وزرای خارجه اتحادیه اروپا در نشست روز دوشنبه، ۲۲ مارس خود در بروکسل به دولت ایران هشدار دادند به ایجاد اختلال در پخش برنامه‌های شبکه‌های بین المللی ماهواره‌ای خاتمه دهد، وگرنه دست به تدابیری علیه این کشور خواهند زد.

در باره‌ی امکانات اتحادیه‌ی اروپا برای عملی‌کردن احتمالی تهدیدهای خود با محمود تجلی مهر، کارشناس مخابرات گفت‌وگو کرده‌ایم.

دویچه وله: اتحادیه‏ی اروپا برای تحت فشار قرار دادن ایران، از جمله ممانعت از استفاده از ماهواره‏هایی که برای پخش برنامه‏های بین‏المللی‏اش به آن نیاز دارد، چه امکانات تکنیکی و هم‏چنین حقوقی‏ای در اختیار دارد؟

محمود تجلی مهر: اتحادیه‏ی اروپا اگر بخواهد با مساله‏ی ارسال پارازیت مقابله کند، امکانات زیادی در اختیار دارد. یکی از آن‏ها' فشار سیاسی است؛ اتحادیه‏ی اروپا می‏تواند این مورد را هم به سایر مسائلی که با ایران دارد، اضافه کند و بر ایران فشار سیاسی وارد کند.
از نظر تکنیکی، اتحادیه‏ی اروپا می‏توند از طریق "اتحادیه‏ی بین‏المللی مخابراتی" (ITU) که متعلق به سازمان ملل متحد است و ایران هم عضو آن است، مجازات‏هایی را بر علیه ایران اعمال کند.
کار این اتحادیه هماهنگی و تنظیم روابط مخابراتی بین کشورهای مختلف، تنظیم استانداردها و… است. در قراردادهایی که در این اتحادیه با اعضا امضا می‏شود، مجازات‏هایی هم در نظر گرفته شده‏اند. اتحادیه‏ی اروپا می‏تواند باعث شود که ITU ایران را محدود، مجازات و یا اخراج کند.

این کار چه عواقبی می‏تواند داشته باشد؟ آیا این محدودیت فقط برای فرستنده‏های تلویزیونی ایجاد می‏شود یا کل سیستم مخابراتی ایران را می‏تواند تحت تاثیر قرار بدهد؟

عواقب این کار بسیار سنگین است؛ ارتباط‏های مخابراتی ایران قطع خواهند شد، ارتباط اینترنت و همین‏طور کانال‏های تلویزیونی قطع خواهند شد و این عواقب خیلی سنگینی برای ایران دارد. چون فقط کانال‏های تلویزیونی نیستند که از طریق ماهواره‏ها پخش می‏شوند. بخش بزرگی از ارتباط تلفنی ایران با همین ماهواره‏ها انجام می‏گیرد. حتی کانال‏های داخل کشور از طریق ماهواره در استان‏های مختلف پخش می‏شوند.

به این ترتیب، این‏ عواقب دامن مردم را هم می‏گیرد.

بله کاملاً؛ این مجازات‏ها روی مردم هم فشار زیادی وارد خواهد کرد. از نظر اقتصادی می‏تواند کشور را با مشکلات خیلی جدی مواجه کند.

فکر می‏کنید که اتحادیه‏ی اروپا واقعا چنین قدمی را برخواهد داشت؟

بستگی دارد به این که رابطه‏ی سیاسی بین ایران و اتحادیه‏ی اروپا به چه صورت پیش برود. اگر کار به تشنج بکشد، بله. چون عواقب کاری که الان صورت می‏گیرد و ایجاد مزاحمت برای ماهواره‏ها، فقط شامل مردم ایران نمی‏شود، بلکه در واقع تحمیل نوعی سانسور به مردم تمام جهان است.
کانال‏هایی که ایران برای آن‏ها مزاحمت ایجاد می‏کند، در هیچ‏کجای دنیا دیگر قابل رؤیت نیستند. این مساله‏ای نیست که اتحادیه‏ی اروپا یا کشورهای دیگر بتوانند بپذیرند.

این پارازیت‏ها الان مدت‏ها است که دارد کار فرستنده‏های خارج از ایران را مختل می‏کند. چرا اتحادیه‏ی اروپا تا الان صبر کرده و تازه دست به صدور چنین بیانیه‏ای زده است؟

فکر می‏کنم، مساله از زمانی شروع شد که مزاحمت برای ماهواره‏ها از خاک ایران صورت گرفت. این کار برای اولین بار در سال گذشته انجام شد. قبلا از کشورهای دیگری مانند کوبا، ونزوئلا و بلغارستان مزاحمت‏هایی ایجاد می‏شد. اما از سال گذشته این کار از خاک ایران صورت می‏گیرد. چنین مزاحمت‏هایی قابل پی‏گیری و قابل شناسایی است و این کار شده است.
از سوی دیگر فکر می‏کنم، رابطه‏ی مستقیمی هم با جنبش سبز دارد که سال گذشته در ایران شروع شد و به مسائل سیاسی عمومی جهان هم بستگی دارد. این مجموعه روی‏هم رفته باعث شد که اتحادیه‏ی اروپا چنین عکس‏العملی نشان بدهد.

مصاحبه‌گر: نیلوفر خسروی
تحریریه: فرید وحیدی