ریاست امنیت ملی قندهار، این کودک ده ساله را با یک کودک ده ساله دیگر و سه تن از اعضای گروه طالبان که اخیراً بازداشت کرده است، با سلاح و مهمات شان به رسانه ها نشان داد.

این دو کودک و سه فرد کلان سال در برابر رسانه ها اعتراف کردند که تشویق شده بودند تا برای جنگ علیه نیروهای افغانستان و بین المللی، دست به حمله انتحاری بزنند.

یکی از این کودکان ده ساله به نام نصیب الله گفت که در مدرسه دینی «پشین» که در ایالت بلوچستان پاکستان موقعیت دارد، آموزش دیده است. او افزود که از سوی استادش اول به چمن، سپس به ولسوالی سپین بولدک ولایت قندهار فرستاده شد. بعد از آن این کودک به هدف انجام حمله انتحاری، به بند تیمور ولسوالی میوند فرستاده شده بود.

نصیب الله افزود که به او گفته شده بود، در صورتی که حمله انتحاری انجام بدهد، به خودش آسیب نمی رسد. براساس اعترافات خود این کودک، به او گفته شده بود که وقتی که خود را «فدا» می کند، فقط بر دکمه مواد انفجاری جاسازی شده فشار وارد کند و سپس خودش به جنت می رود.

عزیزالله پسر دیگری است که باشنده گردیز مرکز ولایت پکتیا می باشد و در قندهار بازداشت شده است. او یک بار دیگر هم در گروه انتحار کنندگان دستگیر شده و از جانب حامد کرزی رییس جمهور افغانستان عفو گردیده بود.

عزیز الله هم گفت که در مدرسه دینی از جانب یک شخص برایش تلقین شده است که در افغانستان حمله انتحاری انجام بدهد. به او گفته شده بود که اگر بر نیروهای خارجی حمله انتحاری انجام بدهد، به خودش هیچ آسیبی نمی رسد و فقط یک پنجه (دست) اش قطع می گردد.

او افزود: «در آن جا واسکت (انتحاری) را به جانم کردند و سر راه عساکر امریکایی مرا در کنار سرک نشاندند. زمانی که امریکایی ها آمدند، من وارخطا شدم. آنها آمدند و مرا گرفتار کردند».

وقتی که حامد کرزی کودکان انتحاری را با نوازش آزاد کرد، صداهای انتقاد در درون افغانستان بلند گردید. هرچند کسی به زندانی بودن کودکان تاکید نمی کند، اما منتقدین می گویند که این کودکان به عوض این که آزاد می گردند، باید در مراکز تربیتی بزرگ شوند تا دوباره به دام طالبان نیفتند.

از سوی دیگر، گزارش ها حاکی است که برخی زندانیان طالبان که از زندان ها رها می شوند، نیز دوباره به صفوف طالبان می پیوندند و به جنگ خود علیه نیروهای افغانستان و بین المللی، ادامه می دهند.

کودکانی که آموزش تروریستی می بینند، اغلب برای آموزش درس های دینی به پاکستان می روند. خانواده های آن ها نیز آگاهی ندارند که چه سرنوشتی منتظر کودکان شان است.

نصیب الله می گوید: «خواهش ما از استادان مدرسه این است که دیگر از اطفال بمب نسازند، مثلی که از من بمب ساخته بودند. پدر و مادر من از من هیچ خبر نداشتند ولی آن ها مرا مانند بمب منفجر می ساختند».

محمد ابراهیم سپېڅلی/ نصرالله نوری

ویراستار: فرهمند