شاید یکی از مشهورترین لبخندها متعلق به جولیا رابرتز، هنرپیشه امریکایی باشد که اغلب به نظر می آمد از ته دل می خندد. محققان می گوید که دو گونه لبخند وجود دارد: اجباری و واقعی. برای تفکیک لبخند اجباری از واقعی باید متوجه گوشه چشمان باشیم: اگر آن چه که خط خنده نامیده می شود، چین نخورده باشد، احتمالا این لبخند واقعی نیست.

برخی از کارشناسان گفته اند که جامعه کنونی ما لبخند زدن برای زنان را پسندیده تر از لبخند برای مردان می داند. در پرتره های رسامی سده های گذشته، لبخند به ندرت به چشم می خورد. یکی از مهمترین لبخندها در دنیای هنر در تابلوی مونالیزا به چشم می خورد و آن قدر کم رنگ است که نمی توانیم بگوییم این زن چه در سر دارد: آیا این لبخند از روی خودپسندی است یا یک ژست اغواکننده است؟

چرا مردم در پرتره های تاریخی لبخند نمی زنند؟ کولین جونز، تاریخ شناس بریتانیایی در کتاب تحقیقاتی اش «انقلاب لبخند در پاریس قرن هژدهم» می نویسد که اهمیتی که به یک لبخند داده می شود، وضعیت فرهنگی آن زمان را بازتاب می دهد. پیش از انقلاب فرانسه، یک لبخند شاید رفتاری اهانت آمیز تلقی می شد، در حالی که در بحبوحه انقلاب، شاید یک لبخند نشانه برابری بیشتر در جامعه بود.

همانگونه که جونز استدلال می کند، اهمیت یک لبخند به زمان و مکان بستگی دارد. در آلمان که مردم آن به داشتن خلق و خوی محزون شهرت دارند، کم پیش می آید که کسی از کنارتان بگذرد و به شما لبخند بزند، اما چنین اتفاقی بعید نیست. مرکل، صدراعظم آلمان هم که معمولا احساساتش را نشان نمی دهد، چندبار نتوانسته از نشستن یک لبخند واقعی بر لبانش جلوگیری کند.

یکی از غیرمعمول ترین پادشاهان آلمان، لودویگ دوم از ایالت بایرن، هیچگاه در پرتره هایش نخندیده است. در حالی که برخی گفته اند که ترش رویی این پادشاه به خاطر علاقه شدید او به شیرینی و عدم رسیدگی به دندان ها در قرن نوزدهم میلادی بوده است، این باور هم وجود دارد که او خودکشی کرده است.

وقتی که لویس ارمسترونگ، پادشاه موسیقی جاز آواز می خواند، سخت است که از لبخند زدن خودداری کنیم: «وقتی که شما لبخند بزنید، تمام دنیا به شما لبخند می زند». در چارچوب یک کار تحقیقاتی دانشمندان سویدنی برای شرکت کنندگان تقریبا غیرممکن بود که از لبخندزدن خودداری کنند، وقتی که به آن ها گفته می شد که این کار را بکنند. گویا لبخند زدن مساله ای غریزی است.

مادر ترزا که به خاطر زحماتش برای رنج دیدگان در کلکته مشهور است یک شخصیت نمادین برای آن هایی باقی می ماند که در این دنیا به دنبال خوبی کردن هستند. او گفته است: «صلح با یک لبخند آغاز می شود...هرگاه شما به روی کسی لبخند می زنید، این یک حرکت از روی عشق است، شما هدیه ای به آن شخص می دهید. این کار بسیار زیبایی است».

زمانی که رایج شده بود که بیگانه ها به زنان بگویند آن ها باید لبخند بزنند، زنان از خود دفاع کردند و گفتند که این نصیحت ناخواسته اهانت به قدرت تصمیم گیری آن ها است. به هر حال، بیگانگان به هیچ صورت نمی دانند که چرا فردی غم بر چهره اش نشسته است. مریلین مونرو، هنرپیشه امریکایی به مردم نصیحت می کرد که «هر روز لبخند بزنند، زیرا زندگی زیبا است و دلایل زیادی وجود دارد که آدم را به لبخند زدن وا می دارد».

گفته می شود که یوگا به مردم برای تحمل بهتر دوره های دشوار زندگی کمک می کند. زیرا در زمان انجام یوگا فرد باید بر زمان حال تمرکز کند. در یوگای خنده، گروهی از مردم برای برگزاری جلسه خنده جمع می شوند. شرکت کنندگان می گویند که خنده ساری است و هنگامی که قهقهه ها شروع می شود، وضعیت روحی بهبود می یابد. هدف از برگزاری جلسات خنده شادتر کردن زندگی شرکت کنندگان است.