دوستدار در سال ۱۳۱۰خورشیدی زاده شد. تحصیلات فلسفی خود را در آلمان به پایان برد. او در سال ۱۳۵۰ خورشیدی مدرک دکترای خود را در رشته اصلی فلسفه از دانشگاه بن دریافت کرد. رساله دکترای دوستدار به "رابطه اخلاق و ارادهٔ سلطه‌گرا در آثار نیچه" می‌پردازد.

دوستدار چند سال به تدریس فلسفه در دانشگاه تهران سرگرم بود تا اینکه پس از بسته شدن دانشگاه‌ها و انقلاب فرهنگی از دانشگاه اخراج شد و بار دیگر برای همیشه به آلمان آمد و در این کشور ساکن شد.

او یکی از نادرترین منتقدان فرهنگ دینی در ایران به شمار می‌رفت و به همین دلیل میان تمامی اندیشمندان یکه و منحصر به فرد بود.  نقد در کارهای دوستدار بی امان بود. بسیاری این سازش ناپذیری او را نمی‌پسندیدند، اما نقد او در پیوند با بحران ژرفی بود که سراسر تاریخ و فرهنگ ایران را به زعم او فرا گرفته بود.

از میان تالیفات او می‌توان به «امتناع تفکر در فرهنگ دینی»، «ملاحظات فلسفی در دین و علم»، «درخشش‌های تیره»، «خویشاوندی پنهان» و«زبان و شبه‌زبان فرهنگ و شبه‌فرهنگ» اشاره کرد.

دویچه وله فارسی پیشتر مستندی درباره آرامش دوستدار تهیه کرده که در آن به جنبه های مختلف زندگی شخصی و فعالیت‌های فکری او پرداخته شده است.