جایزه نوبل صلح ۲۰۲۵ به ماریا کورینا ماچادو، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا تعلق گرفت. کمیته نوبل در راستای تصمیم خود اعلام کرد که از تلاش‌های این سیاستمدار ونزوئلایی در راستای "تحقق و احراز حقوق دموکراتیک برای مردم ونزوئلا و گذار این کشور از دیکتاتوری به دموکراسی" تقدیر می‌کند. این کمیته در بیانیه خود همچنین بر "ایستادگی قاطعانه" ماچادو در برابر نیکلاس مادور، رئیس‌جمهور خودکامه ونزوئلا تأکید کرده است.

نوبل صلح ۲۰۲۴ به موسسه مردم‌نهاد ژاپنی "نیهون هیدانکیو" (Nihon Hidankyo) تعلق گرفت. این موسسه از سوی بازماندگان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی ژاپن تأسیس شده و تلاش خود را وقف مبارزه با سلاح‌های هسته‌ای در جهان کرده‌ است. این نهاد به خاطر مستند کردن روایت شاهدان عینی این بمباران‌ها تحسین شده زیرا به زعم کمیته نوبل "این روایت‌ها کمک می‌کنند تا از سلاح‌های هسته‌ای هرگز دوباره استفاده نشوند".

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۲۳ به نرگس محمدی تعلق گرفت. کمیته نوبل در بیانیه‌ای نرگس محمدی را به دلیل "مبارزه علیه سرکوب زنان و تلاش برای تقویت و تحکیم حقوق بشر و آزادی برای همگان" شایسته دریافت این جایزه اعلام کرد. رئیس کمیته نوبل، در سخنان خود گفته بود اعطای جایزه به او در عین حال تقدیر و ستایش از "صدها هزار شهروند ایرانی است که سال گذشته علیه تبعیض و سرکوب رژیم مذهبی جمهوری اسلامی دست به اعتراض زدند."

نوبل صلح ۲۰۲۲ به طور مشترک به یک شخص و دو نهاد مدنی اهدا شد: آلس بلیاتسکی (وسط در تصویر)، رئیس سازمان حقوق بشر بلاروس (ویاسنا)، نهاد مدنی "مموریال روسیه" و "مرکز آزادی‌های مدنی" از اوکراین. "مموریال روسیه" در سال ۱۹۸۶ با هدف زنده نگهداشتن یاد قربانیان رژیم کمونیستی در اتحاد جماهیر شوروی تأسیس شد. "مرکز آزادی‌های مدنی" نیز جنایات جنگی علیه مردم اوکراین را پس از شروع جنگ مستند کرده است.

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۲۱ به طور مشترک به ماریا رسا (چپ) و دمیتری موراتوف دو روزنامه‌نگار فیلیپینی و روسی اهدا شد تا از تلاش آنها برای آزادی رسانه تقدیر شود. ماریا رسا یکی از بنیانگذاران و سردبیر پورتال خبری Rappler است و بارها به خاطر فعالیت‌های رسانه‌ای در فیلیپین دادگاهی شده است. موراتف از بنیانگذاران روزنامه روسی نوایا گازتا است که توقیف شده است.

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۲۰ به برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد (WFP) تعلق گرفت. رئیس کمیته نوبل نروژ در اسلو به فعالیت‌های این نهاد بین‌المللی در راه مبارزه با گرسنگی اشاره کرد و گفت که تلاش این سازمان به برقراری صلح در مناطق بحران‌زده کمک کرده است. مرکز برنامه جهانی غذا در شهر رم پایتخت ایتالیا قرار دارد. این نهاد سالانه به حدود صد میلیون نفر در ۸۸ کشور جهان کمک غذایی می‌کند.

نوبل صلح ۲۰۱۹ را ابی احمد علی، نخست وزیر اتیوپی کسب کرد. کمیته نوبل به دلیل اقدامات ابی احمد علی در آزادسازی فضای سیاسی در داخل کشور و نیز برقراری صلح با اریتره، او را شایسته دریافت این جایزه شناخت. در دوران نخست‌وزیری او بسیاری از زندانیان سیاسی آزاد شدند، شکنجه منع شد و او دست به اصلاحات گسترده‌ای زد. ابی احمد همچنین توجه ویژه‌ای به مسایل زیست‌محیطی دارد.

