هنگامی که دولت و پارلمان آلمان در ماه دسامبر سال ۲۰۰۱ میلادی در مورد اعزام سربازان ارتش آلمان به افغانستان تصمیم‌گیری کردند، این مأموریت حداکثر ۱ هزار و ۲۰۰ نفر را در بر می‌گرفت. در حال حاضر اما شمار سربازان آلمانی مستقر در افغانستان بر ۳ هزار و ۳۰۰ نفر بالغ می‌شود، یعنی حدود سه برابر شمار آغازین. درخور توجه آنکه فرانتس یوزف یونگ، وزیر دفاع آلمان و ژنرال‌هایش خواهان اعزام سربازانی بیشتر به افغانستان هستند. قصد آن است که این تعداد به ۴ هزار و ۵۰۰ نفر افزایش یابد.

هر چه مأموریت نیروهای بین‌المللی ایساف در افغانستان بیشتر طول می‌کشد، نه تنها آلمان که کل سازمان ناتو، سربازان بیشتری به این کشور اعزام می‌کند. شمال افغانستان که نیروهای آلمانی در آنجا مستقر هستند، مدتها از امنیت و آرامشی نسبی برخوردار بود، اما اکنون وضعیتی دیگر حاکم است. پایگاه سربازان آلمانی در قندوز بارها و بارها مورد حمله قرار گرفته و می‌گیرد و عاملان سوقصدهای انتحاری پیوسته در کمین گشت‌های ارتش آلمان هستند. اولریش کیرش (Ulrich Kirsch)، از اتحادیه نیروهای ارتش آلمان معتقد است که نیروهای طالبان و شبکه القاعده به مناطق شمالی افغانستان رخنه کرده‌اند.

وی در این باره خاطرنشان می‌سازد: «طیف خطرات و تهدیداتی که ما با آنها روبرو هستیم، بسیار گسترده است، از دام‌های انفجاری گرفته تا سوقصدهای گوناگون. کم و کیف دام‌های انفجاری پیوسته در حال تغییر است، چرا که نیروهای طالبان و القاعده پیوسته در پی راه‌های جدید هستند. از آن گذشته، مقابله کردن با سوقصدهای انتحاری هم به هیچ وجه میسر نیست.»

به گفته اولریش کیرش، در هفته‌های گذشته، یعنی هفته‌های پیش از تمدید مأموریت سربازن آلمان در افغانستان، اوضاع بشدت خطرناک و پرتنش بوده است: «سوقصدهایی که در حال حاضر روی می‌دهند، بدون شک به مسئله تمدید مأموریت نیروهای آلمانی مرتبط است. ما باید این نکته را در نظر داشته باشیم که دشمنان ما در افغانستان، رسانه‌ها و روزنامه‌های ما را پیوسته دنبال می‌کنند و طبیعی است که بحث‌های داغ و تا حدودی مبالغه‌آمیزی که در آلمان صورت می‌گیرد، از دید آنان دور نمانده است.»

هر چه شمار سوقصدها به نیروهای آلمانی در افغانستان بیشتر باشد و خبرهای موفقیت‌آمیز کمتر، به همان میزان نیز صدای منتقدان به مأموریت ارتش آلمان در افغانستان بلندتر خواهد شد. در این رابطه پرسش‌های زیادی مطرح می‌گردد، از جمله اینکه آیا آلمان با حضور در افغانستان واقعا از امنیت خود نیز دفاع می‌کند؟ و آیا در روند بازسازی در افغانستان پیشرفت حاصل شده؟

مردم آلمان مخالف حضور در افغانستان

اکثر آلمانی‌های شرکت‌کننده در نظرسنجی‌ها به این پرسش‌ها پاسخی منفی می‌دهند. با وجود این، دولت آلمان بر لزوم انجام این مأموریت پافشاری می‌کند و با توجه به اکثریتی که در پارلمان دارد، بر آن است که این مأموریت را گسترش دهد.

یورن تیسن، از فراکسیون سوسیال دمکرات در پارلمان آلمان در این رابطه می‌گوید: «سوقصدها در افغانستان فعالیت‌های بازسازی در عرصه مدنی را هدف قرار می‌دهند، چرا که این فعالیت‌ها موفقیت‌آمیز و مثبت بوده. سوقصدها علیه ارتش و سربازان آلمان از طرف کسانی انجام می‌گیرد که نه خواهان برقراری صلح در افغانستان هستند و نه خواهان بازسازی مدنی در این کشور. این تأسف‌برانگیز است که چنین سوقصدهایی روی می‌دهند، اما این‌ها در عین حال شاهدی هستند بر این مدعا که سیاست ما در افغانستان با موفقیت همراه بوده است. انتقال این امر به اذهان مردم در آلمان دشوار است، ولی انجام آن بسیار ضروری است.»

البته همه نمایندگان پارلمان آلمان در این مورد هم‌نظر نیستند. به ویژه بسیاری از سیاستمداران جناح اپوزیسیون حتی با کل مأموریت سربازان آلمانی در افغانستان مخالفت می‌ورزند.

در میان سیاستمدارانی که به احزاب ائتلافی حاکم در آلمان تعلق دارند نیز مخالفانی دیده می‌شود، از جمله ویلی ویمر، از حزب دمکرات مسیحی. وی خواهان خروج نیروهای آلمانی از افغانستان است، چرا که به اعتقاد او، آلمان هر روز بیشتر در دام جنگی گرفتار می‌شود که در واقع به او ربطی ندارد.

او در این باره تصریح می‌کند: «اگر در سیاست افغانستان و نیز سیاست‌هایی که در ارتباط با افغانستان اتخاذ می‌شوند، تغییری روی ندهد و ما همچنان در دام جنگی گرفتار بمانیم که به گفته‌ی کارشناسان بریتانیایی ممکن است، ۴۰ سال طول بکشد، باید بگویم که اکنون وقت آن رسیده که از افغانستان خارج شویم.»

نینا ورک‌هویزر / رادیو دویچه وله