بوشرا فاروق یکی از این زنان است که برای گذران زندگی دو فرزند نوجوانش مجبور است بامشقت کار کند. این زن ۳۰ساله، اصلاً باشنده مظفر آباد، منطقه کشمیر تحت اداره پاکستان است. او را مرز مشترک طولانی ۲۱۷ کیلومتر ی، میان منطقه مورد منازعه هند و پاکستان، از خانواده اش جدا کرده است.

خانم  فاروق در سال ۲۰۱۲  برخلاف خواستش، از طریق سیاست برنامه رهایشی دولتی، به روستای پتان، زادگاه شوهرش در منطقه بارامولا ی کشمیر هند آمد.

«حزب کنفرانس ملی» در کشمیر تحت اداره هند، در سال ۲۰۱۰، برنامه ای را برای جنگجویان پیشین اعلام کرد که در اوایل دهه ۱۹۹۰ برای آموزش نظامی، با عبور از مرز به کشمیر تحت اداره پاکستان رفته بودند، اما سپس خواهان برگشت به زادگاه شان شدند.

براساس این برنامه، افرادی که میان جنوری سال ۱۹۸۹ و دسمبر سال ۲۰۰۹، به جانب پاکستان سفر کرده بودند، می توانند با اعضای خانواده‌های شان از این برنامه رهایشی بهره ببرند. بسیاری از این جنگجویان که در پاکستان ازدواج کرده بودند، زنان و کودکان شان را با خود به کشمیر تحت کنترول هند آوردند.

شوهر فاروق در جمله صد ها مرد جوان بود که با عبور از مرز پاکستان به کشمیر هند رفته بودند و سپس تقاضا کردند تا خانواده‌های شان را نیز به کشمیر هند بیاورند.

 کشمیر  که اکثریت جمعیت آن مسلمان است، از زمان استقلال هند از بریتانیا در سال ۱۹۴۷ به این سو، میان هند و پاکستان تقسیم شده است. هردو کشور ادعای حق حاکمیت بر این منطقه را دارند.

شورشیان در کشمیر از سال ۱۹۸۹ به این سو علیه حاکمیت هند مبارزه می کنند. براساس برخی تخمینات، در  این منازعه مسلحانه، بیش از ۷۰ هزار نفر کشته شده اند.

زنان «بی سرنوشت»

 رؤیای خانم فاروق برای یک آینده بهتر نابود شد، زمانی که او با واقعیت‌های تلخ در منطقه ناآرام مواجه شد. سفر برای او به زادگاهش تقریباً ناممکن شد و او دیگر نمی‌تواند خانواده اش را ببیند.

او به دویچه وله گفت: «من مدت نه سال است که اینجا هستم. خانواده‌ام در آنجا رنج می‌برند و من در اینجا. خیلی دلم می‌خواهد که آن‌ها را ببینم. سیاست زندگی‌ام را ویران کرد.»

او خود را منزوی احساس می کند و می‌گوید جامعه و حکومت او و کودکانش را نپذیرفته‌ اند و  بسیاری ها به او به عنوان فردی «بی وطن» می نگرند.

اسناد سفر خانم فاروق ضبط شد، زمانی او که وارد این منطقه از طریق مرز نیپال شد. او می‌گوید که بسیاری از خانواده‌ها در وضعیت مشابه قرار دارند و پاسپورت های شان را از دست دادند.

او می‌گوید که زندگی برایش دشوار تر شد، بعد از آنکه او  و شوهرش در منطقه کشمیر تحت اداره هند آمدند. فاروق گفت: «شوهرم مرا تهدید کرد که کودکان را از نزد من می‌گیرد و مرا تنها می‌گذارد.»

او دو سال پیش از شوهرش طلاق گرفت و حالا با دو کودکش تنها زندگی می‌کند. او می‌گوید که دردهایش را از خانواده اش در پاکستان پنهان نگهداشته است.

براساس گزارش ادارات، در چارچوب برنامه رهایشی سال ۲۰۱۰، دست کم ۳۵۰ شورشی پیشین همراه با زنان و کودکان پاکستانی شان به کشمیر تحت اداره هند از طریق مرز نیپال یا بنگله دیش برگشته اند. ادارات شمار مجموعی آن‌ها را ۸۰۰ تن تخمین زده‌اند.

رفعت فرید/ن.ا./ح.م.