۷۰ سال پیش، بشر متوجه شد که دی ان ای (DNA) ما به شکل یک مارپیچ دوگانه است. مردانی که این کشف را منتشر کردند، جیمز واتسون و فرانسیس کریک، یک شبه به شهرت رسیدند و جایزه نوبل در بخش طب را در سال ۱۹۶۲ با موریس ویلکینس به دست آوردند. اما در اصل این روزالیند فرانکلین دانشمند بریتانیایی و همکار ویلکینس بود که اولین بار این پدیده را کشف کرد.

در دهه ۱۹۵۰، عرصه علم یک دنیای مردانه بود. فرانکلین مورد احترام همسالانش قرار نگرفت. او در جریان ردیابی ساختار DNA بود و زمانی در کالج "کینگ" در لندن، از جانب واتسون مورد جاسوسی قرار گرفت. فرانکلین همچنین اولین عکس واضح از یک رشته DNA را که ساختار مارپیچ دوگانه را نشان می دهد، گرفت. ویلکینس و واتسون کمی بعد این کشف را به نام خود منتشر کردند.

زمانی که ریاضیدان کاترینه جانسون در سال ۱۹۵۸ کار خود را در ناسا آغاز کرد، در مناطق بسیار ایالات متحده هنوز تبعیض نژادی وجود داشت و ریاضیات یک رشته مردانه بود. محاسبات او برای موفقیت ماموریت اپولو ۱۱ در کره ماه بسیار مهم بود و او در استفاده از کمپیوتر در ناسا پیشگام بود. با آنهم دست آورد های علمی این زن دانشمند چندین دهه بعد به رسمیت شناخته شد.

یونیس نیوتن فوت، محقق و مدافع حقوق زن، نشان داد که اشعه خورشید زمانی گرمتر است که از لابلای یک قشر کاربن دای اکساید بتابد. نتیجه گیری این دانشمند امریکایی مبنی بر اینکه افزایش سطوح CO2 می تواند دمای جو زمین را تغییر دهد و بر اقلیم تأثیر بگذارد، در سال ۱۸۵۷ منتشر شد، اما جان تیندال بریتانیایی، که بعداً نتایج مشابهی را منتشر کرد، به عنوان کاشف اثر گاز های گلخانه یی شناخته شد.

هدی لامار اتریشی امریکایی، یک مخترع و همچنان ستاره مشهور هالیوود در دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ بود. اما او به فناوری نیز علاقه مند بود. لامار یک سیستم مخابراتی را برای راکت های زیر آبی نیرو های متفقین در زمان جنگ دوم جهانی اختراع کرد که قابل ردیابی نبود. پرش فریکانسی مبتنی بر طیف گسترده منجر به توسعه "WiFi" و "GPS" شد. اما لامار در بیشتر عمرش فقط به عنوان یک چهره زیبا شناخته می شد، نه به عنوان یک مخترع.

روغن درخت "شولموگرا" برای تسکین علائم جذام شناخته شده بود. با این حال نمی توانست آن را تزریق کرد، زیرا با خون مخلوط نمی شد. در سال ۱۹۱۶، الیس بال، کیمیادان افریقایی-امریکایی راه حلی برای این بیماری پیدا کرد. او مدت کوتاهی پس از این کشف درگذشت. آرتور دین، که مدیر وی بود، این روش را به نام خود زیر عنوان "روش دین" معرفی کرد. سال ها بعد این شیوه درمان دوباره به نام "روش بال" تغییر نام داده شد.

مفکوره ها و پیشنهادات لیزه مایتنر، فیزیکدان اتریشی، راه را برای همکاران کیمیادان او، اتو هان و فریتس اشتراسمن برای کشف انشقاق اتوم یا شکافت هسته یی هموار کرد. با این حال او نتوانست به تحقیقات خود با آنها ادامه دهد زیرا مجبور شد در سال ۱۹۳۸ از برلین نازی آنزمان فرار کند. اتو هان در سال ۱۹۴۴ جایزه نوبل در بخش کیمیا را دریافت کرد، در حالی که مایتنر چیزی دریافت نکرد.

در دهه ۱۹۷۰، کاندیس پیرت گیرنده مواد افیونی یا گیرنده های اوپیوئید را در مغز انسان کشف کرد که به مسکن های مانند مورفین و داروهایی مانند تریاک واکنش نشان می دهد. این یک کشف پیشگامانه بود. سرانجام در سال ۱۹۷۸ سولومون سنایدر، استاد او، و دو محقق مرد دیگر جایزه "لاسکر" برای تحقیقات اساسات طبی را در پیوند با این کشف دریافت کردند.

پدیده ای که زنانی که به طور قابل توجهی در یافته های علمی نقش دارند به رسمیت شناخته نمی شوند و در عوض کار آنها اغلب به همکاران مرد نسبت داده می شود، حتی نام خاصی کسب کرده است: "اثر ماتیلدا". این نام به افتخار ماتیلدا جی. گیج، فعال حقوق زن امریکایی، که اولین کسی بود که این پدیده را در پایان قرن نوزدهم توصیف کرد، نامگذاری شده است.