خانواده های کوریای جنوبی که از طریق یک قرعه کشی کمپیوتری انتخاب شدند، با موتر مسافربری به منطقه مرزی غیرنظامی برده شدند. فهرست خانواده هایی که می خواهند پس یکجا شوند، طولانی است؛ به درازای عمر این افراد. برخی اصلا بخت یارشان نبود. سال گذشته فقط ۳۸۰۰ کوریایی بی آن که بتوانند اقارب خود را ببینند، درگذشتند.

برنامه دیدار خانواده های کوریایی پس از یک نشست سران دو کوریا در سال ۲۰۰۰ آغاز شد. از آن پس بیست برنامه دیدار انجام شد که آخرین آن در سال ۲۰۱۵ بود. دیدارهای جدید در زمانی انجام می شود که تنش بین دو کوریای شمالی به شدت کاهش یافته است. سیستمی که بر اساس آن اشتراک کنندگان کوریای شمالی انتخاب می شوند، مشخص نیست اما احتمالا بر اساس وفاداری افراد به رژیم باشد.

به گفته خبرگزاری کوریای جنوبی، یونهاپ، اشتراک کنندگان اجازه دارند تا شش بار، به مدت جمعا ۱۱ ساعت طی سه روز با یکدیگر ملاقات کنند. چهار خانواده از ۹۳ خانواده کوریای جنوبی برنامه دیدار را به دلیل بیماری لغو کردند.

خانواده های شبه جزیره کوریا به طور خشونتباری بر اثر جنگ دهه ۵۰ از یکدیگر جدا شدند. هر دو کوریای فقط در آتش بس به سر می برند و به توافقنامه صلح بین آنها امضا نشده است. بسیاری از شهروندان کوریای جنوبی اقارب و خانواده هایی در کوریای شمالی دارند؛ مانند این مرد که عکسی از محبوبش را در دست دارد.

بسیاری از اشتراک کنندگان در برنامه دیدار افرادی کهنسال هستند اما آنها علاقه دارند تا خویشاوندان محبوب خود را ببینند. به این دلیل آنها با وجود کهولت، تن به سفر داده اند. برنامه های دیدار در گذشته، دوگانگی ها، والدین و فرزندان و حتا زن و شوهرها را به یکدیگر رساند. اما دیدار با اقارب دورتر کم رخ داده است. بسیاری ها حالا با خویشاوندانی مانند کاکازاده ها و مامازاده هایشان دیدار می کنند.

همان طور که انتظار می رود، چنین دیدارهایی شدیدا عاطفی است؛ چون این دیدار ممکن است اولین و آخرین دیدار باشد.

بسیاری از شهروندان کوریای جنوبی، برای خویشاوندان خود لباس، دوا و غذا هدیه می آورند. خویشاوندان کوریای شمالی نسبتا زندگی فقیرانه ای دارند. اما ارزشمندترین هدیه، یقینا دیدار و ملاقات آنها است.

در واقع کیم جونگ اون رهبر کوریای شمالی می توانست در طی پنج ساعت با هواپیما به محل نشست سران در هانوی پایتخت ویتنام برسد. اما او سفر با قطار را انتخاب کرد. او برای طی بیش از ۴۰۰۰ کیلومتر راه تا پایتخت ویتنام حدود ۶۰ ساعت نیاز دارد. این وسیله نقلیه کیم با ۲۱ واگن آن قدر هم سریع السیر نیست. ظاهرا این وسیله نقلیه سنگین در هر ساعت مسافت ۶۰ تا ۸۰ کلیومتر راه را می پیماید.

هرچه باشد این قطار با امکانات مجلل و لوکس مجهز است. موتر لوکس لیموزین کیم نیز در آنجا باید جایی بیابد. انتظار می رود که این دیکتاتور دقیقا روز چهارشنبه برای ملاقات با رئیس جمهور ترامپ وارد وینتام شود. پدر کیم و دیکتاتور پیشین، کیم جونگ ایل نیز چنین گرایشی به قطار داشته است. ظاهرا او از پرواز با هواپیما ترس داشته و بنابراین بیشتر با قطار سفر می کرده است.

ترس از هواپیما؟ نه! این که کیم جونگ اون از سفر با هواپیما ترس داشته باشد، بعید به نظر می رسد. چنانچه او برای اشتراک در اولین دیدار با ترامپ در سینگاپور در ماه جون سال ۲۰۱۸ با یک هواپیمای شرکت هوایی چین سفر کرده بود.

انگلا مرکل، صدر اعظم آلمان نیز مشکلات خودش را با هواپیماهای دولتی داشته است. برای شرکت در نشست جی ۲۰ در اواخر سال گذشته او مجبور شد مسیر خود را با هواپیمای مسافربری تغییر دهد. با قطار نیز او نمی توانست خود را به بوینس آیرس برساند. در این عکس که از تقریبا ده سال پیش است، او همراه با رونالد پوفالا، جنرال سکتر حزب دموکرات مسیحی آلمان در قطار موسوم به "راینگولد" نشسته است.

قطار موسوم به «راین گولد» از اواخر دهه ۱۹۲۰ در آلمان مظهر سفرهای منحصر به فرد و سطح بالا بود. در حالی که شهروندان عادی با قطارهای درجه سوم سفر می کردند، افراد عالی رتبه با «راین گولد» درجه یک سفر می کردند. بسیاری از سیاستمداران عاشق سفر با قطارهای لوکس درجه یک بودند.

در اینجا کونراد ادناور، اولین صدر اعظم آلمان فدرال در سپتمبر سال ۱۹۵۷ در جلسه کمپاین انتخاباتی حزب دموکرات مسیحی آلمان صحبت می کند. این قطار هر آنچه را دارا بود که یک فرد به عنوان صدر اعظم به آن نیاز داشت. از جمله واگن های سالن مانند، اتاق های خواب و ادارات مختلف.

ویلی برانت، صدراعظم پیشین آلمان از حزب سوسیال دموکرات نیز به قطار ارزش خاصی قایل بود. در این عکس، او در سال ۱۹۷۲ در سفر مبارزات انتخاباتی در قطار مخصوص خودش در واگن غذا خوری با خبرنگاران ملاقات می کند.

سران حکومت ها و دولت های دیگر نیز همواره از قطار استفاده می کنند. مانند رئیس جمهور بزرگترین کشور جهان. ولادیمیر پوتین می تواند از «سنت پیترزبرگ» تا «ولادی وستوک» روسیه که بسیار فاصله دارد، با قطار سفر کند. در اینجا پوتین در سال ۲۰۱۲ در واگن ریاست جمهوری اش نشسته است.

چیزی مدرن تر نیز وجود دارد: در چین. پوتین و همتای چینی اش، شی جین پینگ در تابستان گذشته با قطار سریع السیر به کلان شهر چندین میلیونی تیانجین سفر کردند.

هورست زیهوفر، وزیر داخله کنونی آلمان فدرال و نخست وزیر پیشین ایالت بایرن آلمان، در سال ۲۰۱۷ از سوی مقامات شهر ژاندونگ چین یک قطار تیزرفتار بازیچه تحفه دریافت کرد. ظاهراَ حتی در چین مردم شنیده بودند که زیهوفر یک مدل بازیچه خط قطار در زیرزمینی خانه خود دارد! تهیه کننده: مارکو مولر/ پ.ع/ ع ف