شماری از پناهجویان افغان روز دوشنبه در اسلام آباد دست به تحصن زدند. آن ها گفتند که پولیس پاکستان ۱۱ تن از اعتراض کنندگان را به تاریخ ۲۲ جون بازداشت کرده است.

سویتا سادات یک تن از تحصن کنندگان گفت: «تا امروز ما هیچ خبری از آن ها نداریم. پولیس پاکستان به ما اجازه اعتراض نمی دهد تا ما صدای خود را به گوش جهانیان و حکومت پاکستان برسانیم.»

ویدوهایی که این پناهجویان به دویچه وله فرستاده اند نشان می دهند که پولیس پاکستان با این پناهجویان با خشونت برخورد می کند. خانم سادات گفت که معترضان به دلیل تظاهرات و صدا بلند کردن بازداشت شده اند اما برخی دیگر از معترضان گفتند که این تعداد از معترضان بدون اجازه پولیس به «رید زون» یا منطقه سرخ امنیتی اسلام آباد وارد شده و دست به تظاهرات زدند.

به دنبال تسلط طالبان بر افغانستان، هزاران افغان به پاکستان آواره شدند. پناهجویانی که از افغانستان به اسلام آباد رفته اند می گویند دیگر در داخل افغانستان جایی برای زندگی ندارند، زیرا «همواره با کشتار و تبعیض مواجه هستند.»

باقر احمدی یک تن از این پناهجویان معترض روز دوشنبه ۲۷ جون به دویچه وله گفت: «ما خسته از مهاجرت و آوارگی هستیم. ما باید یک کشور دایمی داشته باشیم. افغانستان کشور ما بود، به ما وفا نکرده و ما خواهان مهاجرت به کشور سومی هستیم.»

احمدی ۳۶ سال سن دارد و  این بار سوم است که از افغانستان آواره شده و دیگر امیدی برای زندگی در افغانستان ندارد. او گفت که تا کنون «طعم وطن را به معنای واقعی آن نچشیده است.»

این پناهجویان تاکنون از سوی هیچ کشوری وعده پذیرش دریافت نکرده اند.

این پناهجویان از ۷۰ روز پیش تحصن شان را آغاز کرده و گاهی دست به تظاهرات می زنند. آن ها در پارک ها و فضای باز زندگی می کنند و از تمامی امکانات اولیه زندگی محرومند.

آقای احمدی افزود که به دلیل تبعیض علیه هزاره ها و سایر اقلیت های مذهبی و قومی در افغانستان به پاکستان آواره شده است: «ما در افغانستان با تبعیض سیستماتیک، نسل کشی و تبعیض مذهبی در افغانستان مواجه هستیم.»

این در حالیست که سازمان ملل متحد هنوز نسل کشی هزاره ها در افغانستان را به رسمیت نشناخته است.

به گفته آقای احمدی در صورتی که پناهجویان بخواهند، ممکن است برای آن ها سرپناه داده شود و در یک کمپ جابجا شوند، ولی در صورت جابجا شدن در این کمپ ها برای همیشه به فراموشی سپرده خواهند شد.

ثریا موسوی یک تن دیگر از این پناهجویان به دویچه وله گفت پس از سقوط افغانستان به دست طالبان دیگر زمینه زندگی او در کشور اصلی اش مساعد نیست.  

خانم موسوی گفت: «ما در زیر آفتاب سوزان در شرایط بسیار سخت زندگی می کنیم فقط برای این که خود ما و فرزندان ما آینده بهتری داشته باشیم.»