تحقیقات ما از شهر بنین مرکز ایالت ایدوی نایجریا آغاز شد. تقریباً با هر یکی در این منطقه برخوردیم، دوست و یا عضو خانواده ای ساکن در اروپا داشت. بیش از یک سوم زنان روسپی ایتالیا از اهالی همین منطقه اند. بیکاری جوانان یکی از عواملی است که اکثر مردم چشم اندازی برای آینده خود در وطن نمی بینند.

بیبیانا یکی از راهبه های محل از سال ها به اینسو سعی می کند تا از سفر زنان جوان به اروپا جلوگیری نماید. او می گوید: «اکثر آنان با وعده های غلط به دام افگنده می شوند. وقتی به مقصد رسیدند، وعده مشاغلی مثل پرستاری از کودکان و یا آرایشگری به زودترین فرصت دروغ ثابت می شوند. تقریباً تمام زنان جوان به روسپیگری در خیابان ها مجبور می شوند."

پس از گفتگوهای طولانی، سرانجام یک تن از قاچاقچیان به نام استیف حاضر به گفتگو با ما شد. او بیش از 100 تن را به گفته خودش از نایجریا به لیبیا منتقل کرده است. در مورد همکاران دیگرش معلوماتی نداد و گفت او فقط یک مأمور ساده است. به گفته او «مردم ایالت ایدو حریص اند و برای داشتن یک زندگی بهتر حاضر به انجام هرکاری می باشند.»

استیف در بدل 600 یورو زمینه سفر از نایجریا به لیبیا را مهیا می کند. به گفته او "اکثر آنان می دانند که راه از مسیر صحرا تا چه حدی خطرناک است.» استیف که شخصاً مهاجران را تا أغادیس می رساند و در آنجا به قاچاقبر دیگری تسلیم می کند، گفت: "مسیره را خطر اصلی است."

شهر صحرایی أغادیس خطرناک ترین بخش تحقیقات ما بود. این شهر مرکز قاچاق انسان و مواد مخدر است و در این شهر بار بار خارجی ها ربوده شده اند. محافظان مسلح همراه ما بودند و باید دستار محلی می پوشیدم تا کمتر متوجه ما می شدند.

عمر ابراهیم عمر، سلطان أغادیس مثل اکثر مردم دیگر نیز قاچاق انسان را به عنوان مشکلی می بیند که آن را نمی توان فقط در محل حل نمود. او خواهان پول بیشتر امدادی از جانب جامعه جهانی برای حل این مشکل است. استدلال وی این است: اگر اروپا نمی خواهد که روز تا روز بیشتر مهاجران جانب دریای مدیترانه سفر کنند، پس باید نیجر را بیشتر حمایت کنند.

بامداد هر دوشنبه قبل از طلوع خورشید شمار زیاد لاری های حامل مهاجران از شهر أغادیس به سمت شمال حرکت می کنند. هرج و مرج داخلی لیبیا نیز عامل فعالیت بدون کنترول قاچاقچیان تا نزدیک دریای مدیترانه گردیده است. به زودی متوجه شدیم که حتی مقام های محلی نیجر نیز توجه چندانی به فعالیت قاچاقچیان ندارند.

اکثر مهاجران نایجریا مجبور به روسپیگری در خیابان های ایتالیا می شوند. لیزا برتینی با روسپی های خارجی همکاری داشته و در تماس است. او گفت: "آنها روزتا روز بیشتر می شوند." سال 2014 بنابر منابع رسمی فقط 1000 دختر نایجریایی از مسیر میدترانه به ایتالیا آمدند؛ اما سال 2014 رقم آنان به بیش از 4000 تن می رسید. و روز تا روز دختران کوچکتری به اینجا می آیند.

به کمک یک تن از همکاران نایجریایی رد پای فرد مظنونی به نام "خانم" را پیدا نمودیم. در نایجریا به افرادی "خانم" می گویند که زنان روسپی را در یک شبکه کوچکتر قاچاقچیان اداره می کند. او در حومه شهر فلورنس زندگی می کرد. یکی از قربانیان نایجریایی او را متهم به اعمال شدیدی کرده گفت: "او ما را لت و کوب کرده به فحشا مجبور می نمود."

پس از آنکه ما اتهامات علیه این "خانم" مظنون را با خود وی مطرح کردیم، او پذیرفت که در حویلی اش شش دختر نایجریایی را جا داده است. اما از اینکه این زنان را مجبور به روسپیگری می کرده است، انکار نمود و گفت: "این شغلی است که دختران جوان نایجریا در اینجا انجام می دهند." ما بعداً تصمیم گرفتیم که تحقیقات خود را به سارنوالی ایتالیا ارائه نماییم.

مونیکا اوخیکیف یکی از راهبه ها از دیر زمانی از سکوت مقام های ایتالیایی در این زمینه انتقاد می کند. او از هشت سال در زمینه کمک به قربانیان قاچاق انسان فعالیت دارد. مردان در تلاش به دست آوردن طعمه های ارزان تری برای ارضای خود بودند. بهای همبستری با یک روسپی خیابانی نایجریایی فقط ده یورو می باشد.