می کنند.

قایق های رنگارنگی که در دیگر فصل های سال لحظات شاد و مفرحی را برای گردشگران و مردم به ارمغان می آورند، اکنون در زیر برف پوشیده شده اند و برای آمدن بهار لحظه شماری می کنند.