از بیستم مارچ به این سو کمپ موریا به توقیف گاهی تبدیل شده است که پناهجویان دستگیر شده را در خود جای داده است. هیچ پناهجویی اجازه خروج از این کمپ را ندارد و هیچ کسی به این کمپ دسترسی ندارد.

در جوار این کمپ قبلا یک کمپ از سوی امدادگران اجتماعی رضاکار از سراسر جهان ایجاد شده بود که در آن شمار زیادی از پناهجویان شب و روزشان را سپری کرده و از خدماتش استفاده می کردند.

از چندی پیش شهرداری جزیره لسبوس از طریق پولیس به امدادگران رضاکار خبر داده که باید همه کمپ های آزاد را ببندند. امروز چهارشنبه ششم اپریل آخرین مهلت برای جمع کردن این کمپ ها بود.

پولیس یونان به این کمپ ها داخل شده اند و در مرحله ابتدایی با گفتگو تلاش می کنند تا پناهجویان را به کمپ موریا انتقال دهند که در حال حاضر براساس آمار کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان حدود 3000 پناهجو در آن به سر می برند و وضعیت نابسامانی دارند.

مارایا موتر، یکی از امدادگران اجتماعی در کمپ "روزهای بهتر برای موریا" که به "تپه افغان ها" نیز مشهور شده بود، گفت: «این عادلانه نیست که نگذارند ما به انسان هایی که واقعا به کمک ما نیاز دارند رسیدگی کنیم. این درست نیست که در سال 2016 و در قرن بیست و یکم با انسان هایی که به ما پناه آورده اند مثل زندانی و مجرم رفتار کنیم».

شماری از رضاکاران افغان از امریکا و دیگر کشورها نیز در لسبوس کار می کنند و در کنار کمپ موریا یک کلینیک راه اندازی کرده بودند. حالا این کلینیک نیز جمع شده است و پناهجویان کمپ "تپه افغان ها" همه به داخل موریا و پشت دیوارهای بلند و حصارهای مجهز با سیم خاردار منتقل شده اند.

یاسمن سیفی یک دختر 27 ساله افغان است که از آلمان برای کمک به پناهجویان به صورت رضاکار به لسبوس آمده است. او قبلا در "تپه افغان ها" به پناهجویان از کشورهای مختلف کمک می کرد و بعد از بسته شدن آنجا به کمپ "پاکستانی ها" در کنار بندر این جزیره آمده و به پناهجویان پاکستانی، الجزایری و مراکشی کمک می کند.

او گفت که فقط به خاطر کمک به مردم نیازمند آمده و حالا این کار برایش آنچنان که می خواهد مقدور نیست: «من آمدم اینجا که برای پناهجویان ترجمان باشم و یا هر کمک دیگری که نیاز باشد».

تاسیف علی یکی از مهاجران پاکستانی در این کمپ می گوید، پولیس چند بار به این کمپ آمده تا پناهجویان را دستگیر کرده و به موریا ببرد و به ترکیه اخراج کند: «ما در ترکیه بدون هویت می مانیم. آنجا برای ما امن نیست. این کمپ را هم که خراب کردند، ما کجا برویم. ما جایی برای خوابیدن نداریم. از جامعه اروپا به خصوص آلمان می خواهیم به ما کمک کند».

حدود 250 پناهجوی دیگر نیز مانند تاسیف علی در این کمپ زندگی می کنند که حالا دیگر نمی توانند آنجا بمانند و باید یا از دست پولیس فرار کرده، یا در یونان درخواست پناهندگی بدهند و یا اینکه داوطلبانه به موریا رفته و به ترکیه برگردند.

جو آکوسن مدیر این کمپ گفت، کمک به پناهجویان برایش حس خوبی می داد؛ اما حالا ناراحت است که باید به واشنگتن برگردد و فقط به پناهجویانی فکر کند که هر روز مشقت های شان بیشتر می شود: «شهردار برای ما ضرب الاجل تعین کرده و گفته است که باید در هفتم اپریل این کمپ دیگر وجود نداشته باشد، ما آن را جمع می کنیم و از ششم اپریل دیگر برای پناهجویان غذا نمی دهیم. این برایم سخت است که دوستانم (پناهجویان) را اینجا تنها رها کنم».

جو همچنان که خیمه ها را باز می کرد، به آسمان نگاه کرد و گفت این مسافران هم بالاخره روزی زیر این آسمان و روی این زمین برای خودشان جایی برای اقامت پیدا خواهند کرد؛ اما این رفتار با پناهجویان باعث نیامدن شان به اروپا نمی شود.

در حال حاضر دو کمپ دیگر هم در لسبوس هستند که در کاراتیپه و تیک پا مشهور هستند. هردو از سوی سازمان های امدادی بین المللی پیش برده می شوند و پناهجویان سوری و عراقی و برخی پناهجویان نیازمند افغان و پاکستانی نیز در آنها هستند. این دو کمپ بسته نخواهند شد.

اما پولیس یونان در نظر دارد که کمپ های دیگر را که از سوی امدادگران اجتماعی گردانندگی می شود، در جزیره ها و شهرهای یونان ببندد. در عین زمان پناهجویان در ایدومنی به خاطر اقدام پولیس در پی اعتراض مردم محل به بستن کمپ شان دست به تظاهرات زده و شاهراه را مسدود کرده اند. قرار است از امروز روند انتقال پناهجویان از ایدومنی به مراکز بسته پناهجویان در شهرهای دیگر آغاز شود.