تقریبا هیچ شانسی وجود ندارد که دو حزب خواهری دموکرات مسیحی آلمان (سی دی یو) و سوسیال مسیحی بایرن (سی اس یو) پس از انتخابات پارلمانی ۲۴ سپتمبر بتوانند بدون تشکیل ائتلاف بزرگ قدرت را در دست بگیرند.

پس از اگر آن ها دیگر نخواسته باشند با حزب سوسیال دموکرات آلمان (اس پی دی) دوباره یک «ائتلاف بزرگ» تشکیل دهند، این امکان را دارند که به سوی حزب میانه گرا و تجارت دوست دموکرات آزاد (اف دی پی) دست دوستی دراز کنند.

در گذشته، سیاستمداران این حزب که از آن ها با عنوان لیبرال ها نیز یاد می شود، جزو بخشی از ائتلاف های حکومتی تحت رهبری محافظه کاران بوده اند. این همکاری حکومتی از زمان کُنراد ادناور، نخستین صدراعظم پساجنگ آلمان شروع شد و تا زمان حکومت هلموت کُهل و انگلا مرکل نیز ادامه داشت.

اما حزب دموکرات آزاد که میانه گرا است، مشکلی با همکاری با سوسیال دموکرات ها (اس پی دی) ندارد. «اف دی پی» بخشی از ائتلاف های حکومتی تحت رهبری ویلی برانت و هِلموت شمیت، صدراعظم های حزب سوسیال دموکرات آلمان (اس پی دی) نیز بوده است.

در آلمان حزب سوسیال دموکرات (اس پی دی) هرگونه همکاری با حزب چپ را مصممانه رد می کند. چپ ها خلف قانونی حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان هستند که در جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرق سابق) حزب حاکم بودند.

در این صورت اگر (اس پی دی) به رهبری مارتین شولتس بخواهد به قدرت دست یابد، شاید چاره دیگری به غیر از تشکیل ائتلاف با دو حزب (اف دی پی) و سبزها نداشته باشد.

انعطاف پذیری حزب دموکرات آزاد به این معنا است که کریستیان لیندنَر، رهبر جوان و کاریزماتیک آن می تواند کلیدهای دفتر صدراعظم آلمان را در دست داشته باشد. یعنی احزاب بزرگتر مانند دو حزب خواهری (سی دی یو) و (سی اس یو) و حزب سوسیال دموکرات (اس پی دی) اگر بخواهند به قدرت برسند، به احتمال زیاد به تشکیل ائتلاف با (اف دی پی) نیاز خواهند داشت.

در صورتی که لیندنَر به عنوان یک شریک سیاسی انتخاب شود، می تواند مارتین شولتس یا انگلا مرکل را به مسند صدارت اعظم بنشاند.

اگر حزب دموکرات آزاد این قدر پراهمیت است، چرا تا به حال زیاد در سطح رسانه ها مطرح نبوده است؟

حزب (اف دی پی) ۶۴ سال تمام بدون هیچ وقفه ای در پارلمان آلمان حضور داشت، اما در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۳ نتوانست از مانع ۵ درصدی بگذرد، یعنی نتوانست پنج درصد آراء را به دست بیاورد و به این ترتیب همه کرسی هایش را در بوندِس تاگ یا پارلمان این کشور از دست داد. در آلمان احزاب باید بتوانند برای راه یافتن به پارلمان حداقل به ۵ درصد آرا دست یابند. 

این شکست سنگین نتیجه رهبری ضعیف و تصور عمومی از این حزب بود. بسیاری براین عقیده بودند که (اف دی پی) فقط به حفظ قدرت علاقمند است و نه به اجرای برنامه های سیاسی.

پاتریک لیندنر که ۳۸ سال دارد، سعی می کند این تصویر را (که بسیاری از حزبش دارند) اصلاح کند. او به هیچ وجه حاضر نیست از شرکای بالقوه ائتلافی اش نام ببرد و به جای آن بر مواقف سیاسی حزب اش تاکید می کند.

(اف دی پی) به دنبال چیست؟

دموکرات های آزاد از دو لحاظ لیبرال به شمار می آیند. آن ها می گویند که حکومت باید در زمینه اقتصادی سیاست «لِسِه فِر» را در پیش بگیرد و به اقتصاد بازار آزاد اعتقادی تزلزل ناپذیر دارند.

