این درحالی است که مسوولان هماهنگی امور بیجا شدگان درپاکستان به روز چهارشنبه به خبرگزاری فرانسه گفته اند که اخیراً درمنطقه کرم اجنسی نزدیک به مرز پاکستان با افغانستان، حدود 100 هزار نفر پس از لشکرکشی حکومت پاکستان علیه جنگجویان شورشی درحال فرار اند. مقامات پاکستانی تا حال 10000 بیجا شده را ثبت دفترکرده اند.

ترک گفتن این مناطق توسط داکتران وپرسونل صحی که اوضاع را برای خود وخانواده های شان خطرناک تشخیص کرده اند، می تواند سیستم مراقبت های صحی شکنند دراین نواحی را با زیان های زیادی مواجه گرداند.

داکتر ضرارالله محسود که درمناطق قبایلی وزیرستان جنوبی حرفه طبی را پیش می برد، قریه پدری اش را درسال 2009 ترک گفته است وبه پیشاور آمده است.

داکتر محسود که اکنون معاینه خانه ای نزدیک به بازار بورد پیشاور دارد می گوید: « تصمیم من برای ترک گفتن قریه زادگاهم جایی که اقامتگاه دایمی ام بود به دلیل تجارب تلخ زندگی درآنجا است. پنج سال گذشته همچون دوزخ بود. فرزندان من به جای آنکه به مکتب بروند، در خانه می ماندند. آن ها امکان بازی کردن نداشتند».

برادران وپسران کاکای محسود نیز خانواده های شان را برای نجات ازخشونت ها به شهرهای محفوظ تر آورده اند. محسود دراین مورد می گوید: « بسیار دشوار است که زادگاه تان را برای همیشه ترک بگویید، اما بعض اوقات شما برای حفاظت خود ونسل جوانتر این کار را می کنید».

این تنها باشندگان وزیرستان جنوبی وسایر مناطق بی قانون قبایلی درمرز پاکستان نیستند که این مناطق را ترک می گویند، بلکه خانواده های ثروتمند نیز از پیشاور وسایر شهرهای ایالت خیبر پختونخوا این کار را انجام می دهند.

داکتر محب الرحمان که سال گذشته توسط طالبان به گروگان گرفته شده بود، به خبرگزاری " انتر پریسیز سرویس"( ای پی اس) گفته است که « خانواده من حالا دراسلام آباد زندگی می کند. من دراینجا هستم تا شفاخانه شخصی ام را پیش ببرم». داکترمحب الرحمان خود یک ماه در اسارت طالبان بود وگفته می شود که با پرداختن 25000 دالر رها شد.

یک جراح نامدار دیگر که نامش را نمی خواهد افشا کند، گفته است که پس از تهدید شدن توسط طالبان او پسرش را گرفته ودر لاهور زندگی می کنند.

این جراح می گوید:« طالبان به من اخطار دادند تا به آنها ماهانه 5000 دالر بفرستم، این چیزی بود که بیشتر از توان مالی من بود. بنابراین یگانه راهی که برای نجات از تهدید طالبان برایم باقی مانده بود، ترک گفتن شهر زادگاهم برای همیشه بود... پس ازآنکه دانستم دیگر طالبان یک پدیده دایمی زندگی در ایالت خیبر پختونخوا شده اند، من دار وندارم را فروختم ودیگر به شهرم برنخواهم گشت».

پیش از آنکه طالبان درسال 2001 توسط نیروهای امریکایی از قدرت برکنار شوند، درپاکستان صلح برقرار بود. پس از آن طالبان درمناطق بی قانون قبایلی مرزهای پاکستان پناه جستند. بعداً آن ها درمناطق قبایلی گسترش یافتند، حملاتی را درایالت خیبر پختونخوا وسایربخش های کشور به راه انداختند.

مناطق قبایلی مرزی پاکستان که به نام " فتا" یا " فدرلی ادمینیستریتد اجنسیز" ( مناطق نیمه خود مختاری که به طور فدرالی اداره می شوند)، شامل هفت منطقه می باشند که درشش منطقه آن نیروهای نظامی دولت پاکستان علیه شورشیان می جنگند واین امر زندگی را برمردم دشوار ساخته است. دراین مناطق شش ملیون انسان زندگی می کنند.