جایزه نوبل صلح ۲۰۱۸ مشترکا به دنیس موکویگی، پزشک اهل کنگو و نادیا مراد، فعال حقوق بشری اهل عراق اهدا شد. موکویگی از چهره‌هایی سرشناسی است که در زمینه مبارزه با ناقص‌سازی جنسی زنان فعالیت‌های گسترده‌ای داشته است. نادیا مراد در اوت ۲۰۱۴ به مدت سه ماه در چنگ داعش بود و به برد‌‌گی جنسی گرفته شده بود. نادیا مراد پس از گریز از چنگ داعش و مهاجرت به اروپا فعالیت خود را در راه کمک به ایزدی‌ها آغاز کرد.

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۱۷ به "کمپین بین‌المللی برای نابودی سلاح‌های هسته‌ای" (ican) به دلیل تلاش‌های این گروه برای از بین بردن سلاح‌های هسته‌ای داده شد. این کمپین در سال ۲۰۰۷ در حاشیه کنفرانس بازبینی قرارداد منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای و با محوریت گروه "پزشکان علیه سلاح‌های هسته‌ای" شکل گرفت و در حال حاضر ۴۵۰ گروه و سازمان مخالف سلاح هسته‌ای از ۱۰۰ کشور را  در برمی‌گیرد.

جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۶ به خوآن مانوئل سانتوس، رئیس جمهور کلمبیا تعلق گرفت. این جایزه برای تلاش رئیس جمهور کلمبیا در راستای پایان بخشیدن به پنج دهه جنگ خونین داخلی با رزمندگان فارک به او اهدا شد.

جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۵ میلادی به هیأت چهارگانه گفت‌وگوی ملی تونس رسید. کمیته صلح نوبل اعلام کرد، کوشش‌های هیأت یادشده در جهت برقراری دمکراسی در تونس پس از بهار عربی آن را شایسته دریافت این جایزه کرده است.

جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۴ به ملاله یوسف‌زی (نفر دوم از چپ)، دختر ۱۷ ساله پاکستانی و کایلاش ساتیارتی، فعال حقوق کودکان هند اهدا شد. این دو به خاطر فعالیت‌ها‌یشان برای تحقق حقوق کودکان این جایزه را دریافت کردند.

آکادمی علوم سوئد سازمان "بازدارندگی از به کارگیری جنگ‌افزارهای شیمیایی" را به دلیل "تلاش‌های گسترده خود برای از بین بردن سلاح‌های شیمیایی" شایسته دریافت جایزه نوبل صلح در سال ۲۰۱۳ دانست. این سازمان در سال ۱۹۹۷ تأسیس شد و بر اساس قراردادی جداگانه با سازمان ملل متحد همکاری دارد. وظیفه اصلی این سازمان نظارت بر اجرای کنوانسیون سازمان ملل در مورد سلاح شیمیایی در جهان است.

کمیته نوبل در اسلو در سال ۲۰۱۲ جایزه نوبل صلح را به اتحادیه اروپا اهدا کرد. پیشتر نیز نهادهای بین‌المللی موفق به دریافت نوبل صلح شده بودند. این جایزه به خاطر پیشبرد صلح و دموکراسی در اروپا به این نهاد اعطا شد.

کمیته نوبل سه فعال زن، الن جانسون-سیرلیف رئیس‌جمهور لیبریا، توکل کارمن از یمن و لیما گبووی فعال حقوق بشراهل لیبریا را برندگان نوبل صلح ۲۰۱۱ معرفی کرد. الن جانسون-سیرلف ۷۲ ساله، نخستین زن در قاره آفریقاست که به ریاست دولت رسیده است. توکل کارمن یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های مبارزات مردمی در یمن و از بنیانگذاران نهاد "روزنامه‌نگاران زن مستقل" این کشور است. لیما گبووی، اهل لیبریا فعال حقوق زنان است.

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۱۰ میلادی به نویسنده چینی لیو شیائوبو تعلق گرفت. کمیته نوبل صلح او را به دلیل مبارزه‌ای طولانی و بدون خشونت برای حقوق اولیه انسان‌ها در چین شایسته دریافت این جایزه دانست.

