این زن حتی حاضر شده بود که پوشیدن برقع را قبول کند و به دانشگاه برود. اما او دیگر نمی‌تواند به دانشگاه برگردد. اداره اسلام‌گرای طالبان روز سه شنبه اعلام کرد که دختران و زنان نمی‌توانند تا اطلاع ثانی به دانشگاه‌ها حضور یابند و درس بخوانند. به این ترتیب، تحصیل دختران و زنان در دانشگاه‌ها متوقف شد.

افراد مسلح طالبان یک روز بعد از اعلام این ممنوعیت، در دروازه‌های دانشگاه‌ها حضور یافتند و نگذاشتند دختران وارد دانشگاه‌ها شوند. شماری از زنان و همچنین دانشجویان پسر به این تصمیم طالبان اعتراض کردند. در ننگرهار، دانشجویان رشته طب به عنوان یک اقدام اعتراضی امتحان را ترک کردند.

پیش از این محدودیت‌های شدیدی در دانشگاه‌ها وضع شده بود. در ماه‌های نخست تصرف قدرت توسط طالبان، دانشگاه‌ها مجبور شدند که صنف‌های درسی دخترانه و پسرانه را جدا کنند. دانشجویان دختر باید توسط استادان زن و دانشجویان پسر توسط استادان مرد تدریس می‌شدند. این عکس نشان‌دهنده جدایی جنسیتی در صنف درسی در دانشگاه قندهار است.

این زنان خوشبخت بودند که توانستند در ماه مارچ از دانشگاه بینوا در قندهار فارغ شوند. محدودیت‌های جدید وضع شده بر زنان و دختران موجی از انتقادهای بین‌المللی را در پی داشته است. سازمان دیده‌بان حقوق بشر ممنوعیت تحصیل دختران در دانشگاه‌ها را «شرم‌آور» خوانده است. ملل متحد گفته است که این تصمیم نقض‌کننده حقوق زنان است.

در همین ماه اکتوبر بود که هزاران دختر و زن به امید راه یابی به دانشگاه در امتحان کانکور شرکت کردند. بسیاری از آن‌ها می‌خواستند داکتر یا معلم شوند و به جامعه شان خدمت کنند. انتونیو گوترش، دبیرکل ملل متحد گفته است که تصمیم اخیر طالبان «نه تنها حقوق مساوی برای زنان و دختران را نقض می‌کند، بلکه تاثیر ویرانگر برای آینده کشور دارد.»

پیش از ممنوعیت تحصیل دختران در دانشگاه‌ها، محدودیت‌های تحصیلی دیگری نیز وضع شده بود. به گونه مثال، دختران نمی‌توانند بالاتر از صنف ششم در مکتب‌ها درس بخوانند. تنها مکتب‌های محدودی در برخی نقاط افغانستان به روی دختران بالاتر از صنف ششم باز بوده است.

دختران و زنان از بسیاری عرصه‌های زندگی عمومی محروم شده اند. آن‌ها حتی اجازه ندارند به پارک‌های تفریحی و کلب‌های ورزشی بروند. حمام‌های عمومی زنانه نیز مسدود شده اند. زنان نمی‌توانند به تنهایی و بدون داشتن محرم شرعی مسافرت کنند و مجبورند سراپای خود را در بیرون از خانه بپوشانند.

این زنان در ولایت هرات مصروف زعفران کاری اند. برخلاف بسیاری عرصه‌های دیگر، این کار برای زنان منع نشده است. بسیاری دختران محروم از مکتب یا به ازدواج پیش از وقت داده می‌شوند و یا به این گونه کارها روی می‌آورند.

بسیاری زنان افغان به محو حقوق شان توسط طالبان تن نمی‌دهند. این زنان در اعتراضی در ماه نوامبر در شهر کابل بنری را با خود حمل می‌کردند که روی آن نوشته شده بود: «وضعیت وحشتناک زنان افغان مایه شرم برای وجدان جهان است.» آن‌هایی که اعتراض می‌کنند، شجاعت بی‌نظیری به خرج می‌دهند. آن‌ها با این کار شان خطر لت و کوب، بازداشت و شکنجه را به جان می‌خرند.