کسانی که دراین مناطق برای صلح می کوشند مورد تهدید قرار می گیرند. چنانکه عبدالله خان از اورکزی اجنسی می گوید، پس ازآنکه آن ها یک کمیته صلح تشکیل دادند، گروه ممنوعه " تحریک طالبان پاکستانی" آنها را تهدید کردند که کمیته را نابود می کنند.

خانواده عبدالله خان به اسلام آباد پایتخت پاکستان نقل مکان کرده است. او می گوید، مجبور شدند تا دارایهای شان را در اورکزی اجنسی بفروشند. درحالیکه ارزش این جایداد ها یک میلیون دالربود، او مجبور شد به یک پنجم قیمتش آن را بفروشد تا خانه کوچکی در اسلام آباد بخرد. عبدالله خان می گوید:« ما به این اخطار طالبان اعتنا نکردیم. یک شب آن ها برما حمله کردند و دو برادر جوانترم را کشتند».

سید عابد شاه، رییس انجمن خرید وفروش جایداد ها درپیشاور می گوید: « کسانی که به خرید وفروش ملکیت های غیرمنقول می پردازند ازبابت خریداری جادیدادهای مردم بیجا شده براثر عملیات نظامی درمناطق نیمه خود مختار قبایلی، پول های هنگفتی به جیب می زنند».

محمد عمر، یک تاجر بسیار جا افتاده در باجور اجنسی تا هنوز ازفروش زمین های زراعتی اش به آن بهای نازل درمقایسه با قیمت بازار افسوس می خورد. این امر به دلیل شدت گرفتن فعالیت های جنگجویان اتفاق افتاد. او می گوید:« با فروش مغازه ها وجایدادهایم به امید اینکه یک روز دوباره بدانجا خواهیم برگشت، من قمار بزرگی زدم .اما من بنابر اصرار خانواده ام این جایدادها را فروختم. اکنون دیگر امکان برگشت بدانجا نیست ، زیرا من همه آنچه را داشتم ، فروختم».

حدود یک میلیون انسان که براثر خشونت ها ازشمال غرب پاکستان فرار کرده اند، اکنون یا درخیمه ها ویا درخانه های کرایی ویا با خویشاوندان شان زندگی می کنند. مختار خان یک استاد کالج در مهمند اجنسی که سال گذشته خانه ای درپیشاور خریده است ، می گوید:« ثروتمند ترها برای حفاظت شان به جاهای دیگر مهاجرت کرده اند».

مختارخان می گوید:« درجریان پنج سال گذشته ، پس از آنکه برسر تعلیم وتربیت شاگردان من مصیبت آمد ، ما به طور موقت ازمهمند اجنسی به پیشاور مهاجرت کردیم». او می افزاید هنوز خانواده ام درموارد خاص برای دیدار خویشاوندان بدانجا می رود، اما نمی توانند برای همیشه درآنجا زندگی کنند.

بخش قبایلی نیمه خود مختار ونا آرام پاکستان ( فتا) در امتداد مرزهای 2400 کیلومتری اش با افغانستان قرار دارد، و از کم انکشاف ترین مناطق پاکستان به شمار می رود. کسانی که درآنجا مانده اند، درسایه خشونت های جنگجویانی زندگی می کنند که مجازات های شدید مانند اعدام درملاء عام و بریدن دست را به اجرا در می آورند.

هاشم الله افریدی، یک تاجر پارچه باب ازخیبر اجنسی ، جایی که سربازان حکومت از دوسال بدینسو درآنجا عملیات نظامی علیه جنگجویان را به راه انداخته اند می گوید:« مردم از اینکه کدام چشم انداز صلح را نمی بینند، اعتماد شان را به نظامیان وهم حکومت پاکستان از دست داده اند. تنها خانواده های فقیر درآنجا زندگی می کنند».

آی پی اس / رسول رحیم
ویراستار: سیدروح الله یاسر