پِدرو هنرپیشه است. او از لبنان فرار کرد، چون آن جا به عنوان یک دگرباش جنسی که مبتلا به ویروس «اچ آی وی» است، احساس امنیت نمی کرد. اما به گفته پدرو «وضعیت در یونان هم خیلی بهتر نیست». بزرگترین نگرانی او آینده اش است: «حتی اگر من در یونان پناهندگی دریافت کنم، در زندگی من تفاوتی ایجاد نمی شود. این جا کار نیست و زبان یونانی بسیار سخت است».

منار در سال ۲۰۱۶ از سوریه آواره شد. او در حال یادگیری زبان یونانی است و امروز به عنوان ترجمان برای سازمان غیردولتی «همبستگی حالا» مشغول به کار است. منار به دویچه وله می گوید: «در یونان آدم باید خودش به خود و خانواده اش برسد. در مورد کودکان یونانی باید بگویم که به نظر من آن ها چشم انداز خوبی برای آینده شان ندارند. پس من که (سوریایی هستم) چه انتظاری می توانم از آینده داشته باشم».

فویووس از سال ۱۹۸۰ در یونان زندگی می کند. او از دست رژیم سوریه فرار کرد و در یونان به تحصیل علم حقوق پرداخت. حالا او به حیث ترجمان در مرکز آوارگان کار می کند که الکیونه نام دارد. فویووس در انتخابات محلی تسالونیکی نامزد شد. او می گوید:«مهمترین چالش هایی که در برابر اروپا قرار دارد، ملی گرایی رو به افزایش و تغییرات اقلیمی است. فقر و بدبختی به ملی گرایی منجر می شود».

صُهیب ۱۸ ماه پیش از منطقه کردنشین عراق فرار کرد. او به طور داوطلبانه به مهاجران دیگر یاری می رساند و می خواهد به این وسیله کمک آن هایی را جبران کند که در آغاز به یاری او شتافته بودند. صهیب می گوید: «پس از جنگ جهانی دوم بسیاری از مردم به طور داوطلبانه برای بازسازی اروپا تلاش کردند. پیام من به رهبران کشورهای اروپایی این است: اروپا را برای همه بسازید».

فهیمه از افغانستان است و از سال۲۰۰۴ به این سو در یونان به سر می برد. او هم در مرکز الکیونه کار می کند. بزرگترین نگرانی او فاشیسم است: «بین سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ سیاستمداران فاشیست در حکومت یونان قوی تر شده اند. ما به این خاطر مجبور به ترک آتن شدیم. وضعیت در اروپا به خاطر افزایش تمایلات راستگرایانه و افراطی پیوسته بدتر می شود. هرگونه تلاشی بی فایده است».

ملاز (نام مستعار) از سال۲۰۱۶ با خانواده اش در یونان به سر می برد. پسرانش زبان یونانی را به سرعت فرا گرفتند، او به این خاطر تصمیم گرفت در آن جا بماند. ملاز به دویچه وله گفت: «من از قوی شدن گروه های راستگرا و افراطی هراس دارم... وضعیت در یونان بسیار دشوار است. اگر اتحادیه اروپا می خواهد به آوارگان کمک کند، باید برای ایجاد شغل و گسترش امکانات آموزشی بیشتر تلاش کند».

باقر به عنوان نیروی کمکی در کودکستان به کار مشغول است. او از سال ۲۰۱۵ در یونان به سر می برد و باید به خاطر سیاست مهاجرت اتحادیه اروپا آن جا بماند. باقر می گوید: «انسان ها این جا به کار و خانه نیاز دارند. اما حتی یونانی ها شغلی ندارند، تا چه برسد به ما.» گرچه باقر خوشبین است، اما فکر نمی کند که اتحادیه اروپا به آوارگان کمک کند.

مجتبی بیش از سه سال است که در یونان زندگی می کند. او به مکتب می رود و آرزوی این را در سر دارد که بازیکن فوتبال یا داکتر دندان شود. مجتبی هم فاشیسم را یک مشکل بزرگ می داند و می گوید: «احزاب دست راستی قوی تر می شوند و این برای جوامع خوب نیست. راستی های افراطی وجهه اروپا را تخریب خواهند کرد».