همه جزایر "اوتانگ جاوه" در کنار هم ۱۲ کیلومتر مربع وسعت دارند و بلندی هیچ کدام (نسبت به سطح آبهای آزاد) بیشتر از سه متر نیست. در اطراف این جزایر چشم تا خط افق فقط آب اقیانوس آرام را می‌بیند. ساکنان این جزایر به دست و پنجه نرم کردن با آب و باد عادت دارند. تغییرات اقلیمی اما زندگی دشوار در این منطقه را دشوارتر کرده است.

سکونت در این جزایر حدود ۲ هزار سال قدمت دارد. رقص‌های چند صد ساله که برخی از آنها داستان‌هایی از عناصر قدرتمند طبیعت روایت می‌کنند، بخش مهمی از فرهنگ پلی‌نزی جزایر مرجانی "اوتانگ جاوه" هستند.

ساکنان این جزایر کلبه‌های خود را از سال‌های دور با درخت نارگیل و پاندانوس می‌سازند. در زندگی مردم محلی عنصری که سنخیت چندانی با سنت منطقه ندارد، روشنایی لامپ است؛ نوری که برق آن را پنل‌های سولار از تابش خورشید تأمین می‌کنند.

کودکانی مانند ویلسون آیونگا هشت ساله (تصویر) نخواهند توانست تا سنین بالا در این منطقه بمانند. وقتی سطح آب دایم افزایش می‌یابد، چاره‌ای جز نقل مکان به جزایر دیگر یا رفتن به خشکی نیست.

تصاویر هوایی از زیبایی‌های "لوانیوا"، پرجمعیت‌ترین جزیره مجمع‌الجزایر "اوتانگ جاوه" را بهتر نمایان می‌کنند. اما روی زمین شرایط به گونه‌ای دیگر است: دولت خدمات چندانی به ساکنان ارائه نمی‌کند؛ آموزش و بهداشت عرصه‌هایی هستند که کمبودهای جدی دارند.

پیامدهای تغییرات اقلیمی در جزیره "هنوا آیکو" به خوبی دیده می‌شود. آب دریا به حدی بالا آمده که به میانه‌های جزیره رسیده و آن را به دو بخش تقسیم کرده است. این خطر وجود دارد که دیگر جزیره‌های منطقه هم به سرنوشتی مشابه دچار شوند.

تنها بالا آمدن سطح آب اقیانوس زندگی روی جزایر را تهدید نمی‌کند. تندبادهای ویرانگری که پیامد تغییرات اقلیمی هستند هم از ساکنان قربانی می‌گیرند.

تلاش پاترون لالیانا، از ساکنان محلی، برای پرورش گیاه چندان راه به جایی نمی‌برد. خاکی که به طور طبیعی چندان غنی نیست، در پی بالا آمدن آب اقیانوس حالا شورتر هم شده است.

سارا آبورا تمام زندگی خود در "اوتانگ جاوه" بوده است. از روستایی که او در آن دوران کودکی خود را سپری کرد، امروز اثری نیست. آب، روستا و هر آنچه در آن بود را بلعیده است.

در سال‌های نه چندان دور در این محل روستایی سرزنده با ۴۰ خانه و یک گورستان وجود داشت. امروز از آن چیزی جز ساحلی ماسه‌ای و باریک باقی نمانده است.

آداب و سنن ساکنان جزایر "اوتانگ جاوه" در پیوندی تنگاتنگ با طبیعت و جزایر قرار دارند. بسیاری از ساکنان از دست دادن جزیره‌ها را وداع با بخشی از هویت خود می‌دانند.

هر روز احتمال اینکه ساکنان "اوتانگ جاوه" مجبور به ترک محلی زندگی‌شان شوند، بیشتر می‌شود. اگرچه آنان هنوز ناامید نشده‌اند. ساکنان می‌خواهند در همان محلی بمانند که اجدادشان در ۲۰۰۰ سال گذشته زندگی کرده‌اند. آنان نمی‌خواهند "آوارگان اقلیمی" باشند.