این زن حتی حاضر شده بود که پوشیدن برقع را قبول کند و به دانشگاه برود. اما او دیگر نمی‌تواند به دانشگاه برگردد. اداره اسلام‌گرای طالبان روز سه شنبه اعلام کرد که دختران و زنان نمی‌توانند تا اطلاع ثانی به دانشگاه‌ها حضور یابند و درس بخوانند. به این ترتیب، تحصیل دختران و زنان در دانشگاه‌ها متوقف شد.

افراد مسلح طالبان یک روز بعد از اعلام این ممنوعیت، در دروازه‌های دانشگاه‌ها حضور یافتند و نگذاشتند دختران وارد دانشگاه‌ها شوند. شماری از زنان و همچنین دانشجویان پسر به این تصمیم طالبان اعتراض کردند. در ننگرهار، دانشجویان رشته طب به عنوان یک اقدام اعتراضی امتحان را ترک کردند.

پیش از این محدودیت‌های شدیدی در دانشگاه‌ها وضع شده بود. در ماه‌های نخست تصرف قدرت توسط طالبان، دانشگاه‌ها مجبور شدند که صنف‌های درسی دخترانه و پسرانه را جدا کنند. دانشجویان دختر باید توسط استادان زن و دانشجویان پسر توسط استادان مرد تدریس می‌شدند. این عکس نشان‌دهنده جدایی جنسیتی در صنف درسی در دانشگاه قندهار است.

این زنان خوشبخت بودند که توانستند در ماه مارچ از دانشگاه بینوا در قندهار فارغ شوند. محدودیت‌های جدید وضع شده بر زنان و دختران موجی از انتقادهای بین‌المللی را در پی داشته است. سازمان دیده‌بان حقوق بشر ممنوعیت تحصیل دختران در دانشگاه‌ها را «شرم‌آور» خوانده است. ملل متحد گفته است که این تصمیم نقض‌کننده حقوق زنان است.

در همین ماه اکتوبر بود که هزاران دختر و زن به امید راه یابی به دانشگاه در امتحان کانکور شرکت کردند. بسیاری از آن‌ها می‌خواستند داکتر یا معلم شوند و به جامعه شان خدمت کنند. انتونیو گوترش، دبیرکل ملل متحد گفته است که تصمیم اخیر طالبان «نه تنها حقوق مساوی برای زنان و دختران را نقض می‌کند، بلکه تاثیر ویرانگر برای آینده کشور دارد.»

پیش از ممنوعیت تحصیل دختران در دانشگاه‌ها، محدودیت‌های تحصیلی دیگری نیز وضع شده بود. به گونه مثال، دختران نمی‌توانند بالاتر از صنف ششم در مکتب‌ها درس بخوانند. تنها مکتب‌های محدودی در برخی نقاط افغانستان به روی دختران بالاتر از صنف ششم باز بوده است.

دختران و زنان از بسیاری عرصه‌های زندگی عمومی محروم شده اند. آن‌ها حتی اجازه ندارند به پارک‌های تفریحی و کلب‌های ورزشی بروند. حمام‌های عمومی زنانه نیز مسدود شده اند. زنان نمی‌توانند به تنهایی و بدون داشتن محرم شرعی مسافرت کنند و مجبورند سراپای خود را در بیرون از خانه بپوشانند.

این زنان در ولایت هرات مصروف زعفران کاری اند. برخلاف بسیاری عرصه‌های دیگر، این کار برای زنان منع نشده است. بسیاری دختران محروم از مکتب یا به ازدواج پیش از وقت داده می‌شوند و یا به این گونه کارها روی می‌آورند.

بسیاری زنان افغان به محو حقوق شان توسط طالبان تن نمی‌دهند. این زنان در اعتراضی در ماه نوامبر در شهر کابل بنری را با خود حمل می‌کردند که روی آن نوشته شده بود: «وضعیت وحشتناک زنان افغان مایه شرم برای وجدان جهان است.» آن‌هایی که اعتراض می‌کنند، شجاعت بی‌نظیری به خرج می‌دهند. آن‌ها با این کار شان خطر لت و کوب، بازداشت و شکنجه را به جان می‌خرند.

امروزه تحصیل دختران در دانشگاه‌ها امری عادی است. اما برای این امر عادی و حق بدیهی، زنان سال‌ها جنگیده‌اند. در سال ۱۹۰۰ دانشگاه‌های فرایبورگ و هایدلبرگ در آلمان نخستین دانشگاه‌هایی بودند که به طور رسمی به زنان اجازه تحصیل دادند. دانشگاه‌های دیگر هم سال‌های بعد به این دو دانشگاه پیشرو پیوستند. اما مقاومت در برابر زنان در جایگاه پرفیسور یا پژوهشگر همچنان تا سال‌ها ادامه داشت.

