از اواخر آگست تا حال بیش از ۶۰۰ هزار نفر از اقلیت مسلمان روهینگیا مجبور به فرار از میانمار شده اند. محمد بلال ۱۰ ساله که از این خشونت نجات یافته و موفق به فرار شده است، می‌گوید: «روزی که نیروهای اردو آمدند، قریه را آتش زدند و مادرم را در حالی که در تلاش فرار بود، هدف شلیک قرار دادند. پدرم راه رفته نمی‌توانست و سربازان او را به ضرب چاقو کشتند. من این حوادث را با چشمان سرم دیدم.»

نور، خواهر محمد نیز شاهد قتل والدین خود بود. حالا او و برادرش در یک اقامتگاه کودکان بی‌سرپرست در بنگله دیش زندگی می‌کنند. او می‌‌تواند آنجا غذا به دست بیاورد و ساعت‌تیری کند. در روزهای آخر پیش از فرار در میانمار نزدیک بود از گرسنگی جان بدهند. اما آسیب‌های روانی حوادث اخیر به خصوص از دست دادن والدین او را رها نمی‌کند. او می‌گوید: «پشت والدینم، پشت خانه و کشورم دق شده ام.»

این منازعه که از ۷۰ سال به این سو ادامه دارد و ریشه‌اش به ساختار اجتماعی پس از جنگ جهانی دوم در این کشور برمی‌گردد، از سال ۲۰۱۶ به این سو بیش از ۲۰۰۰ قربانی گرفته است. یکی از این قربانیان، مادر رحمان ۱۲ ساله است که در این تصویر دیده می‌شود. او می‌گوید: «خانه ما را آتش زدند و مادرم چون بیمار بود، نتوانست خانه را ترک کند.»

دولی آرا ۵ ساله بعد از این که با چشمان خود شاهد قتل والدین خود بود، با خواهرش روجینا به کمپ مهاجران در بنگله دیش رسید. او می‌گوید: «همه وقت گریه می‌کردم و گلوله از بالای سر ما می‌گذشت.به یک نحو فرار کردم.» سازمان امدادی «سف د چلدرین» به کودکانی که بدون والدین خود به منطقه کوتوپالونگ می‌رسند، کمک می‌کند. ۶۰ درصد مهاجران روهینگیا در بنگله دیش را کودکان تشکیل می‌دهند.

جدید علم یکی از صدها کودکی است که بدون والدین خود را به کمپ کوتوپالونگ رسانده است. او حداقل این خوشبختی را دارد که عمه‌اش از او مواظبت می‌کند. جدید در قریه‌ای به نام ماندی پارا متولد شده و آنجا عاشق فوتبال بود. اما با شروع عملیات اردو، همه چیز تغییر کرد. او می‌گوید: «به ما گفتند که خانه تان را ترک کنید. وقتی که با والدینم فرار می‌کردیم، آن‌ها شلیک کردند و پدر و مادرم را در جا کشتند.»

مصیبت بعد از فرار نیز وجود دارد. بعد از این که پسر ۱۰ ساله رحمان علی ناپدید شد، او حالا چند هفته است که از کمپ مهاجران نگهبانی می‌کند. شایعه کودک ربایی در میان مهاجران وجود دارد و رحمان ترس دارد که پسرش در دست قاچاقبران انسان افتاده باشد. او می‌گوید: «نمی‌توانم چیزی بخورم. نمی‌توانم بخوابم. خیلی غمگینم. مثل این است که دیوانه شده باشم.»

وقتی تیراندازی شروع شد، سکینه خاتون همه تلاش خود را به خرج داد تا از اطفال خود محافظت کند. اما او نتوانست یاسمین ۱۵ ساله و جمالیتای ۲۰ ساله را که در روستای مجاور بودند، نجات بدهد. سکینه خاتون می‌گوید: «آن‌ها را در پیش پدر کلان و مادر کلان شان گردن زدند. من کرخت بودم و درست آن‌ها را حس نمی‌کردم. حالا اعصابم نورمال کار نمی‌کند.» این خانم موفق شده که ۹ تن از فرزندان‌اش را نجات بدهد.

یاسمین فکر می‌کند ۱۵ ساله است، اما جوان‌تر به نظر می‌رسد. وقتی نیروهای میانمار حمله کردند، پدر و برادر او را در پیش چشمان‌اش لت و کوب کرده و کشتند. گروهی از سربازان میانمار سپس بر او تجاوز جنسی کرده و داشته‌هایش را به غارت بردند. او می‌گوید: «من در بدنم دردهای زیادی را احساس می‌کنم.»

