در آخرین مورد دو قایق بزرگ چوبین در ساحل جزیره لنکاوی مالیزیا رسیدند که حامل حدود هزار مهاجر اقلیت مسلمان روهینگیا بودند. قاچاقبران انسان آنها را از میانمار آورده و در قایق تنها رها کردند.

پیش از آن در برابر ساحل سوماترا در اندونیزیا حدود 500 مهاجر از این اقلیت قومی و دینی از یک قایق نجات داده شدند و یک قایق دیگر از جانب نیروی دریایی اندونیزیا مجبور به برگشت شد.

آلبوم عکس از وضعیت این مهاجران را اینجا ببنید!

کارشناسان کمیساریای عالی مهاجران ملل متحد تخمین می کنند که حدود هشت هزار تن دیگر از اقلیت روهینگیا از تعقیب و آزارها در میانمار فرار کرده و حالا در مسیر مهاجرت های دریایی هستند. شمار بسیاری از آنها در قایق های خودکار ماشینی به سر می برند که قاچاقبران آنها را تنها رها کرده اند.

پاول بوکلی از "یو ان اکت" یا سازمان ملل متحد علیه قاچاق انسان گفت: «قایق ها از مدت ها به این سو در دریا هستند و چون در حال حاضر راه به سوی تایلند مسدود است، مهاجرین نمی توانند به هیچ جایی برسند. وضعیت مایوس کننده ای است.»

در هفته های اخیر در تایلند گورهای دستجمعی متعددی در اردوگاه های متروک کشف شده اند. مهاجران روهینگیا پیش از حرکت به سمت مالیزیا در این اردوگاه ها بود و باش داشته اند.

حکومت تایلند ظاهراً شماری از مامورین دولتی را به اتهام همدستی با قاچاقبران انسان دستگیر کرده است. به این ترتیب راه قاچاقبران انسان ناگهان بسته شده است.

محمد که به اقلیت روهینگیا تعلق دارد، اخیراً با قایق خود را به ساحل تایلند رسانده است است. او قصه می کند: «ما میانمار را با یک قایق کوچک ترک کردیم. سفر ما از آنجا به تایلند دو ماه طول کشید. ما سپس توسط نیروی دریای تایلند مدت بیست روز متوقف شدیم. ما به زحمت چیزی برای خوردن دریافت می کردیم. آنها سپس ما را دوباره به بحر فرستادند.»

حالا که راه قاچاقبران انسان مسدود شده است، مهاجرین به حال خود شان تنها رها شده اند. فیل روبرتسن از دیده بان حقوق بشر می گوید: «در سال های گذشته مهاجرین به اردوگاه ها انتقال می یافتند. آنها در آنجا زیر نظر قرار داشتند تا این که مقدار زیاد پول می دادند و بعد به مالیزیا می آمدند. حالا حکومت تایلند این راه را را بسته است.»

این اقدامات به نظر نمی رسد که راه حلی برای این مشکل باشد. همه به این باور اند که راه حل باید در میانمار یافت شود، اما حکومت این کشور برای حل مشکل اقلیت روهینگیا اقدام نمی کند و حتی از این مسلمانان فاقد تابعیت نام نیز نمی برد.

روبرتسن در این باره توضیح می دهد: «حکومت نمی خواهد اصلاً یک بار از روهینگیا نام هم ببرد. حدود 150 هزار تن از مردم روهینگیا بعد از حملات بر آنها، در سرپناه های موقتی زندگی می کنند. امکانات دستیابی به کمک های طبی، آب و مواد غذایی از آنها سلب شده است. آنها فقط کمک های ناچیزی از جانب سازمان های امدادی به دست می آورند و غالباً این راه نیز به روی آنها بسته می شود.»