در هند نزدیک به ۲۱ میلیون سیک زندگی می کند و آیین سیک چهارمین دین بزرگ در هند به شمار می رود. ستون یا مهمترین عنصر این مذهب « سیوا» یا خدمت است. به همین علت معابد سیک ها موسوم به گردواره ها میلیون انسان را در سراسر جهان رایگان غذا می دهند.

هنگامی که هندوستان در اواخر ماه مارچ برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا محدودیت های عمومی را وضع کرد . گردو واره ها نیز مسدود شدند. اما مردم به عبادت روزانه خود ادامه دادند و نیز کمک رسانی به مردم را جاری نگهداشتند. ماه گذشته با کاهش محدودیت ها عبادت کنندگان با رعایت فاصله اجتماعی و پوشیدن ماسک ها دوباره به معابد رو آوردند.

بربنیاد فلسفه سیکها معتقدان به این مذهب نباید دست خالی به خانه بروند. با رفتن به گردواره سه کار باید صورت گیرد نخست درسی از واعظان سیک، دوم گرفتن شیرینی بنام« پرساد» که از آرد گندم آماده شده است و سوم این که از آشپز خانه عبادتگاه غذا نیز دریافت می شود.

درآشپزخانه ساعت سه صبح کار آغاز شده و برای نزدیک به ۱۰۰ هزار تن غذا پخته می شود. در این مدت زنان و مردان با هم گرد آمده دال، نان و برنج می پزند. مصرف تهیه این غذا ها از سوی کمیته مالی گرودوار و زائران این معابد تامین می شود.

پس از تهیه غذا در گردوارها ، غذا ها توسط موتر های لاری به مناطق اطراف دهلی به ویژه نویدا و قاضی آباد منتقل می گردد. این غذا به نیازمندان با درنظرداشت میزان نیازمندی و عدم کمک مشابه به آنان توزیع می گردد. مقام های حکومتی و سازمان های غیر دولتی محلی نیز به این هزاران بسته غذایی چشم امید دارند.

مطابق آئین سیک ها کمک به نیازمندان بزرگترین عبادت است. پیش از این که موتر های غذا به مناطق برسند، نیازمندان صف های طویلی بسته و انتظار می کشند تا غذا های روزمره شان را به دست بیآورند. در میان نیازمندان ، زنانِ نادار، جوانان، کهن سالان، معلولان و کودکانی که در جاده های زندگی می کنند، شامل اند. افزون براین، برای کسانی که در نتیجه محدودیت ها شغل و دستمزد شان را از دست داده اندِ، کمک غذایی می شود.

هنگام توزیع غذا دو صف جداگانه از نیازمندان کشیده می شود. مردان در یک صف و زنان ، معلولان ، بیماران و سالمندان در صف دیگری برای به دست آوردن غذا انتظار می کشند. هرچند توزیع این کمک غذایی به بهترین شیوه سازماندهی می شود، اما با آنهم در کشوری دارای ۱۳۰۰ میلیون جمعیت، حفظ فاصله اجتماعی چالش بزرگ است.

برای بسیاری از کسانی که در این صف های طویل ایستاده اند، این غذا ها تنها منبع، برای خوراک روزانه شان است. برخی ها حتی با خود خریطه و ظرف نیز میآورند تا برای خانواده هایشان هم غذا بگیرند. برای افرادی که نمی توانند تا نواحی امداد رسانی خودرا برسانند. این امدادگران به مناطقی خودرا رسانیده توانسته اند که حتی حکومت و سازمانهای امدادی مؤفق به رسیدن به آنجا ها نشده اند.