سفینۀ فضایی "شینژو-۱۱" (سفینۀ خداوندی) صبح روز دوشنبه با دو فضانورد به سوی فضا حرکت کرد. این ششمین پرواز سفینۀ سرنشین دار چین است. قرار است این سفینه تا دو روز دیگر به آزمایشگاه فضایی "تیانگونگ-۲" وصل گردد، که در ماه گذشته به فضا فرستاده شده بود.

به قول شینهوا، خبرگزاری دولتی چین، قرار است هردو فضاورد، جینگ هایپینگ (سمت راست) و چِن دونگ، ۳۰ روز در فضا به کار تعمیر و مراقبت بپردازند و آزمایش های علمی را انجام بدهند. جینگ هایپینگ، که حالا برای بار سوم به فضا رفته است، در جریان این سفر اش پنجاه سالگی خود را تجلیل می‌کند.

آزمایشگاه "تیانگونگ-۲" (کاخ آسمان) در ماه سپتمبر امسال، همزمان با "جشن ماه" یا جشن سنتی "نیمه پائیز" سفر اش به فضا را آغاز کرد. به این ترتیب مهمترین سیستم ها برای یک ایستگاه فضایی در آینده و همچنان شرایط زندگی در این ایستگاه و تأمین انرژی مورد آزمایش قرار داده شد. این آزمایشگاه ۹ متر طول و ۱۳ تُن وزن دارد و از دو بخش بودوباش و کاری و همچنان یک بخش تأمین انرژی، شامل صفحه های سولاری، تشکیل شده است.

وو پینگ از ادارۀ تحقیقات فضایی چین در ماه سپتمبر گفت که آغاز کار "تیانگونگ-۲" اهمیت بزرگ نمادین دارد. به قول وی دومین "کاخ آسمان" نسبت به مدل قبلی خود، بلندتر، بیشتر و طولانی‌‌تر کار خواهد کرد.

راکت حامل نوع "چانگژن-۲ اف" در هفته های اخیر هردو مأموریت خود را موفقانه انجام داد. این راکت، که تقریباً ۵۰۰ تُن وزن دارد، تا حال ۱۳ پرواز را انجام داده است.

چین مجدانه موقعیت اش در فضا را گسترش می‌دهد. قرار است در اپریل سال ۲۰۱۷ سفینۀ باربردار "تیانژو-۱" مواد مورد ضرورت آزمایشگاه "تیانگونگ-۲" را اکمال کند.

هردو فضانورد چینایی روند وصل شدن سفینه به آزمایشگاه فضایی و تجربه های دیگری را انجام می‌دهند. این تجربه ها شرایط اساسی و پر اهمیت برای ایجاد یک ایستگاه فضایی خودی در بیرون از جو زمین است. اگر ایستگاه بین المللی فضایی "آی اس اس" مطابق به پلان در سال ۲۰۲۴ میلادی به مأموریت خود پایان بدهد، در آنصورت چین یگانه کشوری خواهد بود که ایستگاه دایمی فضایی خواهد داشت.

چین در تابستان امسال تصاویر وسایطی را به نشر رساند که قرار است در سال ۲۰۲۰ به تحقیقات در سطح مریخ بپردازند. اما تا کنون این وسایط و همچنان وسیلۀ حامل که این وسایط را به سطح مریخ پیاده می‌کند، تنها در شبیه سازی کمپیوتری دیده می‌شوند. این مریخ نورد، که از دور رهبری می‌شود، قرار است در یک مأموریت سه ماهه در سال ۲۰۲۰ میلادی، به نمونه برداری خاک مریخ و جست و جوی آثار آب در این سیارۀ سرخرنگ بپردازد.

اولین آزمایشگاه فضایی چین "تیانگونگ-۱" در سپتمبر ۲۰۱۱ به فضا رفت. این آزمایشگاه در ماه مارچ امسال به کار اش پایان داد و قرار است در سال ۲۰۱۷ در اتموسفیر زمین بسوزد.

سه سفینه به آزمایشگاه اولی "تیانگون-۱" وصل شده بودند. در سال ۲۰۱۱ سفینۀ بی سرنشین "شینژو-۸" (در تصویر بالا)، و پس از یازده روز برای بار دوم به آزمایشگاه "تیانگونگ-۱" وصل گردید. در سال ۲۰۱۲ جینگ هاپینگ، فرماندۀ مأموریت کنونی "شینژو-۱۱"، برای اولین بار مرحلۀ اتصال سفینه به آزمایشگاه فضایی را موفقانه انجام داد.

