فرید میرزایی یکی از این پناهجویان است. او در کابل، پایتخت افغانستان بزرگ شده است و آرزو داشت روزی پیلوت گردد. او از خاطرات طفولیت اش می گوید و روزی را به یاد می آورد که با پاهای برهنه به تنهایی به یک مکتب محلی رفت تا خود را در آنجا ثبت نام کند.

فرید میرزایی در جمع پناهجویان معترض در پیش روی دروازه براندنبورگ به دویچه وله گفت: «درمکتب معلمانم خوش بودند و مرا تشویق می کردند. به والدینم می گفتند: بسیار خوب شد که بچه تان به مکتب آمد و خود را ثبت نام کرد».

فرید میرزایی که اکنون 23 سال دارد، همین که دست چپ و راست خود را شناخت، زندگی اش برای همیشه تغییر خورد.

او در این مورد می گوید: «طالبان آمدند و جنگ شروع شد. دیگر آنچه می دیدیم فقط جنگ بود و کشتن. انسان کشی بود و خون، و دیگر چیزی وجود نداشت».

دو و نیم سال پیش میرزایی تصمیم گرفت که توسط هواپیمایی به آلمان بیاید. او از جمله هزاران پناهجویی است که به دلیل ناآرامی های اخیر در شمال افریقا، خاورمیانه و افغانستان، راه اروپا را در پیش گرفته اند.

راهپیمایی برای آزادی

میرزایی اکنون در کشوری دور از وطن اش مجبور شده است برای یک زندگی بهتر راهپیمای کند. او یکی جمله پناهندگانی است که تصمیم گرفتند از اردوگاه شان در جنوب آلمان به سوی برلین راهپیمایی کنند.

ماهانه به پناهجویان در آلمان 134 یورو جیب خرج داده می شود. این پول برای شان کفایت نمی کند. معمولاً آنها اجازه ندارند محل بود و باش شان را ترک گویند.

هواپیمایی که میرزایی با آن به آلمان آمد، در میدان هوایی مونشن در جنوب آلمان فرود کرد. چون او پاسپورت جعلی داشت، فوراً توسط پولیس بازداشت شد.

میرزایی خودش در این مورد می گوید: «بلی، من می دانم که این کار خطر داشت. یک خطر بزرگ بود. من همچنان می دانستم که چنین چیزی اتفاق خواهد افتاد. اما باید من این کار را می کردم، زیرا زندگی ام را نجات می داد. به این دلیل است که این کار را کرده ام».

فرید میرزایی به این امید به آلمان آمده بود که زبان بیاموزد، به مکتب برود و کاری پیدا کند. اما به جای آن او را در خانه ای با سایر پناهندگان جا دادند. پولی که به وی داده می شود، به مشکل برایش کفایت می کند.

زبان آلمانی میرزایی هنوز بسیار ابتدایی است و حکومت برای درس خواندن اش پول نمی دهد. پیش از آمدن به برلین میرزایی برای یک هفته اعتصاب غذایی کرده بود. می بایست به وی از طریق تیوب غذا داده می شد. پس از آن که به برلین آمد، دوباره به اعتصاب غذایی پرداخت.

حمایت اعتراض کنندگان محلی

چند هفته می شود که میرزایی و یک تعداد پناهجوی دیگر در بیرون پارلمان آلمان در برلین دست به اعتراض زده اند. آنها می خواهند با این کار شان، توجه نمایندگان پارلمان را جلب کنند.

پولیس ابتدا رخت خواب های این معترضان را از نزد آنها گرفت، تا این که مردم داوطلب برای آنها موتر بسی را جهت خوابیدن آورد. مقام های محلی همچنان به آنها را اجازه نمی دهد از طرف شب خیمه برپا کنند، تنها می توانند پلاکارت و بنرهایی با خود داشته باشند. تا حال حکومت در برابراین اعتراض آنها واکنشی نشان نداده است.

در روزهای سرد خزانی، اعتراض کنندگان شعار می دهند که «هیچ شخص غیرقانونی نیست»، «هرکس باید حق آزادی حرکت داشته باشد».

میرزایی به دویچه وله گفت: «مردم زیادی به اعتراض کسانی که جهت بیان حال شان، صدها کیلومتر راهپیمایی کرده اند، روی خوش نشان داده اند. مردم زیادی به این نظر اند که امکان بیشتری باید برای کسانی مهیا گردد که می خواهند در این جا زندگی بهتری داشته باشند».

میرزایی در پاسخ به این سوال که در برلین چه احساس می کند، صرفاً می گوید که هوا سرد است. او می افزاید: «من فکر می کنم که از زندانی رها شده ام واکنون آزاد می باشم. من به این افتخار می کنم که برای حقوقم در این فضای آزاد برلین مبارزه می کنم. من احساس خوشی می کنم».