اطفال یک سوم جمعیت جهان را تشکیل می دهند، اما به گفته یونیسیف در گزارشی که به روز سه شنبه انتشار داده است، نصف همه آوارگان اطفال می باشند. این گزارش که با عنوان « بی خانمان:افزایش بحران آوارگان و اطفال مهاجر» انتشار یافته است، حاکی از آن است که شمار اطفال آواره در ده سال اخیر دو چند گردیده است.

تید چیبن مدیر برنامه های یونیسیف در ژنیو گفته است:« آنچه مهم است اینکه، این اطفال، اطفال در حال حرکت اند و می بایست با آن ها مانند طفل رفتار شود. آن ها مستحق حفاظت اند. آن ها نیاز به خدمات مانند تعلیم و تربیت دارند.»

از جمله این ۲۸ میلیون طفل، ۱۰ میلیون آن اطفال آواره اند و یک میلیون شان درخواست پناهندگی داده اند که موقعیت شان تا حال تعیین نشده است. بقیه ۱۷ میلیون اطفال بیجا شده توسط جنگ ها اند و در درون مرزهای کشورهای شان زندگی می کنند.

این گزارش می گوید که ۴۵ درصد این اطفال آواره فقط از دو کشور سوریه و افغانستان می باشند.

اطفالی که به آن ها اشارت شد به طور فزاینده ای تنها سفر می کنند و ۱۰۰ هزار طفل زیر سن (صغیر) بدون همراه در سال ۲۰۱۵ میلادی در ۷۸ کشور درخواست پناهندگی داده اند که سه بار بیشتر از تعداد درخواست دهندگان در سال ۲۰۱۴ می باشد.

۲۵۰ میلیون طفل در گیر جنگ اند

این گزارش تخمین می کند که ۲۰ میلیون طفل دیگر مهاجرانی اند که از کشورشان در ضمن سایر موارد به دلیل فقر و خشونت دار ودسته ها بیرون رانده شده اند.

گزارش می افزاید که اطفال آواره و مهاجر در معرض خطراتی مانند غرق شدن به هنگام عبور از بحرها، فقر غذائی، ضیاع آب بدن، اختطاف، تجاوز جنسی و قتل قرار دارند. وقتی که آن ها به کشورهای دیگری می رسند، معمولاً با تبعیض و بیگانه ستیزی رو به رو می شوند.

ایملی گرین نویسنده این گزارش گفته است که :«جهان داستان های کودکان آواره یا یک کودک در یک زمان معین را می شنود و جهان قادر است برای آن طفل کمک کند، اما همین که در مورد میلیون ها طفل صحبت می کنیم با عث خشم باور نکردنی می شود و بر لزوم پرداختن به این معضل در حال افزایش تاکید می نماید.»

یونیسیف از جامعه بین المللی تقاضا کرده است تا برای این اطفال امکانات حفاظت، تعلیم وتربیت و خدمات صحی را فراهم سازند و از حکومت ها درخواست می نماید تا به عوامل ریشه ئی بپردازند که موجب اینهمه حرکت های گسترده آوارگان و مهاجران می گردند.

جوستین فارسیت معاون مدیر اجرائی یونیسیف گفته است که « ما آرزو داریم تا شاهد یک سلسله تعهدات روشن و اقدامات عملی باشیم. سهم گیری برای کشیدن این بار منصفانه نیست. بیشترین بار را برای حمایت ( از این اطفال) کشورهای همسایه و یا فقیر ترین کشورها متحمل می شوند.»