مقام های صربی روزانه هزاران تن از مهاجران را به مرز مشترک با کرواسیا انتقال می دهند و آن جا آن ها را در یک مزرعه پیاده می کنند.

داوطلبان کمک بالاپوش های پلاستیکی ضدباران در میان آوارگان توزیع می کنند. چند روز است که این جا بارش شدید باران ادامه دارد.

از این جا تا کرواسیا چند صد متر مانده است. مقام های صربی این مساله را که آوارگان را هدفمندانه به مرز مشترک با کرواسیا انتقال می دهند، به طور رسمی رد می کنند.

آوارگان برای رسیدن به مرز کرواسیا از یک مزرعه جواری می گذرند. حضور آن ها در این جا غیرقانونی است.

صربستان این جا و در این تابلو از مسافران "خداحافظی و آرزوی دیدار دوباره" می کند که منظورش به احتمال قریب به یقین پناهجویان نیست.

سارا و یوسف سه هفته پیش با فرزندانشان از سوریه فرارکردند. آن ها طی یک سفر نُه ساعته در بس صربستان را پشت سر گذاشته اند. حالا در کرواسیا بس بعدی در انتظار آن ها است.

در میان آوارگان اطفالی هم هستند که در راه طولانی فرار از والدین شان جدا شده اند.

این بار در خاک کرواسیا آوارگان در عرض چند دقیقه به بس دیگر انتقال داده می شوند.

در یک منطقه کوچک مرزی، اردوی کرواسیا یک کمپ کوچک متشکل از خیمه ایجاد کرده است. این جا مهاجران می توانند کمی استراحت کنند و کمک طبی دریافت نمایند.

آن ها 24 ساعت بعد به یک بس دیگر انتقال داده می شوند که هدفش مرز با هنگری است.

احمد و وینوس قصه می کنند: "ما شش ماه است که در یونان به سر می بریم. فرزند ما در ترکیه به دنیا آمد." آنها از یک روستا در نزدیکی شهر لاذقیقه سوریه اند و می گویند در نتیجه حملات بمب افکن های روسی همه چیز شان را از دست دادند.

عبدلامیر ۴۹ ساله است. این مرد عراقی ده سال گذشته را در فرار زندگی کرده است. او در فبروری ۲۰۱۶ به آلمان رسید. او می گوید: "در نزدیکی یک جزیره یونانی یک کشتی محافظ ساحلی نمایان شد و ما همه تا حد مرگ هراسناک شدیم."

فرمان جوان ۱۸ ساله پاکستانی با لبخند می گوید: "من دیروز از طریق ترکیه به بلغاریا رسیدم. من باید مانند دیگران به آلمان برسم. آلمان بسیار زیبا است. من به عنوان آشپز خوب می توانم کار کنم."

وسیم جوان ۲۸ ساله پاکستانی (با تی شرت سفید) می گوید: «من سه بار از صربستان به بلغاریا برگشت خورده ام. اما من بار دیگر تلاش می کنم. به هر قیمتی که شود من به آلمان می روم.»

در کمپ "پاستروگور" در بلغاریا در مجموع مهاجرین جوان از افغانستان و پاکستان به سر می برند. فقط دو دو خانواده از مغول‌های چین در این کمپ هستند. آنها نیز می خواهند به آلمان بروند. آنها می گویند: "چون ما مغول هستیم، در چین پیهم سرکوب می شویم."

این مهاجر پاکستانی می‌گوید سفر قاچاقی از کشورش تا آلمانی برایش ۶۰۰۰ دالر تمام می‌شود. علی (نفر چپ) از دو هفته به این سو در کمپ "پاستروگور" بلغاریا به سر می برد. او می گوید: "من باید خود را به آلمان برسانم. باید خانواده ام را در پاکستان از نظر مالی حمایت کنم. من می‌توانم تکسی‌رانی کنم.»

این جوان ۲۲ ساله ایرانی می گوید: "من یک مسیحی هستم و مسلمانان در این کمپ همواره مرا توهین می کنند. من فکر می کنم که می توانم در بلغاریا بمانم. در هر صورت اش باید از پیروان ادیان دیگر فرار کنم. آنها مرا اذیت می کنند."

این مرد (طرف راست در تصویر) از سرپرست کمپ "پاستروگور" در بلغاریا تقاضا می کند: "آقا، لطفاً مرا به پاکستان دیپورت کن." او می‌خواهد نزد کودک‌اش باشد چونکه خیلی بیمار است. او با دردش تنها نیست، بعضی از مردان افغانستان نیز می‌خواهند برگردند.

هورام از پاکستان از چند روز به این سو در کمپ "سوبوتیچا" در صربستان به سر می برد. او چندی پیش تلاش کرد که از مرز هنگری عبور کند. او می گوید که در آنجا پولیس او را لت و کوب کرد.

عمر چیداد از یازده ماه به این سو در فرار است. در این میان این جوان ۲۳ ساله پاکستانی در صربستان رسیده است و می‌خواهد به ایتالیا برود. او امیدوار است که در آنجا به سرعت به عنوان پناهنده قبول شود.

این مرد جوان از سوریه در مرز هنگری - صربستان می گوید: "من دو هفته است که در کلبیجه هستم و امیدوارم که به زودی بتوانم در هنگری تقاضای پناهندگی بدهم. اگر جنگ در سوریه پایان یابد، می خواهم به وطنم برگردم. خودم اینجا دلم آنجاست."

شاید تاثیر شایعات قاچاقبران است که این مهاجر جوان افغان می گوید: "خانم مرکل چه کرد؟" او که از یک هفته به این سو در منطقه ترانزیتی در مرز هنگری- صربستان گیر مانده است، می افزاید: "مرکل همه ما را دعوت کرده است. و حالا؟ حالا مرز ها مسدود شده اند، چرا؟"