پری گل ۳۵ ساله است و مادر چهار فرزند است. او کودکی بیش نبود که هر دو دوستش را در جریان جنگ های مجاهدین با ارتش سرخ شوروی سابق از دست داد. او یکی از هزاران انسانی است که در جریان جنگ های ویرانگر در این کشور معیوب شد.

پری گل می گوید هفت ساله بود که یک راکت به خانه شان اصابت کرد و باعث شد که هر دو دستش برای همیشه قطع گردد. او حالا مادری بی دست است، اما قلبش همانند هر مادر دیگری برای فرزندان و زندگی اش می تپد. او سه دختر و یک پسر خردسال دارد. سه فرزند او مکتب می روند. کوچک ترین کودک وی چهار و نیم ساله و بزرگترین شان ۱۴ ساله است.

پری گل همه کارهای خانه اش را با پاهایش انجام می دهد. او می گوید کودکانش از اینکه او دست ندارد بیشتر از خودش رنج می برند. هرچند امیدوار است که کودکانش بزرگ شوند و او را کمک کنند، اما فعلا بار زندگی بردوش این بانو سنگینی می کند.

با اینکه پری گل هنوز جوان است، اما از چین های صورتش می توان به خوبی دریافت که همسر و مادر بودن بدون دست چقدر برایش سخت تمام شده است. پری گل زندگی غریبانه ای دارد. درآمد ماهیانه وی و شوهرش آنقدر هم نیست که بتوانند کرایه خانه شان را تامین کنند. پری گل می گوید: "من و شوهرم سختی می کشیم، اما نمی گذاریم بچه ها از تحصیل عقب بمانند".

پری گل با پاهایش کیف های زنانه "دستکول" می بافد و در بازار زنانه شهر هرات می فروشد. او می گوید: "قبلا فروش این کیف ها بهتر بود، اما حالا کسی نمی خرد". او هر دو روز می تواند یک کیف ببافد و از هر کدام شان بین ۲۰ تا ۵۰ افغانی فایده به دست آورد.

خانواده این زن معیوب در یکی از مناطق فقیر نشین هرات زندگی می کند و ماهانه برای خانه ای که از گل و چوب ساخته شده است ۳۵۰۰ افغانی کرایه می دهد. شوهر پری گل به عنوان تنظیف محلی به صورت شخصی کار می کند و در برابر انتقال زباله های مردم مبلغ ناچیزی به دست می آورد. او علاوه بر این در کارهای خانه نیز با همسرش کمک می کند.

با این همه سختی، پری گل می گوید: "بیشتر از همه این رنجم می دهد که از میلیون ها دالر کمک های خارجی که برای تغییر زندگی زنان به افغانستان سرازیر شد، اما در زندگی من و فرزندانم تغییری وارد نشد". او می افزاید: "با اینکه دست ندارم، اما نمی خواهم مرا ضعیفه و ناتوان بگویند. زنان افغان باید تلاش کنند و توانایی هایشان را خودشان نشان بدهند". نویسنده: رضا شیرمحمدی