و این پدیده نیز زمانی ابعاد بزرگ به خود می گیرد که دولتی محرک آن باشد. نسل کشی (جنوساید) مفهومی که برای این پدپده در نیمۀ قرن بیستم، بعد از پایان جنگ دوم جهانی به تعقیب جنایت های نازیست های آلمان در حق یهودی ها وضع شده است. اما عوامل عمده این پدیده عبارت ا ند از:

نژادگرایی : به گروه خاص قومی تعلق داشتن،
سیاسی: فکر و دیدگاه خاصی داشتن،
مذهبی: وابسته به مذهبی غیر از مذهب حاکم بودن.

یکی از نمونه های این پدیده در دهه دوم قرن بیستم، نابودی دسته جمعی ارمنی های ترکیه در سال 1915/1916 است که در همین روز (24 اپریل) از قر بانیان آن یاد آوری می شود.

یوخین-کونراد فرومه، رییس گروه های اخراج شده های اجباری، پناهندگان و ناقلین از جناح پارلمانی آلمان (از دو حزب دموکرات مسیحی و سوسیال مسیحی ها) در یاد آوری از این روز اظهار داشت:

"امروز برای شهروندان ارمنی ما که در سال های 1915 و 1916 به مناطق خاصی با زور و اجبار رانده شدند، روزی است که آنان در بسیار از مناطق جهان از آن سوگواری و یاد آوری می نمایند.آنان از 1،2 تا 1،5 میلیون قربانیان شان که در اثر انتقال اجباری و کشته های دسته جمعی جان شان (از طفل و کهنسالان از زن ومرد) یاد می کنند که درگورهای دسته جمعی به وسیله امپراطوری عثمانی هامدفون شده اند، اخراج دسته جمعی ارمنی ها، نخستین اخراج دسته جمعی در قرن بیستم است."

اما حکومت ترکیه تا امروز این نسل کشی به صورت دقیق طرح ریزی شدۀ ارمنی ها را به وسیلۀ ترکان عثمانی انکار می نماید. این انکار نسل کشی باعث غارت شأن انسانی قربانیان آن می گردد.

اعتراف به این واقعیت دردناک در ترکیه از جملۀ مسایل ممنوعه (تابویی) به شمار می آید، تا اندازه ای که اقرار به آن از طرف یک شهروند ترکی، مورد مجازات حقوقی او در در ترکیه می گردد. مثلا ً ناموک از مشهور ترین شخصیت ادبی ترکیه و برندۀ جایزه نوبل، به دلیل اعتراف به این نسل کشی از جانب دولتش، مورد تعقیب و آزار مقامات امنیتی و گروه های ناسیونالیستی در کشورش قرار گرفت.

نظر به گزارش "یونیسر" ( کمیساریای عالی پناهندگان پناهندگان در سازمان ملل متحد) یکماه پیش، از 33 میلیون اخراج اجباری، پناهنده و بدون دولت یاد می کند.