برت استرن تنها ۶ هفته پیش از مرگ مریلین مونرو امکان یافت که سه روز تمام، ساعت‌ها با ستاره‌ی نامدار اما نگون‌بخت تنها باشد. او تنها به پیکر دلربای او، که چیزی از آن برای عموم پنهان نمانده بود، نظر نداشت، بلکه هدف او بیشتر برهنه کردن روح زخمی و خسته‌ی زن تنها بود.

استرن سه روز تمام در هتلی در لس‌انجلس با مریلین مونرو تنها بود و به همراه او چندین شیشه شامپانی خالی کرد. او از زنی که همه او را "بمب سکسی هالیوود" می‌دانستند حدود ۲۶۰۰ عکس گرفت. این عکس‌ها بعدها از گرانبهاترین تصاویر هالیوود شناخته شدند.

سقوط یک ستاره

زمانی که استرن به سراغ مریلین مونرو رفت، بارقه شکوه و موفقیت او خاموش شده بود. او دوران درخشش را پشت سر گذاشته و به گونه‌ای تقدیری و اجتناب‌ناپذیر به اعماق شکست فرو می‌رفت. او به تازگی به خاطر بی‌نظمی و رفتار عصبی از فیلم "چیزی برای دادن" کنار گذاشته شده بود.

در ِزندگی خصوصی او نیز در این تابستان ۱۹۶۲ هیچ چیز پایدار و امیدبخشی باقی نمانده بود. استرن از این واقعیت دردناک آگاه بود که زن بی‌نوا به سوی آخرین ایستگاه زندگی خود می‌رود. او قصد داشت سقوط یک ستاره را ثبت کند و موفق شد. آنچه در عکس‌ها به چشم می‌خورد، روح خسته و پژمرده‌ی زنی است که جامعه را با ارائه تصویری  پرزرق و برق فریب داده بود.

مریلین مونرو که به رغم سادگی در رفتار ظاهری، زنی باهوش بود، از برداشت عکاس باخبر بود. به همین خاطر کوشید نگاتیف برخی از عکس‌ها را با لاک انگشت خط خطی کند تا دیگر قابل استفاده نباشند. اما او در تلاش خود ناموفق بود، زیرا استرن تمام عکس‌ها را منتشر کرد.

به ویژه پس از مرگ غم‌انگیز مریلین مونرو، که در رسانه‌ها با جار و جنجال منعکس شد، آخرین عکس‌های مریلین مونرو گنجینه‌ای در دست استرن بود که آن را به عنوان "سند ویرانی" به نمایش گذاشت.

هنرمندی با دو چهره

مریلین مونرو در اصل نورما جین نام داشت. تغییر نام او به گونه‌ای نمادین شخصیت دوگانه‌ی او را بازتاب می‌دهد.

او در سال ۱۹۲۶ به دنیا آمد، در پرورشگاه و یتیم‌خانه بزرگ شد و با کولباری از دلهره‌ها و کابوس‌ها به دنیای نمایش قدم گذاشت. از ۱۷ سالگی با اندام زیبای خود به عنوان مدل عکاسی شروع به کار کرد. شاید بزرگترین هنر او آن بود که می‌توانست سیمای غمگین (و واقعی) خود را پنهان کند و برای عکاسان و فیلمبرداران ژست‌های خندان و دلفریب بگیرد.

عطش سوزان او به یافتن پناهگاهی گرم و پرمهر بارها به ناکامی انجامید و او در تمام زندگی از سرنوشت زنی درمانده و تنها بیرون نیامد. شاید آخرین تلاش او برای بیرون آمدن از بی‌پناهی، ازدواج با آرتور میلر (۱۹۱۵ – ۲۰۰۵)، نمایشنامه‌نویس نامی، بود.

دوپارگی درونی مریلین مونرو در اوایل دهه ۱۹۶۰ پیوسته شدیدتر می‌شد. چهره عمومی یا سیمای بیرونی او بر سر در سینماها و روی جلد مجلات می‌درخشید. سینمادوستان، به ویژه مردان، برای دیدن این "بمب سکسی" سر و دست می‌شکستند. او  در اوایل ۱۹۶۲ دومین جایزه "گلدن گلوب" را به عنوان "محبوب‌ترین هنرپیشه جهان" دریافت کرد.

اما در همین زمان مریلین مونرو محزون و دلشکسته در انزوایی هولناک فرو رفته بود. روز ۵ اوت جسد بی‌جان او را در اتاق هتلی یافتند. مرگ او رسما "خودکشی" ثبت شد، گرچه تا امروز واقعیت امر روشن نشده است.

او روز ۸ اوت در گورستان "وست وود" در لس‌انجلس به خاک سپرده شد. آن روز قرار بود با همسر سابقش جو دی‌ماگیو یک بار دیگر عروسی کند.

نمایشگاه مجموعه‌ای از آخرین عکس‌های مریلین مونرو در گالری هنری شهر پادربورن (در غرب آلمان) تا ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۲ ادامه دارد.