وقتی زرداری در دوبی بود، این سوال مطرح بود که آیا او به پاکستان بر می گردد یا خیر؟ اما او حالا به کشورش برگشته است.نظر به گزارش رسمی، تداوی او در دوبی موفق بوده است و او حالا باید برای صحت مندی کامل، در خانه استراحت کند. اما تا به حال روشن نیست که رییس جمهور مشخصاً به چه بیماریی مبتلا بوده است.

محمد امیر رانا، پژوهشگر پاکستانی در امور صلح، می گوید: «ما باید منتظر بمانیم که آیا زرداری کناره گیری می کند یا خیر. هم رهبری سیاسی و هم ارتش این اجازه را به خود نمی دهند تا پاکستان را بیش تر از پیش بی ثبات سازند».

رانا یگانه کسی نیست که خواهان پایان فوری گمانه زنی ها در این مورد است. او می افزاید: «تا به حال همه به این باور بوده اند که زرداری رابطه خیلی خوبی با ارتش دارد. اما ناگهان یک نامه بی نام و نشان نمایان می شود و همه چیز را تغییر می دهد. باید ببینیم که در آخر کی از آن سود می برد. اما این روشن است که کی ها از این بحران رنج می برند: دولت و مردم».

چند هفته می شود که رسانه های پاکستانی در مورد این نامه گمنام و مرموز تبصره می کنند. نظر به این تبصره ها، سفیر پاکستان در واشنگتن، شخص واسطه را مامور کرده است تا نامه ای را به مایک مولن، رییس ستاد مشترک ارتش ایالات متحده امریکا، ارسال کند.

این نامه جنجال برانگیز، حاوی این نکته است:ایالات متحده امریکا باید مانع کودتای ارتش پاکستان شود. شخص واسطه، این نامه احتمالی را نشر کرد و غوغای سیاسی را به خصوص در رسانه های پاکستانی به راه انداخت.

سفیر پاکستان در واشنگتن با وجود انکارش در مورد این نامه، مجبور به کناره گیری شد و در پاکستان نیز دیوان عالی تحقیق روی این قضیه را به عهده گرفت. توطیه شیوع یافت. آیا در عقب این نامه، رییس جمهور زرداری قرار داشت تا از واشنگتن به صورت محرمانه خواهان کمک در جلوگیری از "کودتای" ارتش شود؟ آیا او به این دلیل به دوبی رفت؟ اگر چنین بوده باشد، چگونه او توانست دوباره به پاکستان برگردد؟

رانا در باره چگونگی رابطه رییس جمهور و ارتش پاکستان می گوید:«براساس قانون اساسی، رییس جمهور مافوق ارتش است، اما در واقعیت موضوع بسیار بسیار پیچیده تر از این است. هیچ کسی نمی تواند پیشگویی کند که این قضیه به کجا می انجامد».

اما پاکستان را کی رهبری می کند؟ مردم نامطمین هستند و موج افراط گرایی بر این کشور حاکم است. نگرانی در مورد سلاح هسته ای این کشور افزایش یافته است. از زمان حمله هوایی ناتو در پایان ماه نوامبر که بر اثر آن 24 سرباز پاکستانی کشته شدند، خشم پاکستانی ها علیه غرب بیشتر شده است.

بعد از این حمله ناتو، پاکستانی ها تظاهرات کردند و یکی از تظاهرکنندگان فریاد می زد: «راه های اکمالات ناتو از پاکستان به سوی افغانستان، باید برای همیشه مسدود بماند. رییس جمهور زرداری باید اعلام جهاد کند. ما مردم شجاع پاکستان، هیچ ترسی از بمب نداریم».

پاکستان راه های اکمالات سربازان غربی را مسدود کرد. ارتش ایالات متحده امریکا مجبور شد پایگاه هوایی اش را در پاکستان تخلیه کند. حکومت پاکستان کنفرانس افغانستان در بن را به رسم اعتراض علیه حمله کشنده ناتو تحریم کرد.

برعکس غرب پاکستان را متهم می کند که به بازی دوگانه ادامه می دهد و از طالبان افغان حمایت می کند. ایالات متحده امریکا به عنوان مهمترین کمک دهنده پول به پاکستان، کمک پولی 700 میلیون دالری به این کشور را متوقف کرده است تا متحد قدیمی خود را تحت فشار قرار دهد. رییس جمهور پاکستان چه می کند؟ او ظاهراً سکوت اختیار کرده است.

پتیرسمن/ مبلغ

ویراستار: فرهمند