دویچه وله: تروریست های حملات پاریس کسانی بودند که در جامعۀ اروپایی رشد کرده بودند. چه چیزی سبب گرایش اروپاییان جوان به یک اسلام افراطی و جهادگرایی می شود؟

اولیویه روا: نا امیدی از جامعه یکی از عوامل اساسی است. ما در اروپا با یک بخش جوانان آشوبگر سر و کار داریم که برای تبارز خود در جست و جوی چیزی هستند. در همچو حالتی جهاد بهترین وسیله برای آنهاست، زیرا به آنها گفته می شود "وقتی به جهاد بروی، یک قهرمان می شوی و در سرخط روزنامه ها قرار می گیری. همه از تو حرف می زنند. اینکه مردم بعداً از تو نفرت می داشته باشند برای تو بی تفاوت است، زیرا تو در هرصورت قبلاً از آنها نفرت داری". در بازار آشوبگران جوان حالا جهاد بسیار نقش دارد. ۳۰ سال پیش جبش های انقلابی افراطی دست چپی وجود داشتند. اما مفکوره های فوق العاده افراطی چپی برای جوانان امروز بسیار روشنفکرانه است. اینها خواستار یک چیز شدیدتر اند و می خواهند بجنگند.

دویچه وله: آیا افرادی وجود دارند که به گونۀ خاصی برای افراط گرایی مستعد باشند؟

اولیویه روا: در فرانسه مسلمانان نسل دوم وجود دارند. آنها در غرب تولد و بزرگ شده اند. اما والدین آنها از کشور های اسلامی آمده اند. همچو افراد در انتقال فرهنگ و سنن مشکل دارند. والدین بسیاری از آنها فرهنگ خود را به آنها انتقال نداده اند و آنها را مذهبی به بار نیاورده اند. از همین رو آنها باید از نو باید آغاز کنند. آنها در سلفیسم و بنیادگرایی اسلامی، دینی را می یابند که مطابق مزاج و احوال شان باشد، زیرا این دین، شامل فرامین و ممنوعیت ها است. و این یک شکل دین است که بین مؤمنان واقعی، "انسان های نیکو"، و کافران یک خط واضح فاصل می کشد. برای آنها دیگران، به شمول والدین شان، هیچ یک "نیکو" نیستند. به این ترتیب سلفیسم برای آنها یک مفکورۀ آماده شمرده می شود. این مفکوره برای آنها احساس پیوستگی به پیشتازان و نخبگانی را می دهد که جهان را نجات می دهند.

دویچه وله: چنین چیزی افراطی شدن مذهبی را نشان می دهد. اما این افراطی شدن به صورت خود به خودی به مفهوم آمادگی برای جنگ و کشتن و در صورت ضرورت حتا انتحار نیست.

اولیویه روا: کاملاً همینطور است. افراط گرایی مذهبی همزمان به جهاد نمی کشاند. تنها یک اقلیت در نهایت به جهاد رو می آورند. چنین افرادی مشتاق خشونت و مرگ اند. یک بُعد انتحاری و نیهیلسم، که وجود یک بنیان عینی برای نظام ارزشی بشر را رد می کند، وجود دارد. آنها در اروپا پس از انجام دادن حملات، برای فرار واقعاً تلاش نمی کنند. بسیاری از آنها در همان محل واقعه می میرند. وقتی آنها به سوریه می روند، داوطلبانه به عنوان انتحار کننده خود را معرفی می کنند. یا اینکه اجازه می دهند گروه "دولت اسلامی" از آنها و نیروی شان استفاد کند و در جنگ بی معنی و نامعقول آنها را قربانی کند. چنین افراد ظاهراً یک فرهنگ مرگ را دنبال می کنند.

دویچه وله: آیا به نظر شما یک امکان تماس و صحبت با چنین افراد وجود دارد؟ مثلاً وقتی والدین، دوستان و یا همکاران می بینند که فرزند شان، دوست و آشنای شان به یک جهت بسیار خطرناک می لغزند؟

اولیویه روا: طبیعیست که محیط و اجتماع بسیار اهمیت دارد. اما تجریه نشان می دهد که وقتی فردی به یک مرحلۀ خاص می رسد، دیگر نمی توان او را متیقن ساخت. یگانه راهی که بتواند آنها را برگرداند این است که آنها شخصاً ناکامی شان در جهاد را ببینند. ما شاهد صد ها جهادگرا هستیم که از سوریه بر می گردند. بعضی از آنها احتمالاً به بدترین جنایات دست زده اند. اما دیگران نومید شده و از جهاد روگردانده اند. این افراد می توانند نقش بزرگی در متیقن ساختن دیگران داشته باشند که این جنگ ارزش آن را ندارد که جان خود را به خاطر آن باید قربان کرد.

دویچه وله: بسیاری از تروریست ها قبلاً مدتی در زندان بوده اند. ظاهراً اقامت در زندان نقش مهمی در افراطی شدن آنها داشته است. چگونه می توان جلو همچو چیزی را گرفت؟

اولیویه روا: در میان جوانانی که به جرایم دست می زنند، بخش اعظم آنها مسلمانان نسل دوم اند. جوانان زود تحت تأثیر قرار می گیرند و تغییر پذیر اند. بنابراین باید به نیازمندی های روانی و معنوی زندانیان جوان رسیدگی شود. از همین رو هر کشوری باید یک مراقبت روانی حرفه یی اسلامی را در زندان های خود را ایجاد کند.