بارک پس از گذراندن ۹ ماه در اردوگاه پناهجویان در یک مرکز سابق پولیس در منطقه اوسییک در کرواسیا از تصمیم خود به پیوستن به برادر کلانترش در آلمان صرف نظر کرده است. وی گفت: «من فقط می خواهم دور از طالبان و در صلح زندگی کنم. مهم نیست کجا می روم. من می خواهم در کرواسیا بمانم. من از سفر کردن خسته شدم».

بارک که یک پیراهن آستین کوتاه و زیرشلواری گرم سیاه به تن دارد، بسیار خوشحال است که حداقل از سرمای شدید زمستان محافظت شده است: «من می توانم بیرون بروم و بدون ترس از اینکه اتفاقی برایم می افتد قدم بزنم. اینجا نه سلاحی است و نه جنگی».

براساس آمار کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور مهاجران "یو ان اچ سی آر" در این کشور غربی بالقان حدود ۹۵۰ مهاجر از کشورهای افغانستان، پاکستان، سوریه و عراق زندگی می کنند که از جنگ و فقر در کشورهای شان فرار کرده اند.

هرچند کرواسیا نسبت به دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا از مهاجران کمتری میزبانی می کند، اما وزیر داخله این کشور می گوید با گرم شدن هوا پیش بینی می شود که مهاجران بیشتری از کشورهای غرب اروپا به کرواسیا اخراج شوند.

در سال ۲۰۱۵ و در اوج بحران مهاجرت به اروپا حدود ۶۵۰ هزار مهاجر از طریق کرواسیا و مسیر موسوم به بالقان به سوی غرب اروپا و اکثرا به آلمان رفتند. پس از مسدود شدن مرزهای چند کشور غرب اروپا، مسیر بالقان نیز به روی مهاجران در ماه مارچ ۲۰۱۶ رسما بسته شد.

آلبوم عکس از آرشیف

برزخ

بارک گفت زمانی که از سلوانیا دوباره به کرواسیا اخراج شد و در مرز دید که پولیس های سرحدی چگونه مهاجران را با باتوم لت و کوب می کنند، به این نتیجه رسید که سفرش به مقصد آلمان بیهوده است.

این نوجوان تنها در کرواسیا نیز درخواست پناهندگی اش رد شده و یک بار دیگر با خطر اخراج مواجه است. اما این بار به کشور جنگزده اش افغانستان. وی می گوید فشاری که بر وی وجود دارد، اغلب اوقات غیرقابل تحمل است.

بارک تلاش می کند به نحوی بر فشارهای روانی غلبه کند: «من فعالیت، بازی و ورزش می کنم تا احساس بهتری داشته باشم؛ اما زندگی ام بسیار سخت شده و افسرده شده ام». وی اضافه کرد: «نمی دانم که من را اینجا قبول خواهند کرد یا به افغانستان اخراجم می کنند. نمی دانم چه خواهد شد».

هرچند او می تواند باز هم در کرواسیا درخواست پناهندگی بدهد، اما براساس قوانین کرواسیا در صورتی که درخواست سوم وی نیز رد شود، باید این کشور را ترک کند.

در سال ۲۰۱۵ یک پنجم مهاجران را افغان ها تشکیل می دادند و دومین گروه بزرگ پناهجویان پس از سوریایی ها بودند. در پی این موج مهاجرت در بسیاری از کشورهای اروپایی نگرانی از افزایش جرایم و مشکلات ادغام اجتماعی افزایش یافت.

در اکتوبر سال گذشته آلمان که بیشترین مهاجران را در اروپا میزبانی می کند، با دولت افغانستان موافقتنامه ای را امضا کرد که اخراج پناهجویان رد شده به این کشور را تسهیل می کند. تنها مهاجرانی که بتوانند خطر جانی، تعقیب سیاسی و امنیتی شان را به صورت فردی ثابت کنند، حق اقامت دریافت می کنند.

