در گوشه‌ای از یک مرکز کارگران جنسی در آلمان، زنان زیر فشار خشونت و استثمار، به امید رهایی و آینده‌ای بهتر به دعا پناه می‌برند؛ تجربه‌ای که واقعیت تلخ صنعت جنسی را نشان می‌دهد.

نِلی زایدل کنار یک بستر زانو زده و در کنارش یک زن کارگر جنسی نشسته است. پشت سرشان اسکرینی قرار دارد که معمولاً روی آن فلم‌های پورنو بدون صدا پخش می‌شود. نور سرخ کم‌رنگ اتاق را روشن کرده و بوی شیرین شبیه صابون و عطر ارزان به مشام می‌رسد. زایدل و کارگر جنسی از دست‌های هم گرفته‌اند و با هم دعا می‌خوانند. زن کارگر جنسی همواره گریه می‌کند. زایدل، رئیس انجمن ماموریت عشق  «Mission Love»، این صحنه را نمونه‌ای از تجربه‌های معمول خود در مراکز کارگری جنسی توصیف می‌کند.

«مُدل شمالی»

یولیا کلوکنر، رئیس پارلمان آلمان، می‌خواهد تجارت سکس را ممنوع کند. او مانند وزیر صحت آلمان، نینا وارکن، خواهان اجرای رویکردی موسوم به «مُدل شمالی» در آلمان است.

خرید سکس از سال ۲۰۰۲ به این سو در آلمان قانونی است، اما رویکردی موسوم به «مدل شمالی» در کارگری جنسی که حدود ۲۰ سال است در سویدن و همچنین در فرانسه، اسرائیل،  ایسلند، کانادا و ایرلند اجرا می‌شود، متفاوت است: در این مدل، کارگری جنسی ممنوع است، اما اگر چنین کاری صورت بگیرد، زنان کارگر جنسی مجازات نمی‌شوند، بلکه مشتریان (خریداران سکس) مجازات می‌شوند. در کنار آن، برنامه‌های گسترده حمایتی برای زنان فراهم می‌شود تا بتوانند زندگی حرفه‌ای تازه آغاز کنند. همچنین برنامه‌هایی برای خروج از کارگری جنسی و آگاهی‌دهی به شاگردان مکاتب وجود دارد.

تلاش یک انجمن به ایجاد تغییر

انجمن ماموریت عشق  «Mission Love» نیز همین هدف را دنبال می‌کند. نلی زایدل در هشت سال گذشته از مراکز کارگری جنسی (Brothels) در شهر بن و اطراف آن به‌طور منظم بازدید کرده است. زنان کارگر جنسی او را می‌شناسند. او می‌گوید که در ابتدا زنان تنها به او لبخند می‌زدند و مانند زمانی که کارکنان اداره صحت برای بررسی می‌آیند، می‌گفتند «همه‌چیز خوب است». او علاوه می‌کند که کم‌کم این زنان احساسات واقعی خود را بروز دادند، گریه کردند و از تجربه‌های خود قصه کردند.

مرتبط: 

آن‌ها با زایدل مثلاَ در این رابطه صحبت می‌کنند که چگونه مشتریان برای‌شان فلم‌های پورنو نشان می‌دهند و می‌خواهند همان کارها را انجام دهند. چون به گفته او، «برای سکس ساده کسی به مراکز کارگری جنسی نمی‌آید».

به گفته زایدل‌، این زنان می‌گویند که وقتی از این خواست‌ها اطاعت نکنند، با تجاوز جنسی مورد مجازات قرار می‌گیرند، نه تنها در مراکز جنسی بلکه در بیرون از آن و در راه بازگشت به خانه نیز.

برای مطالب ویدیویی صفحه یوتیوب دویچه وله دری را دنبال کنید

بسیاری از آن‌ها پس از آمدن هر مشتری حمام می‌کنند تا احساس آلودگی کمتری کنند؛ گاهی تا ۲۰ بار در روز. داشتن چنین تعداد مشتری برای یک روز غیرعادی نیست. بیشترشان فقط با مصرف الکل و مواد مخدر می‌توانند این وضعیت را تحمل کنند؛ این مواد را گاهی خود صاحبان این مراکز به آن‌ها می‌دهند.

صاحبان مراکز کارگری جنسی در برابر این دیدارها چه واکنشی دارند؟

زایدل می‌گوید: «آن‌ها با آمدن ما مشکلی ندارند. خوب می‌دانند حضور ما به زنان کمک می‌کند.» این دیدارها معمولاً چند دقیقه طول می‌کشند؛ اما همین چند دقیقه گوش دادن، حال زن‌ها را در محیطی که اغلب تاریک و سنگین است، کمی بهتر می‌کند.

زایدل می‌گوید با این زنان دیگر مانند انسان رفتار نمی‌شوند. دیگران برای‌شان تصمیم می‌گیرند و زندگی‌شان در اختیار قاچاقچیان و گردانندگان این صنعت است. او می‌گوید: «وحشتناک‌ترین بخش این است که نمی‌دانند مشتری بعدی چه کسی خواهد بود.»

وقتی زنان هیچ کنترولی بر زندگی خود ندارند، برای بسیاری‌شان هر روز دعا کردن و توکل به خدا تنها راه تسکین است. به گفته زایدل، زنان در مراکز کارگری جنسی بیشتر از کلیساها دعا می‌خوانند. بسیاری از زنان امریکای لاتین که شمار زیاد ‌شان در این محیط کار می‌کنند، در خانواده‌های کاتولیک بزرگ شده‌اند.

زایدل آرزو می‌کند «این تجارت کثیف، تحقیرآمیز و غیرانسانی در آلمان ریشه‌کن شود».

صفحه اینستاگرام دویچه  وله دری را دنبال کنید

بر اساس آمار رسمی، در پایان سال گذشته بیش از ۳۲ هزار زن در بیش از ۲۲۰۰ مرکز کارگری جنسی در آلمان ثبت شده بودند. رقم واقعی احتمالاً بسیار بیشتر است.

با این حال، زایدل فکر نمی‌کند این آرزو به سادگی محقق شود و می‌گوید که وضعیت در آلمان هیچ زمانی این گونه شدید نبوده است. اعضای این انجمن تنها به مراکز کارگری جنسی نمی‌روند؛ بلکه سال یک‌بار همراه با دیگران در مراسم جهانی «پا گذاشتن به آزادی» (Walk for Freedom) شرکت می‌کنند تا در این وضعیت تغییری ایجاد شود. آن‌ها با لباس‌های سیاه و چترهای در دست، در سکوت، پوسترهای‌شان را در جاده‌ها حمل می‌کنند، به امید تصویب قوانین جدید.