محمود احمدی‌نژاد که صبح روز پنجشنبه (۲۴ خرداد/ ۱۴ ژوئن) در مراسم بهره‌برداری از ۱۰ هزار واحد "مسکن مهر" در شهر جدید "پرند" سخن می‌گفت، از فعالیت‌های ساخت‌وساز وزارت مسکن در سه نقطه تهران خبر داد.

او با انتقاد از کسانی که "با ساخت‌وساز در تهران مخالف هستند" این استدلال آنها که "اگر ظرفیت مسکن در تهران افزایش یابد مهاجرت اتفاق می‌افتد" را سطحی خواند. او منتقدان را متهم کرد که "می‌خواهند استان اصلی و مرکز اداره کشور را که چشم و چراغ ملت ایران است پیشرفت نکند".

سخنان احمدی‌نژاد در باره لزوم ساخت‌وسازهای بیشتر در تهران در حالی ابراز می‌شود که بنا به آمارها و گزارش‌های رسمی و غیررسمی، تهران امروز با جمعیتی تقریباً بیش از ده میلیون نفر با مشکلات متعددی روبروست و تراکم این مشکلات پایتخت کشور را به مرحله انفجار نزدیک کرده است.

شهری غرق در مشکلات دیرپا

تهران دارای مشکلات بی‌شمار خاص کلان شهرهای بزرگ جهان است. این شهر در ابعاد مختلف اجرایی، مدیریتی، محیط زیست، اوقات فراغت، حمل و نقل، ترافیک، فقدان آمادگی در برابر زلزله، گستردگی بافت‌های فرسوده و در شمار دیگری از عرصه‌ها دارای مشکلات عدیده‌ای است.

ترافیک تهران هر روز باعث می‌شود که میلیون‌ها ساعت از وقت شهروندان در خیابان‌های این شهر تلف شود و دود و دم ناشی از رفت و آمد اتومبیل‌های پرمصرف و بعضا فاقد فیلتر آلودگی هوا را به سرحد تهدید برای سلامت شهروندان برساند.
بسیاری از پژوهش‌های شهرداری تهران حاکی از آن است که ساخت‌وساز در تهران و اطراف آن غیراستاندارد و نامناسب است. نه اصول شهرسازی در آن رعایت شده و نه فرهنگ شهرنشینی در ساخت آپارتمان‌ها منظور شده است.

در نقاط مختلف شهر برج‌های بی‌قواره و غیراستاندارد در خیابان های تنگ و محصور و بدون هیچ ضابطه و برنامه‌‌ای مشخص، ترکیب نامناسب شهر را رقم زده است.

وضعیت فاضلاب و کانال‌های هدایت آب نیز در تهران به گونه‌ای است که به مجرد بارش یک باران سنگین انبوهی از مشکلات برای شهروندان به وجود می‌آید. اخیراَ همین امر سبب شد که در برخی از ایستگاه‌های متروی تهران سیل جاری شود و خسارات سنگینی به تاسیسات آنها وارد آید.

سیاست‌های متناقض

سیاست‌ دولت احمدی‌نژاد در برخورد با مشکلات تهران سیاستی متناقضی ارزیابی می‌شود. کشاکش این دولت با شهرداری تهران سبب شد که بودجه مربوط به گسترش مترو، به‌عنوان وسیله حیاتی در حمل و نقل عمومی، مدت‌ها بلوکه باشد.

در عین حال اقدام دولت برای بیرون‌بردن شماری از وزارتخانه‌ها از تهران با توجه به ضربتی بودن آن و فقدان برنامه‌ریزی عملاَ ناموفق مانده و بسیاری از کارکنان این وزارتخانه‌ها دوباره به تهران بازگشته‌اند.

سیاست دورکاری برای کاهش رفت‌وآمدها در شهر نیز از آنجا که مبتنی بر یک برنامه‌ریزی جامع و کارشناسی نبود نیز به نتایج مورد نظر نیانجامید. در کنار این سیاست‌های "جهادی" و ضربتی، برخی سیاست‌های دیگر دولت نیز عملاَ در جهتی مخالف با حل مشکلات شهرهای بزرگ عمل می‌کنند.

هم محمود احمدی‌نژاد و هم آیت‌الله خامنه‌ای از مدافعان آشکار افزایش جمعیت ایران تا دستکم ۱۵۰ میلیون نفر هستند. احمدی‌نژاد بارها گفته است که ظرفیت‌های کشور قابلیت ارائه تامین خدمات به چنین جمعیتی را دارد و باید سیاست تنظیم جمعیت که به نحوی موفقیت‌آمیز افزایش انفجارگونه جمعیت در سال‌های پس از انقلاب را مهار کرد به حال تعلیق درآید.

سال گذشته مرکز پژوهش‌های مجلس هم‌زمان با اجرای طرح خارج‌سازی برخی از وزارتخانه، در یک گزارش تحقیقی اعلام کرد که «مدیریت مشکل بزرگی به نام کلان‌شهر تهران، مستلزم برنامه جامع و مدون با پشتوانه علمی و کارشناسی و در سطح اندازه‌های ملی است که بدون شک اتخاذ رویکردها و سیاست‌های بازدارنده و تشویقی برای نگهداشت جمعیت کشور در عرصه سرزمین، عدم تمرکز اداری و مالی، تجدیدنظر اساسی در ساختار نظام تصمیم‌گیری و تفکیک مدیریت‌های ملی، منطقه‌ای و محلی و رونق‌دهی به کارکردهای اقتصادی - توسعه‌ای و عمران و آبادی در نقاط دوردست از اجزای لاینفک آن خواهد بود.»

اظهارات تازه محمود احمدی‌نژاد و سیاست‌های بحث‌بر‌انگیز دولت به نظر نمی‌رسد با راهکارهای ارائه شده بالا و توصیه‌ی‌ بسیاری از متخصصان شهرسازی در ایران تناسبی داشته باشد.