اگر چه سه تن از آنان پس از پخش یک نوار ویدیویی تهدیدآمیز توسط فرستنده‌ی آمریکایی "ای.بی.سی." در رابطه با اردوگاه‌های آموزشی بازداشت شده‌اند، اما هفت تن دیگر هنوز آزادانه می‌گردند.

مردان در فیلم ویدیویی، چهره‌های خود را با باشلق‌های سیاه یا سپید پوشانده‌اند. ظاهرا همه‌ی آنان بسیار مصمم‌اند. مصمم برای اجرای عملیات انتحاری در غرب. این نوار ویديویی که در اختیار فرستنده‌ی آمریکایی "ای.بی.سی." قرار گرفت ودر افغانستان برداشته شده، گروهی از جوانانی را نشان می‌دهد که آموزش ترور را گذرانده‌اند. یکی از آنان برمی‌خیزد و به زبان انگلیسی سخن می‌گوید: «اجازه دهید بگویم که چرا من و تیم من می‌خواهیم برای حملات انتحاری به بریتانیا برویم».

تیم‌های دیگری نیز وجود دارد: برای آمریکا، کانادا و آلمان. این یک ویدیوی تبلیغاتی طالبان است که باید در غرب ترس و وحشت ایجاد کند. آنچه که اینک سرویس‌های امنیتی را به خود مشغول می‌کند اینست که آیا این‌ها صرفا لافزنی است یا نه.

برای احمد رشید نویسنده و کارشناس طالبان، در هر صورت تصادفی نیست که هرگاه سخن از ترور به میان می‌آید، دیر یا زود نام پاکستان هم بر زبان می‌آید. رشید می‌گوید: «در همه‌ی پیشامدهای بزرگ تروریستی اخیر، برای نمونه در بمبگذاری‌های لندن، ردپای تعقیب شده به نواحی مرزی میان افغانستان و پاکستان منتهی شده است. همه‌ی شرکت کنندگان در این پیشامدها، زمانی در پاکستان بوده‌اند و با افراطیان تماس گرفته‌اند. به نظر می‌رسد که برای افراطیان به غایت ساده است که به پاکستان بیایند و پس از چند هفته با رهبران القاعده پشت یک میز بنشینند».

مرز میان افغانستان و پاکستان بیش از دوهزار کیلومتر است. این مرز در بسیاری نقاط غیرقابل عبور و از همین رو کنترل‌ناپذیر است. دولت پاکستان بارها تاکید کرده است که بیش از ۸۰ هزار سرباز را در شرایطی که خطر جانی تهدیدشان می‌کند برای مقابله با تروریست‌ها در این منطقه‌ی مرزی به ماموریت گماشته است. اما کشور همسایه افغانستان هم بارها تاکید کرده که میان سخنان پرشور وعمل، شکاف بزرگی وجود دارد. از جمله این که پاکستان دست‌کم نیروهای افراطی طالبان را در مناطق مرزی تحمل می‌کند.

اگر چه حامد کرزای، رئیس‌جمهوری افغانستان نام پاکستان را آشکارا بر زبان نمی‌آورد، اما می‌توان حدس زد که این سخنان او متوجه چه کسی است: «اگر می‌خواهیم بر کل تروریسم پیروز و از دست آن راحت شویم و آن را نابود سازیم، باید از دست مناطق عقب‌نشینی آن، جاهایی که تروریست‌ها در آن آموزش می‌بینند و سرچشمه‌های پشتیبانی مالی آنان خلاص شویم».

پاکستان تا سال ۲۰۰۱ فعالانه از جهادگران طالبان پشتیبانی می‌کرد، با پول، مهمات و اسلحه. سپس چرخشی روی داد و پرویز مشرف رئیس‌جمهوری این کشور به متحد نزدیک آمریکا در پیکار علیه ترور تبدیل شد. با این حال امروز هم سیاستمداران افغانستان از خود می‌پرسند که آیا پاکستان نمی‌خواهد پیگیرانه با طالبان مقابله کند یا نمی‌تواند.

در جریان جنگ داخلی در افغانستان و زمانی که آمریکا از جهادگران در مقابل اتحاد شوروی پشتیبانی می‌کرد، مدرسه‌های بی‌شمار قرآن در پاکستان از زمین سبز شد، بویژه از طرف افغانی‌های آواره. از همین مدارس بود که طالبان با یک ایدئولوژی سیمانی، راه خونین خود را هموار ساخت.

مرز میان پاکستان و افغانستان برای طالبان، امروز کمتر از گذشته یک مرز واقعی است.

رادیو دویچه وله