بونگ چهار بار پیهم به روی صحنه تیاتر دالبی (جایی که این جشنواره برگزار شده بود) فراخوانده شد؛ زیرا این فیلم در کنار این که جایزه بهترین فیلم را دریافت کرد، همچنان جایزه بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه که بونگ یکی از نویسنده هایش بود و جایزه بهترین فیلم بین المللی را دریافت کرد؛ آنهم در حالیکه رقبای این فیلم نیز کم نبودند، طور مثال فیلم حماسی جنگ اول جهانی «۱۹۱۷» که تصور می شد جایزه بهترین فیلم را خواهد گرفت. 

«پارازیت» اولین فیلم غیرانگلیسی زبان است که جایزه اصلی اسکار را می گیرد و به این ترتیب تاریخ فیلم را از سر نوشت. علاوه بر آن، بعد از ۱۹۵۵ این اولین باری است که فیلمی که جایزه نخل طلایی جشنواره کن فرانسه را دریافت کرده، جایزه بهترین فیلم اسکار را نیز می گیرد.

پاتریک برژیسکی که از صنعت سینمای کوریا برای مجله «گزارشگران هالیوود» گزارش می دهد، گفت که پیروزی این فیلم «از بسیاری جهات نقطه عطف» است.

برژیسکی به دویچه وله گفت: «قبل از سال روان، هرگز یک فیلم کوریایی در یک بخش نامزد اسکار نشده بود.» او افزود: «منتقدان و دوستداران فیلم، این نوع برخورد در برابر سینمای کوریا را یک رسوایی تلقی می کنند، مخصوصاً اینکه اگر توجه شود، صنعت سینمای کوریای در ۲۰ سال اخیر با ابداعات چشمگیری به تولید فیلم پرداخته است.»

به گفته این خبرنگار اکنون اعطای جایزه اسکار به فیلم «پارازیت» این «اشتباه شرم آور» را تصحیح کرد، مخصوصاً اینکه هالییود این فیلم را در بخش بهترین فیلم مستحق جایزه اسکار خواند، از اهمیت خاصی برخوردار است. 
با توجه به اینکه فقط چند فیلم محدود غیر انگلیسی زبان نامزد اسکار شده بودند، به باور برژیسکی فیلم «پارازیت» نشان داد که «فیلم هایی از هرگوشه جهان و با هرزبان دیگر می توانند باعث افتخار بزرگی برای هالییود شوند.» آنهم در حالی که حضور غالب سفید پوستان و تسلط آنان بر هالیوود هنوز هم یک مضحکه سیاهی را در این صنعت می سازد.  
فیلم «پارازیت» یک فیلم حاوی طنز اجتماعی است که در آن دو خانواده را از دو قشر متفاوت ساختار طبقه ای در کوریای جنوبی را نشان می دهد.

براساس اظهارات برژیسکی کیفیت سینمای کوریا از دو دهه به اینسو راز عریانی را نشان می دهد که توانسته است یک جمعیت خیلی کثیری را مخاطب قرار داده و به خود جذب نماید.

به گفته این خبرنگار، این فیلم چندین معضل اجتماعی معمول در سطح جهان را نشانه گیری می کند، مشکلات جوامع مدرن را که به ویژه مسبب ایجاد شگاف عمیقی میان فقرا و ثروتمندان می شوند. همزمان به گفته برژسکی، بونگ یک کارگردان مجربی است که با این فیلم همچنان توانسته است موضوعات مهم را به طور خیلی جذاب مطرح کند: «او به طور خستگی ناپذیری میان ژانرهای مختلف کلاسیک حرکت می کند.».

هیجان ملی

 داوید تیزارد، معاون پروفیسور در دانشگاه زنان سئول و مبصر اجتماعی در ارتباط به این فیلم به دویچه وله گفت: «پیروزی بونگ موجی از هیجان ملی را در کوریای جنوبی برانگیخت.» به گفته او «شبیه کشورهای غربی که حین مسابقات تیم های ملی فوتبال شادی و درد مشترک خود را با هم تقسیم می کنند، پیروزی فیلم پارازیت نیز در سرتاسر کوریای جنوبی به عنوان یک حادثه فرهنگی، تمام مردم را با هم متحد ساخت.»

او افزود: «مردم کوریای جنوبی احتمال دارد که در قسمت حکومت، مسایل کوریای شمالی و یا در قسمت وضعیت اقتصادی خیلی از هم متفاوت فکر کنند، اما در قسمت همصدایی در قبال پیروزی این فیلم قطعاً اختلافی در میان مردم دیده نمی شود.»

تیزارد نیز تصدیق می کند که صنعت فیلم و سینمای کوریای جنوبی خیلی زیاد از جانب بقیه جهان نادیده گرفته شده و خیلی مدت طولانی و «به طور نامناسبی مورد اغماض» قرار گرفته است. به گفته تیزارد، فیلم پارازیت در کوریای جنوبی با حرمت بسیار استقبال گردید، و اکنون این فیلم در صحنه بین المللی نیز از احترام مشابه برخوردار گردید.

فیلم پارازیت یا طفیلی که با هزینه ۱۱ میلیون دالر ساخته شده است، تا اکنون بیش از ۱۷۰ میلیون دالر امریکایی در سرتاسرجهان درآمد داشته است.

در نهایت فیلم پارازیت به کارگردانی بونگ جون هو که چهار جایزه اسکار را از آن خود کرد، همچنان نقطه عطفی را در جهان سینما نشانه گذاری نمود.

یولیان ریال/ ن. ف.