روز جمعه ۱۴ جون در شهر بیهاج بوسنیا در مجاورت کمپ «بیرا» در حدود ۵۰۰ نفر در یک چمنزار کمپ زدند. به دلیل اینکه آنها توسط سازمان بین المللی مهاجرت «آی او ام» راجستر نشده اند، هیچ نوع مواد غذایی دریافت نمی کردند. اما بعد از ظهر جمعه بس های پولیس آمدند تا آنها را به جای دیگری انتقال دهند.

تخمین زده می شود که در اینجا در بیهاج شش تا هشت هزار پناهجو بود و باش داشته باشند که ۲۰ درصد نفوس این منطقه را تشکیل می دهند. کمپ ها بسیار کوچک اند. بسیاری ها در خانه های غیر مسکونی زندگی می کنند. همه روزه از دزدی صحبت می شود. در رسانه های اجتماعی گفته می شود که در اینجا ناامنی حاکم است. ملی بس ها ده کیلومتر دورتر از این شهر در یک جاده خاکی توقف کرده اند و پناهجویان به راه شان ادامه می دهند.

این محل چندین دهه محل تخلیه زباله های شهری بوده است. باشندگان می گویند که گازمتان در اینجا افزایش یافته است. فقط پنج کیلومتر دورتر از این جا بعد از زمین های ماین گذاری شده قدیمی، مرز اتحادیه اروپا موقعیت دارد. در اینجا فقط سه خیمه و یک تانکر آب آشامیدنی وجود دارد و بوی آزاردهنده دارد. توالت، حمام، برق و هیچ امدادگری در اینجا وجود ندارد.

عبدالرحیم بلال از یک موتر ترانسپورت پولیس پیاده شد. او از درد ناله و فریاد می کرد، اما پاسخی نشنید. اندکی بعد او دست بر شکم بر روی زباله ها افتاد. بعد از تقاضای زیاد، پولیس آمبولانس را خبر کرد. این کار نیم ساعت طول کشید. او سه روز بعد از شفاخانه مرخص شد.

نیروهای پولیس در طی چند روز همواره پناهجویان را به وچیاک انتقال دادند. آنها از نقاط مختلف شهر، از سرک ها و ایستگاه های قطار جمع شده اند. در وچیاک اکنون شمار کمی از پناهجویان دیده می شوند. بسیاری از مردم محل احساس می کنند که از سوی اتحادیه اروپا و حکومت شان تنها گذاشته شده اند. آنها می گویند: «حالا باید به خودمان کمک کنیم.»

عمدتا بیشتر مردان جوان از افغانستان، پاکستان و سوریه و بعضی ها از هند، مصر و نوار غزه به اینجا آمده اند. به آنها روزانه دو بار از سوی دفتر صلیب سرخ محلی نان و سوپ توزیع می شود. کارمندان سازمان بین المللی مهاجرت «آی او ام» با یک موتر سفید آمدند اما کاری انجام ندادند و برگشتند.

کارمندان دفتر صلیب سرخ محلی در بیهاج می گویند که آنها از سوی حکومت سارایوو و سازمان بین المللی مهاجرت «آی او ام» برای مراقبت از پناهجویان و خریداری امکانات، پولی دریافت نمی کنند. به این دلیل چند روز پیش آنها از شهروندان بیهاج خواستار کمک های غذایی شدند.

کسانی که در وچیاک گیر مانده اند، حداقل ده هفته و حتی تا سه سال در راه رسیدن به اروپا بوده اند. آنها از جنگ در سوریه، حملات تروریستی و اعمال خودسرانه پولیس در پاکستان و فرود آمدن راکت ها در غزه سخن می گویند. آنها می گویند: «اگر در کشور ما امکانات زندگی کردن می بود، ما در اینجا نمی نشستیم.»

جمعه الحمید می گوید در سوریه در زندان رژیم اسد بوده است. او از حومه ادلب آمده است. سه سال در بین راه بوده و یک سال را هم در کمپ موریا در جزیره لیسبوس یونان سپری کرده است. این مرد ۲۶ ساله می گوید: «من می خواهم فقط در یک خانه زندگی کنم، چیز دیگری غیر از آن نمی خواهم. از پولیس و از جنایتکاران می ترسم.» سه هزار یورو قاچاقبران برای انتقال او می گیرند. اما او این مبلغ پول در اختیار ندارد.

اینها شعار می دهند که ما می خواهیم صدای ما شنیده شود. یک زن از یک سازمان حقوق بشری فرانسوی این شعار را به طور خوانا برای آنها نوشته است. تلاشی بی نتیجه برای به دست آوردن کمک.

حسن علی با وجودی که در سازمان بین المللی «آی او ام» در کمپ بیرا راجستر شده و در آنجا برای او جایی داده شده بود، اما به وچیاک برگشت داده شد. او گفت: «پولیس من را از شهر دستگیر کرد. وقتی که کارت سازمان بین المللی مهاجرت را به آنها نشان دادم و گفتم که من از بیرا هستم، آنها گفتند که اگر من این را بار دیگر تکرار کنم مورد لت و کوب قرار خواهم گرفت. بعدا آنها من را به اینجا انتقال دادند. نمی دانم چرا.»

مواد غذایی که از سوی صلیب سرخ داده می شود شامل روزانه دو وعده غذایی سوپ است. در اینجا برق، توالت، حمام و هیچ امکانات دیگر برای شستن لباس وجود ندارد. تقریباَ همه آنها را بر روی جلد شان دانه یا زخمی های چرکی دارند و پاهای شان خونین اند. در اینجا داکتر وجود ندارد. کارمندان صلیب سرخ می گویند که مواد کافی برای مراقبت از آنها ندارند.

کوچکترین فرد در میان این کمپ در زباله ۱۲ ساله است. در واقع باید او به کمپ بیرا و یا یک هوتل برده می شد، جایی که زنان وکودکان برده شده اند. پولیس او را نیز گرفت و به وچیاک منتقل کرد. تنها چیزی که او دارد، لباس تن اش است. مسئول این همه اتحادیه اروپا و حکومت بوسنیا خوانده می شود.

اتحادیه اروپا نمی تواند بگوید که آنها چیزی نمی دانند. دو سرباز نیروهای اتحادیه اروپا «ایفور» در وچیاک بودند و همه چیز را دیده اند. آنها به ستاد مرکزی شان گزارش داده اند. این وضعیت قویا جنگ بوسنیا را به یاد می آورد. بیهاج زمانی «زون امن سازمان ملل متحد» بود اما تنها بر روی کاغذ. ناظران سازمان ملل متحد در اینجا بودند. اما هیچ کاری نکردند. مانند سربازان «ایفور» که حالا کاری انجام نمی دهند.