به تاریج 28 جنوری سال 1986 سفینه فضایی چلنجر 73 ثانیه پس از پرواز منفجر گردید. این رویداد شدیدترین سانحه در تاریخ ناسا بود. چلنجر سومین شاتل فضایی ناسا بود و قبل از حرکت به سوی فضا، نه آزمون پرواز را مؤفقانه سپری کرده بود.

شاتل فضایی چلنجر از مرکز فضایی کنیدی در کپ کانوارال ضمن استقبال گسترده تماشاچیان حرکت کرد. فقط چند ثانیه بعد شادمانی به وحشت کامل رنگ عوض کرد. در جمع تماشاچیان خانواده ها، اقارب و همکاران نزدیک هفت سرنشین چلنجر نیز حضور داشتند.

این هفت فضانورد قربانیان فاجعه چلنجر بودند، از چپ به راست: ایلیسون اونیسوکا تخنیکر فضایی، مایکل سمیت پیلوت، کریستا مک اولایف معلم مکتب ابتدایی، دک سکوبی پیلوت آزمایشی و تخنکیر فضایی، گریک جارفیس کارشناس انتقالاتی، ران مک نیر فزیکدان و جودی ریسنیک متخصص تیلیمیتری.

قرار بود مک اولایف به عنوان اولین معلم ابتدایی برداشت های خود را از مدار زمین برای نسل های بعدی انتقال داده و علوم و فناوری را به آنان بیشتر توضیح دهد؛ آنچه که بعدأ فضانوردان زیادی با الگو برداری از وی راهش را ادامه دادند.

مشکل اینجا بود که چند حلقه از واشر (واشل) در کناره های راکت این شاتل در اثر اختلاف درجه حرارت میان شب یخبندان و حرارت شدید هنگام پرواز درز برداشته بودند. به این ترتیب گاز سوخت از کناره های این موشک خارج گردید. در تصویر رابرت روگرس عضو کمیسیون تحقیق در برابر سنای امریکا توضیح می دهد.

در آلمان نیز به خاطر انفجار چلنجر مراسم عزاداری برگزار گردید. فقط سه ماه قبل راینهارد فورَر، و ارنست میسرشمیتد نخستین فضانوردان از آلمان غربی آن زمان بودند که از همین محل با سفینه ای به نام اسپیس سلیپ دی ـ 1 به فضا رفته بودند. این نخستین پروژه بزرگ فضایی آلمان فدرال بود.

پس از این سانحه، ناسا یا اداره ملی فضانوردی امریکا دو و نیم سال برنامه های شاتل خود را متوقف کرد و پس از آن در 29 دسمبر 1988 شاتل دیسکاوری از کپ کاناورال این کشور پرواز کرد. این پرواز نیز بی حادثه نبود. بخشی از عایق بیرونی تانک آن حین پرواز جدا شد. با آنهم دیسکاوری خیلی مؤفق بود و میان 1984 تا 2011 جمعأ 39 بار به فضا رفت.

در ادامه 17 سال دیگر پس از این سانحه و 87 پرواز مؤفق به فضا و در حالی که حادثه قبلی آهسته آهسته فراموش می شد، سفینه فضایی کولمبیا در فضا آتش گرفت و هفت تن جان خود را از دست دادند.

برنامه شاتل فضایی ناسا با وجود این نگونبختی ها با افتخار به گذشته می نگرد. تا حالا 133 مورد پرواز موفق را ثبت کرده است. در این تصویر دیده می شود که شاتل فضایی اتلاتنیس در سال 2011 به ایستگاه فضایی بین المللی نزدیک می شود. ایجاد ایستگاه فضایی "آی اس اس" بدون پرتاب این شاتل های فضایی غیرقابل تصور بود.

در مقایسه با ایستگاه فضایی "آی اس اس"، شاتل فضایی اندور تقریباً کوچک به نظر می رسد. این یکی از نادر عکس هایی است که از یک سفینه فضایی از راه دور گرفته شده است. پائولو نیسپولی، فضانورد ایتالیایی در سال 2001 در راه برگشت به خانه از داخل کاپسول فضایی سوجوس این عکس را گرفته است.

شاتل فضایی اتلانتیس در سفر قبلی در می 2010 در ایستگاه فضایی بین المللی پهلو گرفته بود. پرواز آخری یک سال بعد از آن انجام شد. این سفینه ها نویگیشن و ستلایت های تحقیقاتی را به شمول تلسکوپ فضایی هابل به فضا فرستادند.

آینده پروازهای فضایی همراه با سرنشین نیز تا حدی شبیه گذشته هاست. سفینه جدید فضایی ناسا اوریون نام دارد و ساختمان آن تقریباً شبیه سفینه اپولو می باشد. اوریون بزرگتر از سفینه سویوس می باشد و احتمال دارد که قادر به پرواز در مسیرهای طولانی تری باشد و شاید هم تا مریخ.