وزارت امور مهاجران افغانستان اعلام کرد که بازگشت کنندگان را حمایت می کند. در سال ۲۰۱۵ حدود ۱۰ هزار مهاجر از اروپا به کشورشان بازگشته اند.

دولت افغانستان با پشتیبانی غرب هنوز هم با شورشگری و تروریسم درگیر جنگ است و وضع امنیتی از سال ۲۰۱۴ به این سو و در پی خروج نیروهای جنگی ناتو از این کشور، روز به روز بدتر شده است.

مقامات نظامی غرب تایید می کنند که طالبان بر یک سوم خاک این کشور کنترول دارند. شمار قربانیان ملکی به یک ریکارد جدید رسیده و هزاران انسان سال گذشته در این کشور کشته و زخمی شده اند. دولت همچنان با چالش رشد اقتصادی روبرو است.

انتخاب کرواسیا؟

در سال ۲۰۱۶ حدود ۲۲۳۵ درخواست پناهندگی در کرواسیا ثبت شده، در حالی که در سال ۲۰۱۵ تعداد درخواست ها فقط ۲۱۱ بوده، اما کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهجویان می گوید که بیشتر این پناهجویان می خواهند به سفرشان به غرب اروپا ادامه دهند. این سازمان می گوید که اخیراَ هیچ پناهجویی رسما در کرواسیا اسکان داده نشده است.

وانیا گروندمن از سازمان بین المللی "کییر" در تلاش است که این وضع را تغییر دهد. وی ۹۰ تن از باشندگان کمپ مهاجران را متقاعد ساخته تا درخواست پناهندگی شان را به کرواسیا ارائه کنند و در این کشور بمانند.

گروندمن که داوطلبانه برای مهاجران کار می کند، گفت: «کرواسیا یک کشور مقصد برای باقی ماندن برای مهاجران نبوده، اما من تلاش می کنم با آنها حرف بزنم و بگویم که این کشور بهترین جای نیست، اما بد هم نیست. شما چانس دیگری ندارید. این شانس را امتحان کنید».

برای ظریفه حیدری و خانواده شش نفری اش زندگی در کرواسیا گزینه ای نیست که می خواستند. وی می گوید که پس از گذراندن یک سال در اتریش، رفتن به مکتب و آموختن زبان آلمانی بدون اینکه برای شان اخطاریه بیاید، چهار ماه قبل به کرواسیا اخراج شده اند.

حیدری گفت که خودش، شوهرش و دخترش که معیوبیت ذهنی دارد، به آن ادویه ای که در ویانا پایتخت اتریش برایشان تجویز می شد، دیگر دسترسی ندارند.

حیدری که در تلاش است به صورت قانونی به برادر، دختر و دامادش در اتریش بپیوندد، گفت: «اینجا بد نیست. اما من نمی خواهم اینجا بمانم، چرا که ما به خدمات طبی درست دسترسی نداریم».

آنیتا داکیچ، از وزرات داخله کرواسیا که مسئولیت نظارت بر اردوگاه های پناهجویان را دارد، گفت بسیار سخت است که انتظارات مهاجران اخراج شده را پس از ماه ها زندگی کردن در جاهای دیگر برآورده ساخت.

داکیچ گفت: «این سخت است. چرا که تلاش می کنی برایشان چیزی فراهم کنی و آنها آن را رد می کنند، چراکه ناراحت هستند...و نمی دانم چه چیزی در آینده انتظار دارند».

با اینکه فکر کردن به آینده، بارک نوجوان را درد می دهد، اما بازهم امیدوار است که رفتنش به کورس زبان های انگلیسی و کرواسیایی بیهوده نماند: «اینجا آرامی است، به همین خاطر می خواهم اینجا بمانم. کشور زیبایی است».

این نوجوان افزود: «من فقط ۱۶ ساله ام و هرگز مکتب نرفته ام. دوست دارم مثل دیگر کودکان مکتب بروم و فوتبال بازی کنم، دوست پیدا کنم و مثل دیگر کودکان زندگی معمولی داشته باشم».

rs/af (Thomas Reuters Foundation)