"ساپا" یک شهر کوچک در بلندی های شمالی تایوان، نزدیک مرز چین است. کوه های سرسبز و شالیزارهای برنج این شهرک را برای جهانگردان جهان مشهور کرده اند. به ویژه این که یک اقلیت کوهستانی سنتی هنوز در روستاهای اطراف این منطقه زندگی می کنند. زنانی قوم "همونگ" با لبخند شیرین و لباس های رنگارنگ در هیچ عکس جهانگردان نیست که دیده نشوند.

اما پشت این تپه های زیبا، یک پرتگاه وجود دارد: دختران و زنان جوان این منطقه ناپدید می شوند. این واقعه بار بار رخ داده است. در هر روستای کوهستانی "ساپا" مادرها، خواهران و همسایه ها قصه مشابهی را نقل می کنند: دختران رفته اند. به چین رفته اند.

سیاست تک فرزندی چین و عواقب آن برای همسایگان

در چین، کمبود زن وجود دارد. سیاست "تک فرزندی" چین که در سال 1979 ایجاد شد به زوج ها اجازه می داد که فقط یک فرزند داشته باشند. از آنجایی که این زوج ها علاقمند فرزند پسر بودند، دخترها را سقط می کردند. حالا کارشناسان پیشبینی می کنند که تا سال 2020 حدود 30 تا 40 میلیون مرد در چین حضور خواهند داشت که نمی توانند همسر داشته باشند.

هرچند سیاست تک فرزندی چین در ماه اکتوبر سال 2015 برداشته شد، و حالا چینی ها می توانند دو فرزند داشته باشند، با آن هم مشکل همچنان باقی است. برخی از مردها نمی توانند همسر پیدا کنند. به ویژه آنانی که پول کمی دارند و فقیرند، اقبال اندکی در بازار زوج یابی دارند. در نتیجه، قاچاق انسان و ازدواج اجباری در این کشور شیوع پیدا کرده است. زنان از ویتنام و دیگر کشورها به چین قاچاق می شوند.

نشانه ای از زندگی پس از سال ها

آمار قابل اعتمادی در ویتنام از زنان مفقود شده وجود ندارد. میشائیل بروزوفسکی، بنیانگذار "بنیاد کودکان اژدهای آبی" می گوید: «ما می دانیم که زنان از تمام مناطق اختطاف می شوند و به چین برده می شوند. ما فکر می کنیم که شمار کسانی هم که گمشدن شان گزارش نشده، بسیار زیاد است».

این سازمان به بیش از 260 زن اختطاف شده کمک کرده تا از شرایط خطرناک و دشوار بگریزند و یا به خانه خود برگردند. البته زنانی هم بوده اند که بعد از سال ها نتوانسته اند حتا نشانه ای از زنده بودن خود را از طریق انترنت یا موبایل به خانواده های شان در ویتنام بفرستند.

همه آنانی که موفق شدند برگردند، یک ماجرا را قصه می کنند: به آنها مواد مخدر داده شد و بعد به خواب رفتند و سرانجام در چین بیدار شدند. اما بروزوفسکی می گوید که واقعیت چیز دیگری است. در واقع اختطاف کننده ها افراد بیگانه نیستند بلکه از خودشان هستند. او توضیح می دهد: «ما خبر داریم که بیشتر اختطافگران با دقت روابطی را بر اساس اعتماد با قربانیان خود در یک مدت طولانی ایجاد کردند». به همین دلیل حفاظت از این زنان بسیار دشوار است. این زنان همواره خودشان را سرزنش می کنند.

عشق به عنوان ابزار فریب

اغلب دو روش وجود دارد: یا اختطاف گران کار و شغل در چین را به زنان وعده می دهند. این یک پیشنهاد وسوسه انگیز برای زنانی است که برای مخارج روزانه جان می کنند. یا این که مردها اظهار می کنند که قصد ازدواج دارند.

بروزوفسکی یکی از این ماجراها را قصه می کند که در آن یک مرد جوان چینی با زن جوانی در ویتنام وارد رابطه شد و 12 ماه با او بود و با اعضای خانواده دختر آشنا شد. سرانجام او دختر را ربود و به آن سوی مرز برد. در چین او به مرکز "ازدواج" برده شد.

در "ساپا"، چان یک دختر جوان 22 ساله از قوم "همونگ" می گوید: «دشوار است بفهمیم که به چه کسی می توانیم اعتماد کنیم. حتا پیش از این که ازدواج کنم مردم به من می گفتند که هوشت باشد معشوقت تو را در چین نفروشد».

چان می گوید که زنان جوان قریه های اطراف "ساپا" آسان تر به تله می افتند چون دنیا را ندیده اند و حتا هیچ وقت به شهر نرفته اند. او می گوید: «شما خیلی زود می توانید اعتماد این زنان را جلب کنید، به خصوص این که اگر مهربان و خوب باشید. زنانی به دام می افتند که در زندگی شان افق های کمتری را دیده اند و امید اندکی به درآمد خوب دارند، و یا این که فکر می کنند کسی نمی خواهد با آن ها عروسی کند».

سنت خطرناک

هرچند زنان تحصیلکرده و پولدار نیز گاهی به دام می افتند، اما خطر بیش از همه زنان فقیر و روستایی را تهدید می کند. بروزوفسکی می گوید که کمک به خانواده های دختران اختطاف شده دشوار است تا آنها بتوانند به پولیس گزارش بدهند یا شکایت کنند؛ چون اختطافگران شناس هستند.

بروزوفسکی می گوید که حتا رسم کهن دینی و اخلاقی وجود دارد که بر اساس آن مردان جوان دختر مورد علاقه خود را می دزدند و آن را سه روز در خانه خود نگه می دارند و بعد به خانواده او خبر می دهند. گاهی خانواده ها بسیار دیر واکنش نشان می دهند. گاهی نیز خود خانواده ها دختران خود را می فروشند.

بازگشت دشوار است

آنانی که موفق به فرار می شوند، خاطرات تلخ همچنان با آنها باقی می ماند و پایان نمی یابد. در برخی موارد، آنها از خانواده هایشان پس گرفته می شوند. در این حالت، موسسه "اژدهای آبی" غالبا سعی می کند تا با روانکاوی کمک نماید؛ اما نه تنها به این دختران بلکه به خانواده های شان نیز.

دین تی مین چاو، روانشناس موسسه "اژدهای آبی" می گوید بسیاری از این زنان مدت طولانی در چین بودند و هیچ کاری نکردند و اجازه هم نداشتند از خانه برآیند. او توضیح می دهد: «آنها هیچ نمی دانند که حالا با آزادی شان چه کنند. ما به والدین این افراد نیز روشن می کنیم که چرا این دختران انزوا طلب شده اند و چگونه باید با آن ها رفتار شود».

اما همه نمی توانند دوباره با خانواده خود بپیوندند، به ویژه در قریه های کوچک. برخی زنان به شهر "هانوی" می روند و آنجا در یک آپارتمان اشتراکی زندگی می کنند. آنجا زنانی با سرنوشت مشابه نیز هستند. آنها از یکدیگر حمایت می کنند تا کار پیدا کنند یا به مکتب بروند؛ یا جدا از این ها، آینده ای را برای خود ترسیم کنند.