وزارت صنعت و تجارت طالبان نمایشگاه تولیدات شرکت‌های تولیدی داخلی را به مصرف مالی خود این شرکت‌ها در کابل برگزار کرد.

در این نمایشگاه در حدود ۵۵۰ شرکت تولیدی داخلی اقلام تولیدی شان را به نمایش گذاشته اند. در این نمایشگاه شرکت‌های تولیدی و کشاورزی زنان نیز تحت محدودیت‌های دست و پا گیر حضور داشتند.

پس از تسلط طالبان در افغانستان و وضع محدودیت‌ها بر زنان بسیاری زنان تجارت پیشه در این کشور آسیب جدی دیده اند. ممتاز یوسفزی، رئیس اتحادیه زنان زراعت پیشه می‌گوید که اکنون ۴۵۰۰ زن در سراسر افغانستان عضو اتحادیه زنان زراعت پیشه هستند.

رئیس اتحادیه زنان زراعت پیشه از مشکلات زنان کشاورز سخن می‌گوید و می‌افزاد که پس از به قدرت رسیدن طالبان بسیاری از این شرکت‌ها ورشکست شده و نتوانستند حقوق کارکنان و مصارف دفاتر شان را بپردازند.

علاوه بر فرآورده‌های کشاورزی، در بخشی از این نمایشگاه لباس‌ها و ساخته‌های دستی زنان نیز به نمایش گذاشته شده بود. صالحه سخی، یکی از زنان صنعتکار می‌گوید که در بخش صنایع دستی نیز زنان از لحاظ اقتصادی متضرر و ورشکست شده اند و با مشکلات زیادی رو به رو اند. او می گوید که بازار فروش برای صنایع دستی زنان وجود ندارد و مردم نیز توان خرید ندارند.

این زن تجارت پیشه می افزاید که دختران و زنانی که از تحصیل و کار محروم شده اند، اکنون به خیاطی و صنایع دستی از جمله مهره بافی،‌ حکاکی، منیاتوری و نقاشی روی آورده اند.

صالحه سخی، یکی از زنان صنعتکار می گوید بازار فروش برای صنایع دستی زنان وجود ندارد و مردم نیز توان خرید ندارند.

این زن تجارت پیشه اضافه می کند که در نمایشگاه سهولتی برای زنان وجود نداشت و سالن نمایشگاه زنان از مردان جدا بود:«راه های مردانه و زنانه به نمایشگاه جدا است. این موضوع را طالبان جدی گرفته اند. این کار تاثیر زیادی روی خرید و فروش دارد. وقتی یک خانواده به نمایشگاه می‌آید، مرد باید از یک راه و زن از راه دیگر برود.»

شماری از زنان و دختران که از تحصیل باز مانده اند، به نقاشی، حکاکی و منیاتوری روی آورده اند. این زنان و دختران که سعی می کنند تا با فروش آثار شان، نیازمندی های خانواده هایشان را تامین کنند، می‌گویند به دلیل محدودیت‌های طالبان نمی توانند برخی اثرهایشان را در محضر عام به نمایش بگذارند.

فرشته مرادی که نقاشی و منیاتوری می کند، می گوید که این اثر را که در آن وضعیت دختران و زنان در افغانستان انعکاس یافته است، برای نمایش در این نمایشگاه آورده بود، اما ماموران طالبان آن را گرفتند و با خود بردند.

رخسار سادات که پس از محروم شدن از مکتب به نقاشی و منیاتوری رو اورده است، نگران کمرنگ شدن هنر نقاشی در افغانستان است. او می‌گوید محدودیت‌ها به حدی است که نمی تواند آنچه را دوست دارد نقاشی کرده و نمایش بدهد.

او می افزاید که اثر نقاشی باید مطابق با روحیه اداره طالبان باشد: «یکی از مهمترین محدودیت‌ها این است که به خواست خود هرگز نقاشی کرده نمی توانیم. به گونه مثال ما اجازه نداریم تصویر یک دختر را نقاشی کنیم و به نمایش بگذاریم.» رخسار سادات می گوید که یکی از اثرهای نقاشی او را نیز بدون این که برایشان دلیل بگویند از غرفه نمایشگاه برداشته اند.