(لِسِه فِر) به زبان فرانسوی یعنی «بگذارید انجام شود» و نوعی موضع اقتصادی است که براساس آن حکومت ها به هیچ وجه نباید در روابط و معامله های اقتصادی افراد دخالت کنند.

همچنین دموکرات های آزاد فکر می کنند که دولت باید در زندگی مردم کمترین حد دخالت ممکن را داشته باشد. این دو اصل پایه و اساس خط مشی کلی حزب (اف دی پی) را تشکیل می دهد.

مشی سیاسی این حزب که به تاریخ ۳۰ اپریل طی یک گردهمایی تایید شد، بر دو موضوع تاکید دارد: دیجیتالیزه کردن و آموزش.

دموکرات های آزاد قول می دهند که در صورت پیروزی در انتخابات زیرساخت های دیجیتالی را بهبود بخشند، یک وزارت جدید برای رسیدگی به این بخش ایجاد کنند و سرمایه گذاری در مکاتب و دانشگاه ها را افزایش دهند.

ایجاد یک وزارت رسیدگی به پروسه دیجیتالیزه کردن و رسیدگی به آموزش به معنای دخالت بیشتر حکومت در اقتصاد و جامعه است و با مواضع سنتی (اف دی پی) دال بر «لسه فر» مغایرت دارد.

موارد متناقض میان مشی حزب و اصول قدیمی لیبرال آن در این دو نکته خلاصه نمی شود.

دموکرات های آزاد برخلاف دو حزب خواهری (سی دی یو) – (سی اس یو) که محافظه کار هستند، از شهروندی دوگانه حمایت می کنند، اما خواهان این هستند که مهاجران نسل سوم به انتخاب یک تابعیت مجبور شوند.

لیندنَر از حکومت مرکل به خاطر نحوه رسیدگی به بحران آوارگان انتقاد کرد. رهبر حزب (اف دی پی) خواهان تسریع روند اخراج آن هایی شد که درخواست پناهندگی شان رد شده است. 

 (اف دی پی) افزون بر این وعده داده است که در صورت پیروزی در انتخابات تلاش خواهد کرد مالیه را تا ۳۰ میلیارد یورو (معادل ۳۲،۷ میلیارد دالر) کاهش دهد. اجرای این وعده طرفداران اصلی حزب را که معمولا از قشر مرفه جامعه هستند، خوشحال خواهد کرد.

حالا که از گذشته صحبت می کنیم، این مساله پاراشوت چه بوده است؟

حزب (اف دی پی) در طول عمرش فراز و نشیب های فراوانی را تجربه کرده است. دموکرات های آزاد دهه های طولانی به عنوان بخشی از ائتلاف های برسر قدرت حکومت کرده اند.

 (اف دی پی) در سال ۱۹۸۲ نشان داد که در صحنه سیاسی می تواند نقش سرنوشت سازی داشته باشد. در این سال وزیران عضو این حزب کابینه هلموت شمیت، صدراعظم آلمان از حزب سوسیال دموکرات را ترک کردند و به این ترتیب صعود هلموت کُهل، از حزب محافظه کار (سی دی یو) را امکان پذیر ساختند.

پس از فروپاشی دیوار برلین در سال ۱۹۸۹، هانس – دیتریش گِنشَر، وزیر خارجه از حزب (اف دی پی) به همراه هلموت کُهل، صدراعظم اسبق، نقش عمده ای در اتحاد دو آلمان شرق و غرب داشت.

اما پس از صعود (اف دی پی) به این نقطه اوج تاریخ، ورق برگشت.

با انتخاب ائتلاف سوسیال دموکرات و سبزها در سال  ۱۹۸۹ و رهبری گرهارد شرودَر در مقام صدراعظمی، دموکرات های آزاد برای نخستین بار در طول ۲۹ سال شامل حکومت نبودند.

نسل جوان تری از رهبران به شمول گیدو وستروله و یورگن موله مَن، سعی کردند (اف دی پی) را به عنوان «حزب خوشگذرانی» به همگان معرفی کنند.