در این سال حق رأی زنان به رسمیت شناخته شد. از جنوری سال ۱۹۱۹ به بعد زنان در آلمان حق شرکت در انتخابات را داشتند. آنیتا آگسپورگ یکی از زنانی که برای به دست آوردن این حق سرسختانه مبارزه کرد. سال ۱۹۰۲ نخستین انجمن حق رأی زنان در آلمان توسط او بنا نهاده شد.

۹ زن در مرکز پولیس شهر کولن از سال ۱۹۲۳ اجازه پوشیدن یونیفورم را یافتند. اما مسوولیت آنها محدود به دو حوزه بود: تن‌فروشان و جوانان خطرناک. در دهه‌ی بیست قرن نوزدهم میلادی، بخش های پولیس جنایی که برخی اعضای آن را زنان تشکیل می‌دادند شروع به کار کردند که مسوولیت رسیدگی به جرایم کودکان و نوجوانان تا ۱۴ سال را به عهده داشتند.

الیزابت زلبرت کسی بود که سنگ بنای برابری زن و مرد در جمهوری فدرال آلمان را بنا نهاد. از این سیاستمدار آلمانی از حزب سوسیال دموکرات به عنوان "مادر قانون اساسی" یاد می‌شود. نتیجه‌ی تلاش‌های زلبرت ماده سه قانون اساسی آلمان است: «مردان و زنان برابرند»؛ تنها چند واژه، اما واژه‌هایی که معنا و نقش مهمی در زندگی نسل بعدی بازی کردند.

زنان آلمانی اجازه داشتند گواهینامه رانندگی بگیرند، اما شرط گرفتن آن داشتن اجازه شوهر بود. این شرایط با تصویب "قانون برابری حقوق زنان و مردان" در سال ۱۹۵۸ تغییر کرد.

یک انقلاب جنسی: در دواخانه‌های آلمان قرص‌های ضدحاملگی عرضه می‌شوند. دیگر زنان می‌توانند خودشان در مورد بارداری تصمیم بگیرند. در ابتدا قرص‌های ضدحاملگی را تنها در اختیار زنان متاهلی قرار می‌دادند که چندین فرزند داشتند. اینکه زنی مجرد زندگی جنسی آزادانه‌ای داشته باشد در این زمان هنوز یک رویا بود.

تا سال ۱۹۵۸ مردان صاحب حق تصمیم‌گیری در مورد زن و فرزندان بودند. حتی اگر مردی به همسر خود اجازه کار کردن می‌داد، رسیدگی به امور مالی و مدیریت حقوق زن با مرد بود. تا سال ۱۹۵۸ مردان می‌توانستند مانع از ادامه کار کردن زن شوند. بازکردن حساب بانکی برای زنان آلمانی تا سال ۱۹۶۲ بدون اجازه مرد ممکن نبود.

زنان در ابتدا موظف بودند "زنانه" لباس بپوشند: با دامن و پیراهن. در شهر برمن یک زن کارمند به دلیل پوشیدن یک شلوار قرمز در وظیفه اخراج شد. در روز ۱۴ اکتوبر سال ۱۹۷۰ یک سیاستمدار زن آلمانی دست به کاری زد که تا آن روز سابقه نداشت: لنوته فن‌بوتمر از حزب سوسیال دموکرات در این روز به عنوان نخستین زن با کت و شلوار در پشت تریبون پارلمان قرارگرفت.

در آپریل سال ۱۹۴۴ زنان اجاره یافتند نام فامیل شوهرشان را کنار بگذارند. زنان از این تاریخ به بعد حق یافتند پس از ازدواج نام خانوادگی خود را حفظ کنند. اما برای فرزندشان باید به یک توافق برسند که کدام نام‌خانوادگی را برای او انتخاب می‌کنند.

مردان حق ندارند بدون خواست و اجازه همسر با او رابطه جنسی برقرار کنند. پیش از این تجاوز در چارچوب زندگی زناشویی جرم به شمار نمی‌آمد. مدافعان حقوق زنان بیش از ۲۵ سال برای به رسمیت شناختن تجاوز به عنوان جرم در زندگی زنانشویی جنگیدند.

حق ازدواج برای همه یعنی دو نفر بدون توجه به جنسیت‌شان می‌توانند ازدواج کنند. از این قانون زنان و مردان همجنسگرا بهره می‌برند و می‌توانند کودکی را هم به فرزندی قبول کنند.