کودکان خورد سال طبعیتا با دوش، خیز و جست، دایما درحال فعالیت بدنی هستند.آنها با اجرای حرکات، احساسات خود را ابراز می کنند و آنچه را که تجربه کرده اند، رویش کار می کنند. آرام نشستن هنوز به این کودکان غیرممکن به نظر می رسد. اما این امر فقط تا سن و سالی خاصی دوام پیدا می کند.براساس تحقیقات اخیر سازمان جهانی صحت بیش از ۸۰ درصد نوجوانان، از ۱۱ تا ۱۷ ساله، در سراسر جهان به اندازه کافی حرکت فزیکی ندارند.

۸۵ درصد دختران و ۷۸ درصد پسران زمان توصیه شده برای حرکت بدنی از جانب سازمان جهانی صحت را در روز رعایت نمی کنند. این امر عواقب منفی را به دنبال دارد: عدم ورزش یا حرکات بدنی، باعث عدم سلامت بدنی می شود، زیرا بازی های حرکی و ورزش مواد خوشی آور را در بدن تولید می کند. با این حال، اگر احساس به حرکت فزیکی به طور مداوم سرکوب شود، انرژی استفاده نشده در رفتار پرخاشگرانه یا افسردگی جریان پیدا می کند.

هیچ چیز مانع خواست کودکان برای حرکت بدنی، به اندازه وسایل الکترونیکی چون "کمپیوتر، تلفون های هوشمند، آی پد و امثال آنها شده نمی تواند. بعضا والدین که خسته از کار اند، برای اینکه لحظه ای آرامش داشته باشند، کودک شانرا با بازی های انترنتی مصروف می سازند. اما آرام کردن کودک به طور منظم از این طریق، عواقب منفی از جمله کاهش ظرفیت ذهنی کودکان، آسیب های فزیکی به دلیل عدم تحرک جسمی و افزایش وزن دارد.

اطفال و نوجوانان هرچه بیشتر ورزش کنند، به همان اندازه عضلات در وجود ایجاد می شود. داشتن عضلات خوب منجر به استقامت ستون فقرات می شود. در اینجا چیز های بیشتر از تنها زیبایی بدن مطرح است. یک وضعیت نادرست ستون فقرات باعث کمر دردی می شود و در نتیجه باعث سر دردی می گردد. همچنین اسکلیت کودک از حرکت کافی بهره می برد: تراکم استخوان افزایش می یابد و خطر ابتلا به پوکی استخوان کاهش می یابد.

کودکانی که به اندازه کافی حرکت فزیکی دارند، می توانند مقدار شیرنی های دلخواه شان را نوش جان کنند، اما کودکانی که حرکت فزیکی ندارند و از غذاهای ناسالم استفاده می کنند، با خطرات صحی می توانند روبرو گردند. باز هم در اینجا زیبایی اندام مطرح نیست: کودکان چاق را اغلب در سنین بالاتر خطر بروز بیماری های قلبی عروقی مانند دیابت و فشار بالای خون حتی تا حمله قلبی یا سکته مغزی تهدید می کند.

برای بسیاری از کودکان و نوجوانان در چین عدم حرکت فزیکی و ورزش و خوردن غذا های ناسالم، یک مشکل بزرگ است. در دراز مدت، نه تنها به قیمت سلامتی این افراد تمام می شود، بلکه قیمت آنرا تمام جامعه به دوش می گیرد. از هزینه های درمانی گرفته تا بیکاری به دلیل عدم سلامتی تا بازنشستگی زودرس، به دوش جامعه است. کودکان سالم و با انرژی در پایان می توانند موجب خوشحالی همه شوند.

پری گل ۳۵ ساله است و مادر چهار فرزند است. او کودکی بیش نبود که هر دو دوستش را در جریان جنگ های مجاهدین با ارتش سرخ شوروی سابق از دست داد. او یکی از هزاران انسانی است که در جریان جنگ های ویرانگر در این کشور معیوب شد.

پری گل می گوید هفت ساله بود که یک راکت به خانه شان اصابت کرد و باعث شد که هر دو دستش برای همیشه قطع گردد. او حالا مادری بی دست است، اما قلبش همانند هر مادر دیگری برای فرزندان و زندگی اش می تپد. او سه دختر و یک پسر خردسال دارد. سه فرزند او مکتب می روند. کوچک ترین کودک وی چهار و نیم ساله و بزرگترین شان ۱۴ ساله است.

پری گل همه کارهای خانه اش را با پاهایش انجام می دهد. او می گوید کودکانش از اینکه او دست ندارد بیشتر از خودش رنج می برند. هرچند امیدوار است که کودکانش بزرگ شوند و او را کمک کنند، اما فعلا بار زندگی بردوش این بانو سنگینی می کند.

با اینکه پری گل هنوز جوان است، اما از چین های صورتش می توان به خوبی دریافت که همسر و مادر بودن بدون دست چقدر برایش سخت تمام شده است. پری گل زندگی غریبانه ای دارد. درآمد ماهیانه وی و شوهرش آنقدر هم نیست که بتوانند کرایه خانه شان را تامین کنند. پری گل می گوید: "من و شوهرم سختی می کشیم، اما نمی گذاریم بچه ها از تحصیل عقب بمانند".

پری گل با پاهایش کیف های زنانه "دستکول" می بافد و در بازار زنانه شهر هرات می فروشد. او می گوید: "قبلا فروش این کیف ها بهتر بود، اما حالا کسی نمی خرد". او هر دو روز می تواند یک کیف ببافد و از هر کدام شان بین ۲۰ تا ۵۰ افغانی فایده به دست آورد.

خانواده این زن معیوب در یکی از مناطق فقیر نشین هرات زندگی می کند و ماهانه برای خانه ای که از گل و چوب ساخته شده است ۳۵۰۰ افغانی کرایه می دهد. شوهر پری گل به عنوان تنظیف محلی به صورت شخصی کار می کند و در برابر انتقال زباله های مردم مبلغ ناچیزی به دست می آورد. او علاوه بر این در کارهای خانه نیز با همسرش کمک می کند.

با این همه سختی، پری گل می گوید: "بیشتر از همه این رنجم می دهد که از میلیون ها دالر کمک های خارجی که برای تغییر زندگی زنان به افغانستان سرازیر شد، اما در زندگی من و فرزندانم تغییری وارد نشد". او می افزاید: "با اینکه دست ندارم، اما نمی خواهم مرا ضعیفه و ناتوان بگویند. زنان افغان باید تلاش کنند و توانایی هایشان را خودشان نشان بدهند". نویسنده: رضا شیرمحمدی