باراک اوباما دسامبر ۲۰۰۹ در جریان بازدیدی کوتاه از اسلو، جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. بسیاری از منتقدان بر این باور بودند رئیس‌جمهور آمریکا این جایزه‌ی غافلگیر‌کننده را بسیار زود و حتی به عنوان پیش‌پرداخت دریافت کرد. اوباما برنامه خود برای جهانی عاری از سلاح‌های اتمی را معرفی کرده اما هنوز آن را عملی نکرده است.

مارتی آهتيساری، رئيس‌جمهور پیشين فنلاند، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل صلح در سال ۲۰۰۸ بود. کميته نوبل این جایزه را به ‌خاطر خدمات این سیاستمدار ۷۱ ساله در جهت حل بسیاری از کشمکش‌های بین‌المللی به او اهدا کرد. آهتيساری، از جمله، از سال ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۳ رئیس "گروه‌کاری بوسنی ـ هرزگوینا" بود. یکی از مهم‌ترین ماموریت‌های موفقیت‌آمیز او امضای توافق‌نامه بین شورشيان جنبش استقلال‌طلب " آچه" و دولت مرکزی اندونزی بود.

راجندرا پاچائوری، رئیس هیئت بین‌المللی تغییرات جوی سازمان ملل متحد و ال گور، معاون رئیس جمهور آمریکا در دوره بیل کلینتون، در سال ۲۰۰۷ به پاس مبارزات خود برای جلوگیری از تغییرات جوی جایزه نوبل صلح را دریافت کردند.

محمد یونس (راست در تصویر)، اقتصاددان بنگلادشی که "بانک‌دار فقر" خوانده می‌شد همراه مسمات تسلیم بیگم، مدیر بانکی که او بنیان‌گذاری کرد سال ۲۰۰۶ جایزه نوبل صلح را دریافت کردند. این بانک به فقرا اعتبار مالی پرداخت می‌کرد. محمد یونس در این فاصله از پست خود کناره‌گیری کرده است. وی در بنگلادش شخصیتی مورد مناقشه به شمار می‌رود.

آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای و مدیر کل آن محمد البرادعی (تصویر) در سال ۲۰۰۵ جایزه نوبل صلح را از آن خود کردند.

وانگاری ماتای به عنوان نخستین زن آفریقایی سال ۲۰۰۴ موفق به دریافت نوبل صلح شد. این پروفسور کنیایی به پاس خدمات خود در زمینه توسعه، دموکراسی، صلح، مبارزه برای حقوق زنان و همچنین تلاش بی‌وقفه برای حفاظت از محیطز‌یست جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. وانگاری ماتای که ۲۵ دسامبر ۲۰۱۱ درگذشت "مادر درختان" لقب گرفته بود.

حقوق‌دان ایرانی، شیرین عبادی به عنوان نخستین زن مسلمان برای "شایستگی ویژه در خدمت به صلح" موفق به دریافت نوبل صلح سال ۲۰۰۳ شد. کمیته نوبل با اهدای این جایزه به شیرین عبادی تلاش وی برای دموکراسی، حقوق اولیه انسان‌ها، به ویژه حقوق زنان و کودکان در ایران را ارج نهاد.

جیمی کارتر، سی و نهمین رئیس‌جمهور آمریکا در سال ۲۰۰۲ از سوی آکادمی نوبل برنده جایزه صلح شناخته شد. اقای کارتر این جایزه را به پاس خدماتش برای یافتن راه‌حل‌های صلح‌آمیز برای بحران‌های بین‌المللی و پیشبرد دموکراسی و حقوق بشر در جهان دریافت کرد.

کمیته نوبل صلح جایزه سال ۲۰۰۱ را به طور مشترک به کوفی عنان و سازمان ملل متحد اهدا کرد. عنان که در بین سال‌های ۱۹۹۷ و ۲۰۰۶ دبیر کل سازمان ملل بود، در دوره طولانی فعالیت‌اش برای سازمان ملل، چندین جایزه صلح و حقوق بشری، از جمله ۴ عنوان دکترای افتخاری از ۴ قاره و جایزه ساخاروف پارلمان اورپا (۲۰۰۳) دریافت کرد. او در ماه اوت سال ۲۰۱۸ در سن هشتاد سالگی درگذشت.

کیم دای جونگ، رئیس‌جمهور سابق کره جنوبی در سال ۲۰۰۰ به خاطر سیاست‌های تنش‌زدایی در برابر کره شمالی جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.