به این منظور وِستَروِله در مجموعه تلویزیونی «بیگ برادر» حضور یافت و اعلام کرد که حزبش قصد دارد در انتخابات بعدی ۱۸ درصد آرا را به دست بیاورد. اما آرایی که این حزب واقعا به دست آورد، فرسنگ ها از این هدف دور بود.

در این میان یک جنجال سیاسی حزب (اف دی پی) را تکان داد. یورگِن مولِه مَن، از سیاستمداران برجسته آن که علاقه بسیار زیادی به پراشوت بازی داشت، ظاهرا خودکشی کرد. به تاریخ ۵ جون سال ۲۰۰۳، موله من پس از خروج از هواپیما بندهای پراشوت را نکشید و به این ترتیب سقوط کرده و پس از اصابت بر روی زمین جانش را از دست داد.

نارضایتی مردم از نخستین ائتلاف بزرگ تحت رهبری مرکل در انتخابات سال ۲۰۰۹ به نفع (اف دی پی) تمام شد. این حزب با رهبری وستروله، ۱۴،۶ درصد آرا را به دست آورد و دوباره به حکومت پیوست. اما مشکلات (اف دی پی) به پایان نرسیده بود.

وستروله پُست وزارت خارجه را دریافت کرد و از او در این مقام بسیار انتقاد شد. او در نخستین نشست خبری اش از خبرنگار بی بی سی خواست که به آلمانی صحبت کند که این اقدام انتقادهای بسیاری را از او در پی داشت.  

این نخستین واقعه از یک سلسله رویدادهای ناخوشایند در دوره کاری وستروله به عنوان وزیر خارجه آلمان بود.

میزان حمایت از این حزب به سرعت کاهش یافت و (اف دی پی) از بسیاری از پارلمان های ایالتی بیرون انداخته شد.

در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۳ که فلییپ روسلر، رهبری (اف دی پی) را به عهده داشت، این حزب فقط ۴،۸ درصد آرا را به دست آورد و به این ترتیب نتوانست به پارلمان راه پیدا کند. 

پس این شکست سنگین، پاتریک لیندنَر، عهده دار ریاست حزب شد. وستروله در سال ۲۰۱۶ جانش را براثر ابتلا به سرطان خون از دست داد.

آیا (اف دی پی) در انتخابات پارلمانی سال روان پیروز می شود؟

دموکرات های آزاد رهبر مناسبی پیدا کرده اند، اما آیا پیام مناسبی هم برای جلب نظر رای دهندگان دارند؟

پاتریک لیندنَر، رابطه خوبی با رسانه ها دارد و سیاستمدار با اعتباری است. اما این حزب موضوع مشخصی برای جذب شمار بیشتری از رای دهندگان ندارد.

حزب (اف دی پی) پیروزی اش را در انتخابات پارلمانی ایالت نورد – راین وِستفالن به تنهایی مدیون تلاش های لیندنَر است و اگر که تاریخ تکرار شود، دموکرات های آزاد از عدم تمایل بخشی از مردم به شرکت در انتخابات بهره مند می شوند.

اگر فرصت ائتلاف با محافظه کاران (احزاب سی دی یو و سی اس یو) پیش بیاید، (اف دی پی) می تواند پس از ۴ سال دوباره به حکومت ملحق شود.

این حزب می تواند از طریق تشکیل ائتلاف با حزب سبزها، محافظه کاران و یا سوسیال دموکرات ها به قدرت بازگردد.

اما با توجه به دشمنی دیرینه حزب سبزها و دموکرات های آزاد، امکان ائتلاف آن ها بسیار اندک است. با ظهور سبزها در صحنه سیاسی، دموکرات های آزاد پس از گذشت مدت زمانی موقفش را به عنوان قدرت سوم در صحنه سیاسی از دست داد و دموکرات های آزاد، حزب سبزها را هیچگاه به این خاطر نبخشیدند.

اما شاید دموکرات های آزاد برای رسیدن به قدرت، حتی به ائتلاف با سبزها نیز حاضر شوند. به هر حال بسیاری از ناظران سیاسی عقیده دارند که دموکرات های آزاد در انتخابات ۲۴ سپتمبر نقش خواهند داشت.

چس جفرسون/ م. ا.