میناوائو قریه ای است در شمال کامرون و در 120 کیلومتری مرز نایجریا قرار دارد. ملل متحد در آنجا خیمه گاهی برای پناهجویان ایجاد کرده است. کارمندان سازمان ملل متحد بسیار کوشیدند تا برای همه کسانی که به آنجا می آیند، سرپناهی فراهم سازند. تاکنون 30000 نفر از دهشت بوکوحرام به آنجا فرار کرده اند و هر روز بر شمار شان افزوده می شود.

در آغاز ماه فبروی یک اردوی چند ملیتی متشکل از کشورهای چاد، کامرون و نیجر حملاتی را بر گابارو آغاز کردند که یک پایگاه این ملیشه های اسلامگرا می باشد. از آن زمان به بعد امواج مهاجرت ها بیشتر گردیده است. همچنان محمدو عثمان که منسوب به یک خانواده چهارده عضوی می باشد، به میناوائو فرار کرده است. این مرد 41 ساله می گوید:«هیچ کس از بوکو حرام در امان نیست». همه برادران وی توسط بوکو حرام کشته شده اند، زیرا آن ها نمی خواستند در صفوف این گروه داخل شوند. عثمان می افزاید: هنگامی که بوکوحرام می کوشد جنگجویان جدید استخدام کند. «هرگاه تو در برابر شان مخالفت کنی، ترا می کشند».

محمدو عثمان یک مسلمان است. در این خیمه گاه پناهجویان، او با الیاس یگاه، یک مسیحی کاتولیک در یک خیمه می باشد. یگاه از این وضع خشنود نیست. او درست یک هفته پیش از نزد کسانی از نایجریا فرار کرده است که مسلمان بودند و مردم را شکنجه می کردند و سر می بریدند. این ضربات روحی آثار خود را بروی گذاشته اند. یگاه می گوید:«گاهی مشکلات وجود می داشته باشند، چه ما مسیحیان به سهولت همه مسلمانان را در این خیمه گاه "بوکوحرام" می نامیم. گاهی اینها بازداشت می شوند و به ماموران امنیتی سپرده می شوند». در هفته گذشته سربازان کامرونی صد پناهجو را بازداشت کردند. آن ها مظنون به عضویت در بوکوحرام بودند که به این خیمه گاه آمده اند.

زندگی در شرایط غیر قابل تحمل

موحمن بوکر که از ایالت بورنو در شمال نایجریا فرار کرده است، رمه حیوانات اش را در یروا رها کرده است. او خدا را شکر می کند که هنوز هم زنده است. با اینهم به دلیل افزایش شمار پناهجویان شرایط این خیمه گاه برایش غیر قابل تحمل است. آب و تشنابی وجود ندارد. او می گوید: «از نزدیک به 15 روز به اینسو ما انتظار نان را می کشیم. معده های همه ما قچار می خورند». متاسفانه هر روز افراد بیشتری به اینجا می آیند.

در هفته های گذشته در شمال کامرون نیز حملات تروریستی بوکوحرام افزایش یافته است. خانم نجات رشدی همآهنگ کننده عملیات ملل متحد در کامرون گزارش می دهد که تنها پناهجویان از میناوائوی نایجریا نمی آیند بلکه همچنان از ساکنان مناطق مرزی کامرون نیز می آیند. رشدی از این ترس دارد که مبادا یک فاجعه انسانی به وجود آید. او می گوید: «با کمک اردوی کامرون و ادارات محلی ما توانستیم 5500 پناهجو را از کولوفاتا به میناوائو بیاوریم». در این شهر مرزی که همچنان پایگاه نظامی وجود دارد، همین چند هفته پیش جنگجویان بوکوحرام حمله کردند. این همآهنگ کننده ملل متحد می گوید که برنامه طوری است که روزانه تا 1000 انسان از آنجا به محل امن آورده شوند.

عودت به نایجریا در چشمرس قرار ندارد

با وجود وضع دشوار در خیمه گاه پناهجویان، آمادگی این پناهجویان برای برگشت به کشورشان نایجریا اندک است. زیرا ترس از حملات این ملیشه های اسلامگرا زیاد است.

اعتماد مردم به سربازان کشورهای خود شان اندک است. با آنکه اردو همین اندکی پیش وعده حفاظت از آن ها را داده بود، بازهم بوکو حرام حملاتش را انجام می دهد.

یک بخش بزرگ پناهجویان در میناوائو کودکان و نوجوانانی اند که به درد دوری از وطن گرفتار اند. آن ها آرزو دارند که بتوانند به مکتب بروند. این چیزی است که بوکوحرام مانع آن می گردد و مبارزه با تعلیم و تربیت غربی در پرچم این گروه نوشته شده است. بیجیگل جیمز نوجوانی از یروا است. البته او در این خیمه گاه به مکتب می رود، اما او در حسرت صنف خودش در نایجریا می باشد. این پسر نه ساله می گوید که همینکه بوکو حرام امکانی برای صلح بدهد او دوباره به شهر زادگاهش بر می گردد.