نبرد بالای شهر کردنشین کوبانی در سوریه در پانزدهم سپتمبر سال ۲۰۱۴ توسط تروریستان "دولت اسلامی" یا داعش آغاز شد. این تهاجم باعث خروج جمعی از شهر و حومه های اطراف آن به سوی ترکیه شد، هرچند که بسیاری از باشنده ها برای مبارزه با دشمن ماندند. این مجسمه در دروازه ورودی شهر از آرین میرخان یک زن مبارز کردی یابود می کند که به سوی موضع داعش دوید و خودش را با نارنجک همراهش منفجر کرد.

حملات هوایی تحت رهبری ایالات متحده به نیروهای کُرد کمک کرد تا کوبانی به تاریخ ۲۶ جنوری رسما آزاد شود. مقامات به دویچه وله گفتند این شهر در مرز ترکیه که ۷۰ درصدش ویران شده بود و به "استالینگراد کردها" یا "کوبانیگراد" مشهور شده، ۵۰ درصدش دوباره بازسازی شده است.

برعلاوه کمک های بین المللی برای بازسازی کوبانی، مقامات به دویچه وله گفتند که سکتور خصوصی و نهادهای کمک کننده کردی نیز برای بازسازی شهر سرمایه گذاری می کنند. در حالی که دولت محلی در کوبانی هزینه های زیرساخت های اساسی مانند جاده ها و فاضلاب را پوشش می دهد، ساکنان محلی مجبور به پرداخت ۲۰ هزار دالر برای بازسازی خانه های شان هستند.

بازار شهر بار دیگر یک نقطه کانونی برای بازدیدکنندگان و ساکنان است. با این حال، محصولاتی که مردم محلی نیاز دارند، به خاطر تحریم های اجباری انقره و اربیل بر مناطق تحت کنترول کردهای سوریه، به آسانی در دسترس نیستند. چنین محدودیت‌ها همچنان منجر به کمبود مواد ساختمانی اساسی می شود که مانع عمده ای برای روند بازسازی است.

از زمانی که اولین شفاخانه توسط هلال احمر کردی در سال ۲۰۱۶ دوباره آغاز به کار کرد، دو شفاخانه دیگر به لیست اضافه شده اند. تجهیزات طبی ویژه توسط یونیسف و داکتران بدون مرز ارسال شده، اما نیازهای روزافزونی برای داروها وجود دارد؛ زیرا شفاخانه ها نیز به زخمی هایی که روزانه از رقه آورده شده اند باید رسیدگی کنند، شهری که میدان جنگ میان نیروهای تحت رهبری کردها و تروریستان "دولت اسلامی" بود و آزاد شد.

این شهر از تصاویر پرتره آن مردان و زنانی که در محاصره کوبانی و یا در جبهه های دیگر کشته شده اند، پر شده است. این عکس عبدالله اوجالان، یکی از بنیانگذاران و رهبر زندانی حزب کارگران کردستان، تصویری است که به تکرار می توان در نقاشی های دیواری، آگهی ها و حتی به صورت یکنواخت در میان صفوف شبه نظامیان کردی "وای جی پی" مشاهده کرد.

با وجودی که امنیت در سه سال گذشته به طور چشمگیری بهبود یافته است، اما هنوز هم شمار زیادی به صفوف نیروهای دموکراتیک سوریه پیوسته اند. ایالات متحده از این نیرو حمایت می کند تا علیه آخرین سنگرهای تروریستان "دولت اسلامی" در سوریه مبارزه کنند. دگروال هول سیپان به دویچه وله گفت: «من برای مبارزه در سال ۲۰۱۴ خیلی جوان بودم، اما حالا در ۱۸ سالگی دیگر نمی توانم تعهداتم را فراموش کنم.»

بسیاری از کسانی که نمی توانند برای بازسازی خانه های شان پول بپردازند، هنوز برای بقا در خرابه و زیر آوار خانه شان بدون دسترسی به آب و برق زندگی می کنند. سه سال پس از محاصره و جنگ ویرانگر، بسیاری از باقی مانده های جنگ هنوز حذف نشده اند.

همچنین کسانی هستند که حتی نمی توانند به خرابه خانه های پیشین خود بازگردند و در این اردوگاه پناهندگان خارج از کوبانی زندگی می کنند؛ جایی که ۵۰ خانواده را در خود جای داده است. ادریس شیخ، پدر ۱۰ اولاد است. او به دویچه وله گفت: «من اگر بتوانم فقط پول برای بازسازی یک اتاق برای خانواده ام را دریافت کنم، بسیار خوشحال خواهم بود.»