مرگ سحر خدایاری در اثر خودسوزی جامعه ایران را تکان داد. از فعالان اجتماعی و سیاسی گرفته تا مسئولان دولتی و حکومتی نسبت به این مرگ واکنش نشان دادند.

در کنار کسانی که تنها به نوشتن بیانیه، استیتمنت، کپشن، توییت و پست تلگرامی بسنده کردند، گروهی نیز سعی کردند از این واقعه به نفع پیشبرد یک خواست اصلی و بزرگتر که حق ورود زنان به ورزشگاه‌هاست بهره بگیرند؛ از تحریم رفتن به استادیوم‌ها تا رفتن به استادیوم همراه با شعار و مطالبه و نیز نامه‌نگاری به فیفا.

خواست ورود زنان به ورزشگاه‌ها خواست جدیدی نیست. از زمان برقراری جمهوری اسلامی در ایران طبق یک قانون نانوشته زنان حق ورود به ورزشگاه‌ها را از دست دادند.

نخستین حضور زنان در ورزشگاه آزادی در سال ۱۳۷۷ و در جریان استقبال از بازیکنان تیم ملی فوتبال که توانسته بودند به جام جهانی ۱۹۹۸ صعود کنند اتفاق افتاد یعنی نه برای دیدن یک بازی بلکه برای استقبال از تیم ملی.

در سال ۱۳۸۱ در جریان بازی فوتبال بین ایران و ایرلند تعداد محدودی از زنان ایرلندی توانستند وارد ورزشگاه آزادی شوند. این امر با اعتراض فعالان زن ایرانی روبرو شد. حضور زنان خارجی اما بارها و بارها پس از آن نیز تکرار شد.

در سال ۱۳۸۵ محمود احمدی‌نژاد، رییس‌ جمهوری وقت ایران، با ارسال نامه‌ای به رییس سازمان تربیت بدنی خواهان فراهم کردن امکان حضور زنان در ورزشگاه‌ها شد.

از آن پس موضع‌گیری‌های رسمی در این مورد شروع شد و عملا مشخص شد که علمای قم، امامان جمعه، استانداری‌ها، نیروی انتظامی و بسیاری نهادهای دیگر با ورود زنان به ورزشگاه‌ها مخالفند.

کمپین "روسری سفید" را گروهی از زنان خواهان ورود به ورزشگاه‌ها راه انداختند تا صدای این مطالبه را رساتر کنند. جعفر پناهی، فیلمساز ایرانی، فیلمی با نام "آفساید" در همین باره ساخت و بسیاری تا کنون به دلیل تلاش برای ورود به ورزشگاه‌ها دستگیر و محکوم شده‌اند.

،به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

اینها تنها نمونه‌هایی از تلاش‌هایی است که زنان در این سال‌ها برای بازپس‌گیری حق از دست رفته خود انجام داده‌اند. حالا خودکشی دختری که به دلیل همین تلاشش دستگیر و به زندان منتقل و سپس با وثیقه ۵۰ میلیون تومانی آزاد شد، شوری دوباره در بین مطالبه‌گران انداخته است.

 اما آیا این واقعه این ظرفیت را دارد تا بتواند به موتوری برای مطالبه زنان مبنی بر حق ورود به ورزشگاه‌ها تبدیل شود؟

زنانی که تمامی این سال‌ها سعی کردند این خواسته خود را پیش ببرند و آن را به بخشی جدایی ناپذیر از مطالبات زنان در ایران تبدیل کنند، چگونه می‌توانند از حادثه مرگ این دختر جوان برای پیشبرد خواست‌هایشان استفاده کنند؟

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

دریا صفایی، نماینده ایرانی پارلمان بلژیک، یکی از کسانی است که از سالها پیش برای حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها تلاش می‌کند. صفایی فعالیت‌هایش را در جریان مسابقات والیبال قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۴ که ایران نیز در آن حضور داشت، آغاز کرد.

دریا صفایی پس از صعود ایران به دور نهایی لیگ جهانی والیبال با روسای فدراسیون‌های والیبال اروپایی تماس گرفته و درخواست فشار بر جمهوری اسلامی را برای ورود زنان به ورزشگاه‌ها مطرح کرده بود؛ درخواستی که در تصمیم رییس فدراسیون والیبال برای میزبانی ایران در مسابقات والیبال قهرمانی باشگاه‌های آسیا در سال ۲۰۱۵ تاثیری جدی داشت.

دریا صفایی در یکی دیگر از اقداماتش همراه نازنین افشین‌جم، فعال حقوق‌بشر، مصطفی عرب، کاپیتان پیشین تیم ملی فوتبال ایران، و محمد بیاتی، بازیکن و مربی پیشین تیم ملی فوتبال ایران، اقدام به نامه‌نگاری به فیفا کرد.

او توانست در این راه از پشتیبانی ۱۹۰ تن از کنشگران مدنی و سیاسی هم استفاده کرده و نامه خود را به سپ بلاتر، رئيس فدراسیون جهانی فوتبال (فيفا)، برای اعتراض به ممنوعيت حضور زنان ايرانى در استادیوم‌های ورزشی بفرستد.

او در گفت‌وگو با دویچه‌وله مرگ سحر خدایاری را نه خود کشی بلکه قتل می‌داند و معتقد است جنبش حق ورود زنان به استادیوم باید بتواند از این مرگ به نفع خواسته‌های خود استفاده کند.

دریا صفایی از تلاش‌های خودش به عنوان نماینده پارلمان بلژیک دراین راه می‌گوید و نامه‌ای که به فیفا فرستاده و قصدش برای بردن این خواست به پارلمان اروپا.

خانم صفایی به ظرفیت جنبش حق ورود زنان به استادیوم بسیار امیدوار است و می‌گوید تنها با تلاش زنان و نیز فشار مجامع بین‌المللی به ایران، به خصوص فیفا، میتوان این تبعیض را برطرف کرد.