نور حافظ دوازده ساله در اردوگاه پناهجویان در پالونگ خالی بنگله دیش به دنبال کسانی می گردد که در برابر اینکه او با چتر خود آنها را از آفتاب سوزان محافظت کند، به اومقداری پول بدهند. او به یک روحانی مسلمان نگاه می کند که گاهی اوقات پول های اهدایی را که از اجتماعات جمع آوری کرده است بین مردم توزیع می کند. نور حافظ هنوز پسر نواجوانی بیش نیست اما باید یک خانواده ۹ نفره را سرپرستی کند.

نور حافظ می گوید: «گاهی اوقات من ۵۰ تا ۱۰۰ تاکا در آمد دارم، بعضی روزها هم با دستان خالی به خانه بر می گردم .» یک تاکا معادل یک سنت یورو است. با۵۰ تاکا فرد می تواند در داخل بازار کمپ حدود ۲۵۰ گرام مرچ سبز بخرد. یک خوراک مرغ هم حدود ۱۵۰ تاکا به فروش می رسد.

نور حافظ از هشت خواهر وبرادر دیگرش بزرگتر است. وقتی سربازان ارتش میانمار به روستای محل زندگی پدرکلان و مادر کلانش وارد شدند، پدر نور حافظ بدون خانواده اش فرار کرد. آنها بعد از آن دیگر او را ندیده اند. رابعه تنها با کودکانش از روهینگیا به سوی بنگله دیش فرار کرد و خود را به نزدیکی کوکس بازار رساند. پنهاجویان مسن تر تلاش می کنند تا رابعه را تا حدی که ممکن است کمک کنند.

دو ماه پیش رابعه و فرزندانش از روستای زادگاه شان واقع در ایالت راخین میانمار رانده شدند. این زن ۳۳ ساله می گوید: «نیروهای ارتش، خانه هایی را به آتش کشیدند که در آنها هنوز مردم وجود داشتند. من انسان های زیادی را دیدم که بر اثر اصابت گلوله زخمی شده بودند.» این خانواده به نزد پدر کلان و مادرکلان شان رفتند. اما یک روز بعد سربازان به آنجا نیز رسیدند.

نور حافظ و خانواده اش مانند شماری دیگر از مهاجران روهینگیایی در اردوگاه پناهجویان در نزدیک کوکس بازار وابسته به کمک های امدادی هستند. آنها در هنگام سفر به سوی بنگله دیش تنها توانستند خودشان، اسناد هویت شان، چند قطعه عکس و یک پتو برای محافظت از باران را با خود بگیرند. طبق معمول نورحافظ به عنوان مرد و سرپرست خانواده برای گرفتن کمک های سازمان های امدادی در نوبت ایستاده است.

معمولا تنها مواد غذایی ضروری مانند روغن، عدس، پیاز به مهاجران در اردوگاه تقسیم می شود و اغلبا اینها کافی نیستند. بنابراین در اردوگاه کوکس بازار دست فروشان وجود دارند که آنها به طور مثال مرچ سبز و یا ترکاری و یا قرص های ضد بارداری و سگرت می فروشند. اغلبا مواد خوراکی در اینجا گران ترند از آنچه که در بازارهای شهرهای همجوار به فروش می رسند.

نور حافظ پیش از فرار از میانمار، اجناس و موادی را می فروخت که پدرش از دست تاجران خریداری می کرد. روهینگیایی ها به عنوان مردم مهاجر و بی وطن قبل از بروز درگیری ها و آغاز خشونت ها در میانمار نیز دسترسی به تعلیم و آموزش نداشتند و در بازارکار نیز مورد تبعیض قرار می گرفتند.

خانواده نور حافظ با وجود تلاش هایش و با وجود کمک های سازمان های امدادی اغلبا دسترسی به نیازمندی های اولیه و ضروری زندگی ندارند. دو خوردسال ترین کودک رابعه یعنی فاطمه یک ونیم ساله ( در تصویر) و محمد هشت ماهه مانند بسیاری دیگر از کودکان این اردوگاه از سوء تغذیه رنج می برند. حدود ۶۰ درصد از کودکان خوردسال روهینگیایی به بیماری هایی مانند اسهال مبتلا شده اند.

رابعه در مورد نورمی گوید: «او بچه است. اما می داند که مسئول خانواده است. او مانند یک طفل رفتار نمی کند.» آرزوهای مادرش برای آینده اش ناچیز است. او آرزو دارد که نور بتواند در بنگله دیش یک دوکان باز کند. اما این پسر خوردسال گاهی رویاهای دیگری برای زندگی در سر دارد. رویاهایی مانند رفتن به مکتب و داشتن وقت برای بازی فوتبال با دوستانش که با آنها بتواند مانند یک کودک عمل کند. نویسنده: مارا بیرباخ/ پ.ع