سر از تاریخ ۵ اگست برای همه انسان ها در ولایت جامو و کشمیر محدودیت های زیادی بر مردم شده است. حکومت مرکزی هند که از شورش علیه این تصمیم هراس دارد، حکم قیود رفت و آمد را صادر کرده است. حکومت ملی گرای هندوستان حالت نیمه خودمختاری این منطقه عمدتا مسلمان نشین را سلب کرده و به این ترتیب کنترولش را براین ایالت گسترش داده است.

افزون براین نشر هرگونه اطلاعات نیز ممنوع شده است: اینترنت و تیلفون قطع شده است. اگر کسی شانس داشته باشد، شاید بتواند به برخی از ادارات تیلفون کند. بسیاری از ساکنان جامو و کشمیر از زمان وضع محدودیت های خبری از اقوام و خویشانشان ندارند. به هرحال تحت شرایط دشوار چند روزنامه محلی نشر می شود که مردم به سرعت آن ها را می خرند.

همه کشمیری ها مانند این خانواده در سرینگر در خانه نمی مانند. پولیس هفته گذشته از ۳۰۰ مورد بازداشت خبر داد و گفت که این اقدام تا اندازه ای « پیشگیرانه» بوده است. آنگونه که رویترز گزارش می دهد، براساس شایعات ۵۰۰ تن بازداشت شده اند. فعالان ویدیوی یک پسر ۱۱ را نشان می دهند که ادعا می کند پولیس او را درقید نگه داشته و در برخورد با او از خشونت استفاده کرده است.

جمیله، مادر یک جوان ۲۸ ساله به نام عرفان احمد حورا که معلم قرآن است، در حالی که اشک هایش جاری است از بازداشت پسرش به تاریخ ۵ اگست خبر می دهد: «من نمی دانم چه اتهامی به او زده شده است. ما نمی دانیم او کجا است». او گفت که پسرش بیمار است و به دارو نیاز دارد. در گذشته نیز به گفته خانواده اش حورا به اتهام اغتشاش و تخریب اموال عمومی زندانی شده است.

در حالی که سربازان هندی آزادانه به هرجا که خواستند رفت و آمد می کنند، باشندگان دره کشمیر که شمار آن ها به چهار میلیون تن می رسد براساس حکم رسمی حتی اجازه ندارند برای خرید به شهر بروند. اردوی هندوستان خیلی وقت است که در این منطقه حضور پررنگ دارد، در روزهای پیش از اعلام سلب حالت نیمه خودمختاری، یک بار دیگر دست کم ۱۰ هزار سرباز به کشمیر انتقال داده شدند.

بیشتر ساکنان این منطقه چنین وضعیتی را در گذشته هم چندین بار تجربه کرده اند، به طور مثال در سال ۲۰۰۸، ۲۰۱۰ و ۲۰۱۳. در آن زمان مردم علیه حکومت هندوستان به طور گسترده تظاهرات می کردند و حکومت نیز با وضع قیود رفت و آمد واکنش نشان می داد. اما این محدودیت ها تا به حال هیچگاه اینقدر گسترده نبوده است. شبکه تیلفون ثابت برای نخستین بار خاموش شده است.

سرینگر، مرکز این ایالت که یک میلیون جمعیت دارد معمولا یک منطقه پرازدحام است. اما به خاطر قیود رفت و آمد فقط بازار نانواها نیست که کساد شده است. به ساکنان این منطقه فقط به خاطر عید قربان اجازه داده شد که اندکی بیشتر خرید کنند. به خاطر محدودیت ها در زمینه تامین نیازهای ضروری از جمله تهیه دارو محدودیت هایی ایجاد شده است.

ساکنان این منطقه وضعیت شان را به زندگی در «زندانی» تشبیه می کنند «که در فضای آزاد» ساخته شده است. گفته می شود که در برخی از این مناطق مردم تظاهرات کرده اند و پولیس معترضان را با گاز اشک آور متفرق کرده است. اما این گزارش ها به طور رسمی تایید نشده است. بسیاری از مردم کشمیر به طور فزاینده ای به خاطر این «حالت» عصبانی و ناراحت هستند.

خبرنگارانی که اجازه دارند با مردم محلی گفتگو کنند، از ناراحتی و نارضایتی رو به افزایش می گویند. جملاتی مانند «ما در برابر هندوستان خواهیم جنگید» شنیده می شود. بسیاری از افراد اطلاعاتی امکانات برگزاری اعتراضات در مکان های مناسب را رد و بدل می کنند. شورشیان مسلح مدت ها است که دراین منطقه برای یک کشمیر آزاد می جنگند. در سال ۲۰۱۸، ۲۵۶ تن از آن ها کشته شدند.

جامو و کشمیر تنها ایالت عمدتا مسلمان نشین هندوستان است. هندوستان از سال ۱۹۴۷ خود را به عنوان کشوری می دید که اقوام و ملیت های مختلف در کنار یکدیگر زندگی می کردند. اما حالا تصویر یک کشور هندو مذهب و ملی گرا به تدریج در ذهن همگان جا می افتد. نارندرا مودی، از حزب هندو و ملی گرای «بی جی پی» بر صحنه سیاسی حاکم است و این حزب در ماه می مجددا به عنوان قوی ترین قدرت سیاسی انتخاب شد.

در حالی که مردم در خانه انتظار می کشند، احتمال وجود دارد که ساختار جمعیتی این منطقه تغییر کند و آن ها به یک اقلیت تبدیل شوند. حالت نیمه خودمختاری که حالا سلب شده است، جلو مهاجرت سرمایه گذاران از مناطق دیگر کشور را به این جا می گرفت. گرچه چند روز پیش از اعلام این خبر باشندگان هندو مذهب به جای دیگری انتقال داده شدند، اما این احتمال وجود دارد که آن ها در آینده ساختار جمعیتی این منطقه را تغییر دهند.

سلاح های این کودکانی که در کنار سربازان ایستاده اند، بازیچه است. اما دراین منطقه ترس بزرگی از سلاح های واقعی وجود دارد. پاکستان هم که ادعای مالکیت کل منطقه کشمیر را دارد، از «خطر برای صلح جهانی» سخن می گوید. به این خاطر چین در پی خواهش پاکستان این مساله را در شورای امنیت سازمان ملل مطرح کرده است.